Κοινωνικοπολιτική μολυσματική νόσος

                                   

Άτιμη αυτή η επιδημία που έχει πέσει στη χώρα, και τι να σου κάνει το ΕΣΥ που πάει κατά διαόλου. Επίμονη, μολυσματική και θανατηφόρα, προσβάλλει ευγενή και μη όργανα. Η φαρμακολογία του 21^ου αιώνα έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, αφού οι ασθενείς προστρέχουν στους κάθε είδους κομπογιαννίτες για τη μη θεραπεία τους. Τα δικά μου -και πολλών συνασθενών- όργανα, που νόσησαν και καταστράφηκαν από τους ιούς της κακογουστιάς, του κατινισμού, της αθλιότητας, της ξετσιπωσιάς.  είναι τα εξής, Αυτιά, Μάτια, Γλώσσα, Στομάχι, Συκώτι, Χέρια, με τελευταίο και κυριότερο τον Εγκέφαλο.

Τι να σου κάνουν δυο αυτιά που βομβαρδίζονται από επιχειρήματα του τύπου "ο κόσμος  του τάδε και του δείνα κόμματος θα τιμωρήσει, κ.λ.π. κ.λ.π…" αντί του θεραπευτικού «ο κόσμος της Ελλάδας», "Εγώ είμαι Θεός, Εγώ θα σώσω, Εγώ... Εγώ..." αντί του "Εμείς προτείνουμε τα εξής για την ευημερία των πολιτών"   Όταν ακούν τα λεγόμενα δημόσια πρόσωπα να ωρύονται, σαν τις κότες στα μπαλκόνια που η μία έκλεψε το βρακί της άλλης. Έχουν φράξει από ψέματα και εκβιασμούς και προσβολές κατά του προσώπου μου, συγχρόνως με τον ήχο του χρήματος- πολλάκις κλεμμένο από μένα-  να κουδουνίζει από τις τσέπες του θύτη. Πώς ν’ αντέξουν τον αβάσταχτο κρότο των κλακαδόρων, προς επιβράβευση του βιαστή τους.

Τι χρωστούν τα μάτια να βλέπουν χιλιοειδωμένες και ως επί το πλείστον  κακαμούτσουνες φάτσες, να πλασάρονται ωσάν παρθένες στο νυφοπάζαρο, ενώ χιλιάδες φορές τις έχουν ατενίσει να περιφέρονται στα διάφορα μπορντέλα.

Η γλώσσα, που τώρα στα πίσω-πίσω σπάει κόκκαλα και έχει συνθλιβεί από την αγανάκτηση για τα παραπάνω.

Το στομάχι να ξερνάει μονίμως την αηδία που νιώθει για όσα τ’ αδελφάκια του ακούν, βλέπουν και γεύονται.

Το συκώτι που το έχουν πρήξει όγκοι θράσους, βλακείας και ξιπασιάς.

Πόσο ν’ αντέξουν δυο χέρια να αθλούνται μετά μανίας στο εθνικό σπορ της μούντζας.

Το τίμημα το πλήρωσε τελικά ο Εγκέφαλος. Κάηκε και ησύχασε.

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Νόσος ανίατη.