Τρίτη, Ιουνίου 22, 2010

Τι περιπέτεια κι αυτή...



Δεν ξέρω πόσοι θα με καταλάβουν τώρα που θα πω τον πόνο μου και σίγουρα όχι εσείς που παίζετε στα δάχτυλα τα τερτίπια του διαδικτύου και μου τη σπάτε, αλλά εγώ θα μιλήσω στους άλλους.


Πάει καιρός που διαβολάκι πανούργο κάρφωσε μια ιδέα στο κεφάλι μου.
Να ασχοληθώ κι εγώ με σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και τα συναφή, διότι η τεχνολογία κυρά μου τρέχει κι εσύ ως πότε θα είσαι η γυναίκα των σπηλαίων λέει, βρε τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι λέω εγώ, βρε τόσα φρούτα στο παζάρι στις αλεπούδες θα κολλήσουμε, άσε που έχει πλάκα μου λέει αυτό, βρε άντε από κει εγώ θέλω να κοιτάζω τον άλλον στα μάτια σαν μιλάω ξαναλέω εγώ, πες αυτό και πες εγώ κατάφερε το άτιμο και με έσυρε στην οδό της απωλείας, κατέστην έγκυος και να που τίκτω πέντε-έξη διαβολοπραγματάκια.


Και τώρα τι γίνεται ρωτάω το διαβολάκι, τώρα σκάσε και κολύμπα μου λέει αυτό…


Και αρχίζω εγώ το κολυμπητό και πάω στα τυφλά να πιάσω ακτή και συναντώ στα πέλαγα μέδουσες και με τραβολογάν τα ξεχασμένα δίχτυα και ψάξε-ψάξε κάτι θα βρεις και κάπως έτσι ξεβράστηκα κάπου που είχε άμμο να πατήσω.


Πήρα όσο νάναι τα πάνω μου, έβγαλα ταυτότητα και το όνομα αυτής alataki, αλλά ξύπνησε η Κατίνα μέσα μου….


Καλέ, ποιος είναι αυτός ο διπλανός, ποιος είναι αυτός ο τύπος…
Μαρία με τα κίτρινα ποιον αγαπάς καλύτερα…
Είναι γάτα είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα…
Είμαστε δυο είμαστε τρεις είμαστε χίλιοι δεκατρείς και άντε να κάνεις χωριό με τόσους… αλλόθρησκους.


Ξύπνησε επίσης μέσα μου ο επιθεωρητής Κλουζώ και πήρα στο κατόπι τους γείτονες και έστηνα αυτί και το μάτι μου γαρίδα μη μου ξεφύγουν και τους ξάπλωσα όλους στο ντιβάνι μην πέσω και σε λούμπα, όχι πως τη γλύτωσα δηλαδή…


Συνεχίζω να τους κρυφοκοιτάζω από το παράθυρο, βλέπω παλάτια και ζηλεύω και σκέφτομαι αν είναι πρέπον να κάνω ντου στο σπίτι τους και πώς θα με δεχτούν και αναρωτιέμαι αν εκείνοι θα επιθυμούσαν μια επίσκεψη στο δικό μου να τους τρατάρω το κατιτίς μα έλα που σφυρίζουν αδιάφορα και όλο θέλω να ρωτήσω…


Πού πάτε κύριε, πώς μας περνάτε και δεν μας παίρνετε και μας στα σοβαρά…


Με το τούτο και το κείνο, ούτε κατάλαβα πώς μπήκα στον Ρουβίκωνα φθινόπωρο και βγήκα καλοκαίρι και να δεις που όχι μόνον δεν με τράβηξαν ρουφήχτρες, το κολύμπι το απόλαυσα…



Δευτέρα, Ιουνίου 14, 2010

Με συγχωρείτε, είμαι βιαστική...

Τι ώρα είναι; Αχ, πέρασε η ώρα… τίποτε δεν προλαβαίνω… τι τον ήθελα τον καφέ με τη Λϊτσα και πώς έτυχε να πέσω πάνω της σήμερα, μου λες;
Πέντε χρόνια έχεις να δεις κάποιον και ξαφνικά, τσουπ, πετάγεται μπροστά σου και μάλιστα όταν πνίγεσαι στη δουλειά… έλεγε και έλεγε, ευτυχώς κατάφερα να βάλω φραγή, λες και δεν είχα άλλα στο μυαλό μου…


Ορίστε τώρα χτυπάει το τηλέφωνο, ωχ η πεθερά μου, έχει πλάκα να της πονάει πάλι το κεφάλι άσε, θα κάνω τη κουφή… τι είμαι εγώ, ασπιρίνη…


Αυτό μας έλειπε, από πού ξεφύτρωσε τώρα κι αυτή, να προλάβω ν’ αλλάξω πεζοδρόμιο, έτσι και πέσω πάνω της θα μου αρχίσει πάλι για τον καημό που την τρώει με τον γιο της και τα λοιπά.
Τι φταίω εγώ κυρά μου που ο γιος σου είναι άνεργος και δεν τα βγάζετε πέρα, το φιλόπτωχο είμαι…
Την πάτησα χτες με τη διπλανή που με είχε στημένη στο ασανσέρ ένα τέταρτο, έπαθε η κόρη μελαγχολία λέει, για ψυχίατρο με πέρασε…


Έχεις και κείνη την κολλητή κάθε τρεις και λίγο έχει την ανάγκη να μιλήσουμε λέει, ναι καλά, την όρεξή της έχω…


Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, ο καθένας τη δουλειά του κοιτάει, εμένα με ρωτάνε που καίγομαι, πνίγομαι, πεθαίνω, τρέχω και δεν προλαβαίνω, ανάσα δεν παίρνω…


Αλλά εδώ δεν σε καταλαβαίνει ο άντρας σου, δεν με βλέπει το σπίτι λέει, αν ήθελες γυναίκα για το σπίτι κύριε Γιωργάκη, ας παντρευόσουν τη Μερόπη…


Τι ώρα είναι, αχ πέρασε η ώρα και δεν θα προλάβω πάλι το παιδί, θα έχει κοιμηθεί μέχρι να φτάσω, αύριο να θυμηθώ να περάσω από το σχολείο να ρωτήσω γιατί οι βαθμοί του ήταν τόσο χαμηλοί το τελευταίο δίμηνο…


Πρέπει να βρω οπωσδήποτε χρόνο να κάνω ένα καυγαδάκι με τον δικό μου, πολύ λάσκα τον βλέπω τελευταία και τώρα που το θυμήθηκα, χτες γύρισε ξημερώματα στο σπίτι ή στον ύπνο μου το είδα..


Α ναι, το Σάββατο είναι και η συνάντηση των συμμαθητών, όρεξη που την έχουν, μπορεί και να μην πάω μωρέ βαριέμαι, πού χρόνος για τέτοια…



Τι ώρα είναι, τι μέρα, τι μήνα έχουμε, ποια χρονιά είπες;…


Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε; Τι μου λες, περίεργο, απίστευτο, δεν μπορεί να πέρασαν είκοσι χρόνια, πού πάνε τα χρόνια που περνούν και μας αφήσουν πίσω…


Κι εγώ γιατί δεν το κατάλαβα, πού πήγαν όλοι και τώρα πού βρίσκομαι και τι θα κάνω τώρα;


Ναι, ναι… τώρα που το λες θυμάμαι, είχαμε συναντηθεί τότε που ο Γιώργος, ο δικός μου Γιώργος, παντρεύτηκε τη Μερόπη…



Για την επιστημονική άποψη του θέματος διαβάστε http://www.negentropist.blogspot.com/  με τίτλο "Χρόνος" και μη μου πείτε... άσχετο!

Σάββατο, Ιουνίου 05, 2010

Οι δαίμονες... (συνέχεια)

(η συνέχεια του προηγούμενου) 



Οι δαίμονες είχαν καταφέρει να τους πιάσουν στον ύπνο…


Τα “πράγματα” κοιμήθηκαν για καιρό… κι εκείνοι, καθώς τους έβλεπαν μαρμαρωμένους, σκέφτηκαν κάτι ακόμα πιο δαιμονικό αλλά τόσο φυσιολογικό για τους βρικόλακες, να ρουφήξουν το αίμα των “πραγμάτων” σε ποτήρι σαμπάνιας.


Ρούφα-ρούφα, τα καημένα τα “πράγματα” ήρθαν και στέγνωσαν σαν χταπόδια σε καλούπι.
Κι εκεί πάνω που ο αρχιδαίμονας έδωσε εντολή να στηθεί πάρτι που όμοιό του δεν είχε ξαναγίνει οι στεγνωμένοι, ως εκ θαύματος άρχισαν να ανακτούν δυνάμεις, κινήθηκαν δεξιά, κινήθηκαν αριστερά, βρήκαν τη θέση που τους ταίριαζε, κάθισαν και σκέφτηκαν.
 Βρε, κοθόνια είμαστε, έλεγε ο ένας στον άλλον, πόσοι είναι αυτοί και πόσοι εμείς. Πώς γίνεται οι λίγοι να τρέφονται από τους πολλούς, κάτι γίνεται στραβά και πρέπει να ισιώσει
Κατέστρωσαν σχέδιο στρατηγικό, δεν θυμάμαι να σας πω ακριβώς - οι θύμησες χάθηκαν στα βάθη των αιώνων- και την επόμενη φορά που οι δαίμονες επέλασαν για να πάρουν το ρούφηγμά τους, όλοι μαζί την ίδια στιγμή σαν ένα “πράγμα” ορμώντας καταπάνω στους τριφηλούς δαίμονες, τους κατατρόπωσαν ως άλλος Δίας με τους κεραυνούς του.


Oι δαίμονες έμοιαζαν τώρα με την πειθήνια Πηνελόπη, ότι έκαναν έκαναν, δέχτηκαν την καινούργια μοίρα τους υπακούοντας στον Οδυσσέα τους, το φυσούσαν και δεν κρύωνε και ακόμα το φυσάνε…


Μη με ρωτάτε περισσότερα, έτσι λέει το παραμύθι έτσι λέω κι εγώ, το μόνο που ξέρω είναι πως γίνονται και θαύματα…

 
ΥΓ. Και για να μην θεωρηθεί πως γράφω μόνο διεστραμμένα κείμενα, σας κερνάω αυτό το παραμύθι
       www.alataki3.blogspot.com