Θύμησες υπό βροχήν...

  

Βρέχει και σήμερα και τέτοιες μέρες με πιάνει μια νοσταλγία για το παρελθόν,  ποιο παρελθόν δηλαδή που και τότε μούσκεμα τα κάναμε.

Με πιάνει και μια νοσταλγία για τον παππού και τη γιαγιά, τον μπαμπά μου, τη μαμά μου, το σκυλάκι, τη γατούλα, τον κήπο με τις τριανταφυλλιές μου, τα άλογα και την κατσίκα στο σπίτι της άλλης γιαγιάς και πάνω εκεί, θυμήθηκα τις σοφίες του παππού του σπουδαγμένου από την πλευρά του μπαμπά…  και έτσι μούρχεται να του στείλω  συγχαρητήριο τηλεγράφημα.

Ο παππούς ο σπουδαγμένος λοιπόν, έψηνε καφέ ελληνικό πολλά βαρύ και μέτριο, φούμαρε με άχτι και μας άφηνε παρακαταθήκη λόγια σαν τα παρακάτω.

Ο κόσμος είναι σοφά χτισμένος και γερά γραπατσωμένος  από τον ουρανό.

Τρία πράγματα μόνο δεν υπολόγισε και δεν έκανε ζάφτι.
Αυτά τα τρία είναι τα χειρότερα και δύνανται να τον αναποδογυρίσουν.

Η Βλακεία, η Ανικανότητα και η Προδοσία…

Αχ μωρέ παππού κι εσύ, για νέο μας το είπες;