Σάββατο, Δεκεμβρίου 17, 2011

Περιμένοντας το θαύμα και όχι τον... Γκοντό!






            Ο άνθρωπος…

Πάντα κάτι περιμένει, πάντα κάτι εύχεται.  
Αυτό που του λείπει ή κάτι καλύτερο από εκείνο που έχει. Αυτό το "κάτι", πολλές φορές έννοια αφηρημένη και ασχημάτιστη. Ας είναι μόνο κάτι καλό, κάτι που θα τον κάνει ευτυχισμένο.
Αλήθεια, ποιό "κάτι" κουβαλά την ευτυχία; Και αν το τζίνι αρπάξει την ευχή και την πραγματοποιήσει, θα έρθει και θα την κρατά ακόμα μαζί του;
Τι σημασία έχει; Αιωνίως θα την περιμένει, μόνο να έρθει και να μην είναι σαν τον… Γκοντό.
Τα Χριστούγεννα το Σύμπαν φορτώνεται ευχές. Αναλαμβάνει την υποχρέωση να τις επιστρέψει ενσαρκωμένες.  Μέχρι τότε η  αναμονή ανεβάζει την αδρεναλίνη, η ελπίδα γιατρεύει το συναίσθημα.
Πόθος, η νύχτα των Χριστουγέννων να είναι μαγική, Αη-Βασίλης και Santa Claus, νεράιδες, ξωτικά, τάρανδοι, χιονονιφάδες και χιονάνθρωποι, δέντρα με λαμπιόνια και στολίδια. Φως… 
Επιφορτισμένοι να ικανοποιήσουν τα αιτούμενα.
Πονεμένη η ανθρωπότητα, τελευταία και απελπισμένη.
Λέω φέτος να ευχηθώ κάτι για την Πατρίδα, κάτι για τους λαούς του κόσμου.
Θα περιμένω να έρθει "κάτι" καλό και ας είναι ότι θέλει.
Θα περιμένω το Χριστουγεννιάτικο θαύμα.
Θα εύχομαι, θα ελπίζω και θα ικετεύω να μην είναι ο… Γκοντό.

Ευτυχισμένες Γιορτές...






Σάββατο, Δεκεμβρίου 10, 2011

Θα ζήσει το κοριτσάκι με τα σπίρτα;




       "Δεκέμβριος, η τελευταία μέρα του χρόνου. Χιόνιζε ασταμάτητα και η μεγάλη πόλη είχε σκεπαστεί με κατάλευκο πέπλο, ενώ το σούρουπο έπεφτε μουντό. Στους χιονισμένους δρόμους χαρούμενοι διαβάτες βάδιζαν βιαστικά, φορτωμένοι με φανταχτερά πακέτα και δώρα. Μα κανείς δεν έδινε σημασία στο κοριτσάκι με τα σπίρτα. Άδικα η μικρή διαλαλούσε τη φτωχική πραμάτεια και σίμωνε δειλά τους περαστικούς ζητώντας με σβησμένη φωνή ν’ αγοράσουν ένα κουτί σπίρτα. Άδικα ψιθύριζε αχνά πως δεν ζητιάνευε, πως πουλούσε σπίρτα για να ζήσει, αφού δεν είχε στον κόσμο κανέναν. Δεν είχαν ώρα για μια πλανόδια πωλήτρια. Νύχτωνε και όλοι βιάζονταν να επιστρέψουν στα ζεστά τους σπίτια, στην οικογενειακή θαλπωρή, στο γιορτινό τραπέζι με τις χίλιες λιχουδιές στο καταστόλιστο χριστουγεννιάτικο δέντρο……

….. Το κοριτσάκι προχώρησε στη γωνιά του δρόμου και μαγεμένη λες, κοντοστάθηκε κάτω από τον αναμμένο φανοστάτη. Από το παράθυρο κάποιου σπιτιού έβλεπε ένα δωμάτιο με χριστουγεννιάτικες γιρλάντες και στολίδια…

….. Σαν ξημέρωσε η Πρωτοχρονιά οι περαστικοί είδαν απορημένοι μια γλυκιά φτωχοντυμένη παιδούλα να κοιμάται γαλήνια στο πλατύσκαλο ενός σπιτιού, πάνω στο χιόνι, τριγυρισμένη από αναρίθμητα καμένα σπίρτα…."

 Άντερσεν 1840


Ραγδαία αύξηση, που «αγγίζει» το 100%, καταγράφει, τον τελευταίο χρόνο, ο αριθμός των ατόμων που επισκέπτονται το πολυϊατρείο των «Γιατρών του Κόσμου», στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. ….
…..Οι ασθενείς- κατά μέσο όρο- πλησιάζουν τους 1000 τον μήνα, με το 70% αυτών να είναι Έλληνες...

….
Τα οικονομικά προβλήματα και η ανεργία έχουν αλλάξει το «προφίλ» των ανθρώπων που συσσωρεύεται καθημερινά στον χώρο….

…. Κι ενώ τα προηγούμενα χρόνια το επισκέπτονταν, συνήθως, αλλοδαποί, μετανάστες και άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, τους τελευταίους μήνες εμφανίστηκε και μία νέα κατηγορία: αυτή των «νεόπτωχων»

Πρόκειται για Έλληνες, ηλικίας από 40 ως και 60 ετών, οικογενειάρχες, που έχασαν ξαφνικά τη δουλειά τους ή αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και δεν μπορούν να πληρώσουν τις εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να πραγματοποιήσουν τις απαραίτητες για την υγεία τους ιατρικές εξετάσεις και να προμηθευτούν τα φάρμακα που απαιτεί η αγωγή τους.
«
Οι ασθενείς σχεδόν διπλασιάστηκαν από πέρσι... αυξήθηκε τρομερά ο αριθμός των Ελλήνων. Είναι άνθρωποι που έμειναν χωρίς εργασία και δεν ξέρουν πώς να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους».

«Οι ανάγκες έχουν αυξηθεί κι ο κόσμος ζητάει ενίσχυση ακόμη και σε βασικά είδη, όπως ρούχα, παπούτσια και τρόφιμα. Προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στις ανάγκες και στις εποχές κάνουμε έκκληση κι εμείς σε όλους τους πολίτες για να βοηθήσουμε όσο γίνεται περισσότερο»….

«Αυτό που βλέπουμε είναι πως, παρά το γεγονός ότι υπάρχει οικονομική κρίση και όλοι λίγο- πολύ δυσκολευόμαστε να τα βγάλουμε πέρα, ο κόσμος ανταποκρίνεται. Μάλλον, επειδή αισθάνεται πως η κοινωνική αλληλεγγύη θα μας σώσει και θα επιβιώσουμε, βοηθώντας ο ένας τον άλλον»…

 Γιατροί του κόσμου
 Ελλάδα 2011
 (Βήμα 10-12-2011)

Σημ. Και άλλο τι, δεν έχω να προσθέσω, εκτός ίσως από το να ρωτήσω.
Τα παιδιά δακρύζουν σήμερα με τα παραμύθια; 

Τρίτη, Νοεμβρίου 08, 2011

Θεατρικό Μονόπρακτο




                        Θέατρο του παραλόγου


            Πρόσωπα του έργου
            Γογάκις
            Τονάκις
            Μαμά Γογάκι

Γογάκις    Μαμά, ο Τονάκις δεν μου δίνει το παιχνίδι του, να τον μαλώσεις…
Μαμά       Γιατί Τονάκι δεν δίνεις το παιχνίδι σου;
Τονάκις    Είναι δικό μου και θέλει να μου το πάρει.
Γογάκις    Μαμά, θέλω να τον σκοτώσεις με το όπλο του μπαμπά.
Μαμά       Γογάκι μου, δεν σκοτώνουμε έτσι τα παιδάκια.
Γογάκις    Εγώ όταν μεγαλώσω θα τον σκοτώσω.
Τονάκις    Κι εγώ όταν μεγαλώσω δεν θα σε έχω φίλο.
Γογάκις    Ούτε εγώ.
Τονάκις    Θα με παρακαλάς, γιατί κανένα παιδί δεν θα σου μιλάει τέτοιος που είσαι.
Γογάκις    Κι εσένα θα σε χωρίσουν όλα τα κορίτσια και θα σε λένε προδότη που μαρτύρησες τη Νούλα στην κυρία.
Τονάκις    Εσένα που τα θέλεις όλα δικά σου κανένας δε σε χωνεύει. 

Γογάκις    Εμένα η μαμά μου λέει πως είμαι ομορφότερος από σένα και με αγαπάνε όλα τα κορίτσια.
Τονάκις    Εμένα όμως με  αγαπάει η καλύτερη μαθήτρια της τάξης που τραγουδάει και καλύτερα από όλους.
Γογάκις    Εσένα όμως σε λένε όλοι μαρτυριάρη και κάθε φορά κάνεις χαλάστρα στην τάξη.
Τονάκις    Κι εγώ όμως είμαι ο καλύτερος μαθητής κι εσύ είσαι ο πιο βλάκας της τάξης.
Γογάκις    Μαμά, ο Τονάκις με είπε βλάκα.
Μαμά       Να του πεις να βγάλει το σκασμό και να περιμένει να δει τι θα γίνει όταν μεγαλώσετε.
Τονάκις    Η κυρία στην τάξη λέει πως ο Γογάκις είναι κακομαθημένος.

Μαμά       Θα της πετάξω μια εφεδρεία που θα είναι όλη δική της, να της πεις.
Τονάκις    Και τα παιδιά λένε πως η κυρία του κάνει όλα τα χατήρια γιατί αγαπούσε τον μπαμπά του.
Μαμά       Βρε το ραμολιμέντο, μέχρι και τις δασκάλες…
Γογάκις    Εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω αρχηγός της τάξης και σένα δεν θα σε κάνω υπαρχηγό μου.
Τονάκις    Και ποιον θα κάνεις, αφού κανένας δεν θα θέλει να έρθει μαζί σου.
Γογάκις    Κανέναν, θα τα κάνω όλα μόνος μου.
Τονάκις    Αφού η κυρία λέει πως είσαι ανίκανος να κάνεις μια σωστή δουλειά.
Γογάκις    Μαμά, μαμά, η κυρία με λέει ανίκανο.
Μαμά       Άχρηστος κλάδος, θα τους καταργήσω που θα μας πουλήσει τσαμπουκά, να της πεις.
Γογάκις    Μαμά, θέλω να γίνω αρχηγός.
Μαμά       Είσαι γεννημένος για αρχηγός Γογάκι μου.
Τονάκις    Θέλω κι εγώ να γίνω αρχηγός. Έλα να παλέψουμε.
Γογάκις    Θα σε νικήσω γιατί είμαι πιο δυνατός.
Τονάκις    Τώρα κάνεις το μάγκα, αλλά κάποια μέρα θα σε εκδικηθώ. Θα σε διώξουν απ΄ όλες τις παρέες και μόνον εμένα θα έχεις να  παίζεις.
Γογάκις    Θέλεις να παίξουμε πάρτα όλα;
Τονάκις    Όχι, γιατί κλέβεις.
Γογάκις    Μαμά, ο Τονάκις δε θέλει να παίξουμε πάρτα όλα.
Μαμά       Γιατί βρε Τονάκι, αφού θα πάρεις τα μισά.
Τονάκις    Όλο έτσι λέει και στο τέλος μετανιώνει και κλέβει.

Γογάκις    Να φύγεις από το σπίτι μου.
Τονάκις    Κι εσύ να μην ξαναπατήσεις στο δικό μου και θα πω σε όλα τα παιδιά ότι έκλεψες το κολατσιό τους.
Γογάκις    Στα τέτοια μου, τώρα που το έφαγα;
Τονάκις    Θα μεγαλώσουμε και θα δεις τι έχεις να πάθεις.
Γογάκις    Μαμά, μαμά, τι θα πάθω όταν μεγαλώσω;
Μαμά       Μη φοβάσαι Γογάκι μου, ότι και να πάθεις η μανούλα είναι εδώ…
Τονάκις.   Η μαμά μου λέει, ως πότε θα ζείτε να τον φυλάγετε και όταν τινάξετε τα πέταλα θα τον φάνε οι καρχαρίες.
Μαμά       Damned you. Go to hell all of you.
                  
                                                 Τέλος

Πέμπτη, Οκτωβρίου 27, 2011

Καιρός πανιά... καιρός κουπιά...




                 1940. Άλλα χρόνια, άλλος αιώνας, άλλοι άνθρωποι, ιδέες, ελπίδες, προσδοκίες, αντοχές, ήθη…
Έρχονται οι Γερμανοί… Κατακτητές στις χώρες που είχαν αρχίσει ν’ ανθίζουν μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο… Πάλι στο σημείο μηδέν. Πόλεμος… δραματικές επίσημες ανακοινώσεις, συζητήσεις χαμηλόφωνες και φοβισμένες, πείνα, θάνατος, τακτικές αποτρόπαιες, καταστροφή εκατέρωθεν. Νικητής κανείς… λαοί ηττημένοι, εξαθλιωμένοι.…
Φωνές και αναστήματα υψώθηκαν, αντίσταση, η πατρίδα, η ελευθερία, η αξιοπρέπεια πάνω απ’ όλα… ΟΧΙ, η υποτέλεια δεν είναι χαρακτηριστικό μας…
Ήρωες γεννήθηκαν, οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες… 
Δοσίλογοι, μαυραγορίτες και προδότες ανάμεσα στους πατριώτες δυσκόλευαν τη λευτεριά, φόρτωσαν την ψυχή τους βρωμιά… βάρυνε περισσότερο από την τσέπη τους τελικά. Μέχρι σήμερα δακτυλοδεικτούμενοι… οι απόγονοι πλέον… Να, αυτός ο σήμερα ισχυρός είχε πατέρα δοσίλογο, από κει η περιουσία που έχει και λυμαίνεται… ανάθεμα…

            2011. Καινούργιος αιώνας, ελπιδοφόρος… η επιστήμη και η τεχνολογία μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα… Μάταιες ελπίδες… οι πολεμοκάπηλοι καραδοκούν… κατακτητές με όπλα συμβατικά και άλλα καινούργια…
Πιστεύω εις ένα θεό Το ΧΡΗΜΑ… ο νόμος της ζούγκλας. Κανείς ασφαλής… ούτε και ο πιο δυνατός… κάποιος δυνατότερος θα εμφανιστεί ν’ αρπάξει τα κεκτημένα…
Γενιές πέρασαν από το ΟΧΙ και πάλι εδώ… στα ίδια… με τους ίδιους…
Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό… Τίποτε δεν είναι αρκετό να τους χορτάσει… μέχρι το μεδούλι, μέχρις αφανισμού.
Δοσίλογοι, μαυραγορίτες που τώρα λέγονται αλλιώς, προδότες πάντα  υπάρχουν, όπως το κακό ανάμεσα στο καλό… ανάμεσά μας και πάλι… τι θα πει όχι... δακτυλοδεικτούμενοι στους αιώνες…
Οι κατακτητές πάντα βρίσκουν τρόπο επέλασης…
Οι εποχές και οι καταστάσεις ξέρουν να γεννούν  Ήρωες …
Η ιστορία επαναλαμβάνεται…   
Καιρός πανιά, καιρός κουπιά…


Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 26, 2011

Ο κυρίαρχος λαός...








Στη δημοκρατία λέει, κυρίαρχος είναι ο λαός...
Κατάλαβα πως κυρίαρχος είμαι εγώ...




Ύστερα κατάλαβα πως στη δική μου δημοκρατία, κυρίαρχος είναι ο ύπνος του λαού...




και το αγαπημένο ρητό της κοινωνίας μου, η ως άνω παροιμία...




Μετά υπέθεσα πως στην πιο πάνω εικόνα εμφανίζεται η φάτσα μου...




Κατόπιν φοβήθηκα πως έπαθα το παραπάνω ατύχημα...


Ότι και να συμβαίνει θα συνεχίσω να ψάχνω  μέσα μου τον κυρίαρχο λαό...
τον κυρίαρχο Εμένα...





Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 19, 2011

H Mαντάμ Σουσού κάτι μου θυμίζει...






Τότε, στο ψαράδικο του Παναγιωτάκη η Μαντάμ Σουσού ζούσε ονειροπολώντας.
Μένει στον Βύθουλα με τους λασπωμένους δρόμους  (στην Ακαδημία Πλάτωνος, γιατί ο καημένος ο μπαμπάς ήθελε να ξεθάψει τους αρχαίους),
Η στρωμένη στο πάτωμα κουρελού (μπουχάρα), είναι του παππού, του τη χάρισε ο χαλίφης της Μπουχάρας           
                 -Σιλάνς Παναγιωτάκη. Οι πτωχοκόμοι έχουν ανάγκη από ρούχα.
                 -Πεινάς πτωχούλη… εμείς φάγαμε αρνάκι καπαμά…
       -Μαρί, έφαγες το αστακουδάκι;
                  -Ποιο αστακουδάκι καλέ κυρία, ρύζι είχαμε.          
                 - Σιλάνς ανόητη, εσύ θα λες αστακουδάκι.
Πλένεται στη σκάφη (παίρνει το μπάνιο της), περιπλανιέται στο κοντινό πάρκο, (φεύγει για απογευματινό προμενάντ καλεσμένη σε πλούσιες γειτονιές), τρώει το πρωί τσάι και ψωμί, (παίρνει το πρωϊνό ντεζενέ με αυγά ποσέ και μπέικον), πίνει γκαζόζα, (παίρνει το απρέ μιντί απεριτίφ της με γαλλικό κουαντρώ).
Αφήνει τον Βύθουλα το καλοκαίρι για ξεκαλοκαιριό σε σκηνή στην Πάρνηθα, (της πρέπουν διακοπές στην Πορταριά ή στην Κηφισιά στο αρχοντικό φίλου).
-          Πρέπει να γίνεις πλούσιος. Πώς; Να πας στην τράπεζα να πάρεις λεφτά πτωχούλη μου.
-          Αλέ βουάρ μεσιέ
Ήρθε η κληρονομιά, έζησε το όνειρο και πήρε την εκδίκησή της με τη “βοήθεια” του αριστοκράτη Καντακουζηνού.  


Η Μαντάμ Σουσού έζησε το ψέμα του ονείρου, αλλά ξέχασε να ονειρεύεται..
Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κ@@@@ς που εκείνη δεν διέθετε.
Ο αριστοκράτης Καντακουζηνός απεδείχθη κοινός απατεώνας.


Τη Μαντάμ Σουσού την περίμενε στη γωνία η ντεκαντάνς.
Τότε ξαναθυμήθηκε τον Παναγιωτάκη, το ψαράδικο, τον Βύθουλα.
Την αγαπούσαν, τους αγαπούσε, ήταν δικοί της, ήταν δικιά τους…
Όλοι εμείς εδώ, μια σύγχρονη Μαντάμ Σουσού...
Αχ και να είχαμε έναν Παναγιωτάκη...

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 12, 2011

Μια φωτοτυπία και μια χρεοκοπία...






... Θεούλη μου καλέ, φύλαγε τη μαμά μου τον μπαμπά μου, τον παππού μου, τη γιαγιά μου, τ’ αδελφάκια και όλα τα παιδάκια.
Σε παρακαλώ θεούλη μου στείλε στον μπαμπά ότι σου ζητάει για να έχω το κεφαλάκι μου ήσυχο, γιατί βαρέθηκα να τους ακούω να μαλώνουν για κάτι που δεν καταλαβαίνω.
Ο μπαμπάς και ο παππούς ζητάνε μια χρεοκοπία και ο μπαμπάς λέει πως εσύ του έστειλες κάτι βρικόλακες για να τον τιμωρήσεις που απατάει τη μαμά και η μαμά λέει πως έστειλες κάτι καλούς κυρίους για να τη σώσεις που κάνει καλές πράξεις και έχει στο κεφάλι της τον μπαμπά και όλο του το σόι, αλλά εγώ πιστεύω τον μπαμπά και ο παππούς λέει πως όταν στον βάλτο μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια και ο μπαμπάς λέει πως εσύ φταις που μαζί με τους βρικόλακες του έστειλες και τα βουβάλια και δείχνει στη μαμά κάτι βουβαλίσια κεφάλια που βγαίνουν στην τηλεόραση και κάθε μέρα φωνάζει και παρακαλάει να του στείλεις μια χρεοκοπία να πάει στα κομμάτια και δεν θέλει να τον σώσουν οι βρικόλακες, προτιμάει να τον σώσει μια και καλή, η χρεοκοπία που θα στείλεις εσύ.
Γι’ αυτό θεούλη μου κι εγώ σε παρακαλώ, μη μου στέλνεις ποδήλατο, γιατί ο μπαμπάς λέει πως αν μου στείλεις ποδήλατο οι βρικόλακες θα μας πάρουν το σπίτι, γι' αυτό στείλε μου μόνο μια φωτοτυπία να πάω σχολείο μου να ησυχάσω, στείλε και στον μπαμπά μου μια χρεοκοπία, γιατί αλλιώς λέει οι βρικόλακες θα του πιουν το αίμα και έχει και αναιμία.






ΥΓ. Θεούλη μου σου στέλνω και αυτές τις φωτογραφίες για να δεις τους βρικόλακες και τα βουβάλια που λένε ο μπαμπάς και ο παππούς.
Αμήν...


Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 07, 2011

Λόλα, έλα Λόλα...




                                                              
λά λά λά.                                                                  λά λά όλα.

Λά λά, Λόλα.
Λόλα, έλα Λόλα.

Νά ή Έλλη. 
Έλα Έλλη.

Έλλη νά ένα μήλο.
Λόλα νά ένα άλλο.

Μήλα, Μίμη.
Έλα, Μίμη, έλα.
                                                              
Έλα, μήλα, μέλι.



Έλα πεταλουδίτσα μου,
έλα νά σέ τσακώσω,
δέν θά σου τσαλακώσω
καθόλου τά φτερά.

Θά σέ ταίζω ζάχαρη.
θά σού'χω γιά σπιτάκι
μεταξωτό κουτάκι,
θά ζήσης μιά χαρά...

(Αφιερωμένο σε όσους νοσταλγικά θυμούνται και στα παιδιά με την ευχή, το μέλλον τους μην πέσει σε χέρια βάνδαλων)

Πέμπτη, Αυγούστου 04, 2011

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε...

                                                            
                                          opening στο




Alatofounditsa

Εδώ τρεις λαλούν και δυο χορεύουν...

Ελάτε να λαλήσουμε όλοι μαζί...

είναι για καλό σκοπό...


 



Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!!!!!!!!!!




Σάββατο, Ιουλίου 23, 2011

Oh dear, είμαι πολύ, πολύ ευ-τυ(νου)χισμένη...





Στην παραλία άκουσα το νέο για τη σωτηρία της πατρίδας, καβάλησα το παπάκι όπως ήμουν με το μπικίνι!!! και έτρεξα στο κοντινότερο internet-café, να γράψω κι εγώ δυο λογάκια, δεν έχω άλλο τρόπο να εκφράσω τη χαρά και την ευγνωμοσύνη προς τους σωτήρες μου.
Thank you all of you για την αναπάντεχη και άνευ προηγουμένου εξασφάλιση των καταθέσεών μου και δεν πειράζει που ως ανήκουσα στη μικρομεσαία τάξη θα αφανιστώ συντόμως, τι είναι αυτό μπροστά στα 5000 Ευρώ μου.  
Merci monsieur Trichet et Sarkozy που παρέα με τη frau Merkel και τους διαδόχους σας θα κρέμεστε ως Δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι μου, το κεφάλι των παιδιών και των εγγονών μου τα επόμενα πενήντα και βάλε χρόνια.
Thank you mister president που κανονίσατε τα παραπάνω και εξασφαλίσατε τα δανεικά μου - άσχετα που δεν σας τα ζήτησα και θα τα πληρώσω με  αίμα -το μυαλό μου θα είναι πλέον απαλλαγμένο από κάθε αναζήτηση δημιουργικής εργασίας και στο κάτω-κάτω, ποιος κάθεται τώρα να χτίζει και να δημιουργεί, αφού θα καταλήξουν στα ξένα χέρια πούναι μαχαίρια.
Καλέ αλήθεια σας λέω, its amazing, τι πειράζει που θα γίνω δουλοπάροικος και γκαρσόνα (πόρνη δεν προλαβαίνω) των απανταχού της γης boss και δεν θα μου μείνει μια σπιθαμή γης και παραλίας να λιάζω το κορμί μου, δεν με ενοχλεί καθόλου που δεν θα έχω το δικαίωμα, ούτε βεβαίως το μπαχτσέ μου να φυτέψω δυο ντομάτες, ο άνθρωπος είναι σαν την κατσαρίδα, θα προσαρμοστώ στα μεταλλαγμένα.
Αστείο πράγμα τώρα, μοιράστε ότι προλάβετε, χαλάλι και ο εθνικός μου πλούτος τι στο καλό, μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία είμαστε και προσωπικά είμαι οπαδός της κοινοκτημοσύνης και του Επίκουρου.
Μια μικρή αντίρρηση έχω σε κείνο το “και τα δικά σας δικά σας και τα δικά μας δικά σας”.
Never mind my friends, και την Ακρόπολη σας τη χαρίζω και τον πολιτισμό μου και την ιστορία μου και τα αρχαία μου να πάνε στα κομμάτια και τον στρατό μου να διαθέσω όποτε σας κάνει κέφι για bombing, εσείς με σώσατε από τη χρεωκοπία.
Τι σημασία έχει που χρεωκοπημένο είναι το σύστημα και όχι εγώ, τι σημαίνει που εσείς θα χάνατε στα στοιχήματα και όχι εγώ, πόσο σπουδαίο είναι τάχα που η όλη ιστορία είναι μια παρτίδα σκάκι, με τον τρελό να θριαμβολογεί πως πήρε τη θέση του βασιλιά;
Σιγά το πράμα που θα χάσω ότι ήταν δικό μου, αρκεί που θα γίνει δικό σας.
Finally πατριωτάκια μου, δεν μου λέει τίποτε η βεβαιότητα όλου του κόσμου ότι είμαι προ πολλού χρεωκοπημένη, άντε βρε, εγώ εσάς πιστεύω, σας δίνω μάλιστα και τον υπόλοιπο μισθό μου με την προϋπόθεση να μην τολμήσετε ν’ αγγίξετε τον δικό σας, φορολογείστε εμένα με πενήντα τα εκατό, αλλά προς θεού, κάτω τα χέρια από τα λαμόγια και τους μιζαδόρους.
Be happy Greek Parliament, feel free to act as you like… clap, clap, clap...  Bifriedigen.

Oh dear, είμαι πολύ, πολύ ευ-τυ(νου)χισμένη!!!!
Αλλά συγνώμη κιόλας που θα ρωτήσω και ας το πάρει το ποτάμι…
Έχουν πλυθεί οι κουτάλες;