Οι δαίμονες... (συνέχεια)

(η συνέχεια του προηγούμενου) 



…Οι δαίμονες είχαν καταφέρει να τους πιάσουν στον ύπνο…


Τα “πράγματα” κοιμήθηκαν για καιρό… κι εκείνοι, καθώς τους έβλεπαν μαρμαρωμένους, σκέφτηκαν κάτι ακόμα πιο δαιμονικό αλλά τόσο φυσιολογικό για τους βρικόλακες, να ρουφήξουν το αίμα των “πραγμάτων” σε ποτήρι σαμπάνιας.


Ρούφα-ρούφα, τα καημένα τα “πράγματα” ήρθαν και στέγνωσαν σαν χταπόδια σε καλούπι.
Κι εκεί πάνω που ο αρχιδαίμονας έδωσε εντολή να στηθεί πάρτι που όμοιό του δεν είχε ξαναγίνει οι στεγνωμένοι, ως εκ θαύματος άρχισαν να ανακτούν δυνάμεις, κινήθηκαν δεξιά, κινήθηκαν αριστερά, βρήκαν τη θέση που τους ταίριαζε, κάθισαν και σκέφτηκαν.
 Βρε, κοθόνια είμαστε, έλεγε ο ένας στον άλλον, πόσοι είναι αυτοί και πόσοι εμείς. Πώς γίνεται οι λίγοι να τρέφονται από τους πολλούς, κάτι γίνεται στραβά και πρέπει να ισιώσει
Κατέστρωσαν σχέδιο στρατηγικό, δεν θυμάμαι να σας πω ακριβώς - οι θύμησες χάθηκαν στα βάθη των αιώνων- και την επόμενη φορά που οι δαίμονες επέλασαν για να πάρουν το ρούφηγμά τους, όλοι μαζί την ίδια στιγμή σαν ένα “πράγμα” ορμώντας καταπάνω στους τριφηλούς δαίμονες, τους κατατρόπωσαν ως άλλος Δίας με τους κεραυνούς του.


Oι δαίμονες έμοιαζαν τώρα με την πειθήνια Πηνελόπη, ότι έκαναν έκαναν, δέχτηκαν την καινούργια μοίρα τους υπακούοντας στον Οδυσσέα τους, το φυσούσαν και δεν κρύωνε και ακόμα το φυσάνε…


Μη με ρωτάτε περισσότερα, έτσι λέει το παραμύθι έτσι λέω κι εγώ, το μόνο που ξέρω είναι πως γίνονται και θαύματα…

 ΥΓ. Και για να μην θεωρηθεί πως γράφω μόνο διεστραμμένα κείμενα, σας κερνάω αυτό το παραμύθι
       www.alataki3.blogspot.com