Η ΡΑΤΣΑ...

                                         (οι αναγνώσεις πολλές)

Η Κραυγή δεν είναι δική σου. 

Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. 

Δεν πεθυμάς εσύ, πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου. 

Οι νεκροί σου δεν κείτουνται στο χώμα. Γενήκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνότο τους. Γενήκαν ιδέες και πάθη, κι ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη. 

Οι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από σένα. Ζουν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και την καρδιά σου. 

Το πρώτο σου χρέος… είναι… 

να μπορέσεις να ζήσεις την απέραντη πορεία, την ορατή και την αόρατη, του εαυτού σου. 

Δεν είσαι ένας, είσαι ένα σώμα στρατού… 

Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο…. 

Δεν είσαι λεύτερος. Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις ένας πρόπαππος αφρίζει στο στόμα σου… 

"Μην πεθάνεις για να μην πεθάνουμε", φωνάζουν μέσα σου οι νεκροί…  

"Δεν είμαι ένας… δεν είμαι ένας"  

Τ’ όραμα τούτο κάθε στιγμή να σε καίει… 

Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. 

Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. 

Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει…

Ν. Καζαντζάκης - Ασκητική (μικρά αποσπάσματα)