Ζήτω που καήκαμε...

Τι να πει κανείς που να μην έχει ειπωθεί, τι να γράψει και τι άλλο να σκεφτεί... 
Και τι να νιώσει πια… εκτός από απογοήτευση, οργή, αγανάκτηση και δυστυχώς μίσος… μίσος… μίσος…  
Συναισθήματα αρνητικά που οδηγούν λέει, σε οργανικές διαταραχές και διαλύουν το αμυντικό σύστημα.
Εκείνο που πληγώνει περισσότερο είναι πως υπεύθυνοι και δέκτες είναι τα δικά μας παιδιά.
Το παιδιά που εξαπάτησαν αισχρά τους ίδιους τους γονείς, τ’ αδέλφια, τους φίλους και συμμαθητές, τους δασκάλους και τους γείτονες. Είναι εκείνα τα παιδιά που τα κοιτούσαμε, αλλά δεν βλέπαμε που ακούγαμε, αλλά δεν ερμηνεύαμε σωστά. 
Κάποτε ήταν σαν όλα τα παιδάκια. Άλλα έξυπνα και άλλα πονηρούτσικα, κάποια φιλόδοξα και κάποια συνεσταλμένα, μερικά ζόρικα και νταήδες, άλλα λιλιπούτεια λαμόγια και άλλα παιδιά του κατηχητικού.
Ζήτησαν ευγενικά ή επίμονα, δώσαμε απλόχερα.
Ποιος να φανταστεί πως εκείνα τα παιδάκια- έστω και αν ήταν "κακά παιδιά"- που υπόσχονταν παράδεισο, θα ξέθαβαν την κόλαση, πως θα μετατρέπονταν σε αλαζόνες και άρπαγες, ατομιστές και ψυχρούς εκτελεστές… 
Τους αφιερώνω "ολόψυχα" το... μίσος μου!
Αλλά... θα το πω και ας γελάσουμε όλοι μαζί, καθώς ακούω κιόλας να μου ψιθυρίζουν.  
"Άει χάσου κυρά μου, "who cares" για σας τους... αποκάτω..."

Το γνωρίζω. Ζήτω που καήκαμε…