http://www.press-a.gr/localnews/item/4674.html
"Ξεχειλίζει η οργή...
Γροθιά στο στομάχι της τοπικής κοινωνίας είναι ο θάνατος των δύο σπουδαστών του ΤΕΙ Λάρισας από αναθυμιάσεις που προκάλεσε το μαγκάλι που είχαν ανάψει στο διαμέρισμα που
διέμεναν για να ζεσταθούν αφού δεν είχαν χρήματα για να αγοράσουν
πετρέλαιο.
Στο άκουσμα της σοκαριστικής είδησης πολίτες, φορείς,
σωματεία, δεν έκρυβαν την οργή τους κάνοντας λόγο για εγκληματικές
ενέργειες από την πλευρά των κυβερνώντων που έχουν ρίξει τη χώρα σε μια
άνευ προηγουμένου λιτότητα με τέτοιες συνέπειες".
Για το παραπάνω τραγικό γεγονός δεν υπάρχουν λόγια.
Υπάρχουν όμως και αμέτρητες μικρές ιστορίες που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την εξέλιξη.
Όπως για παράδειγμα ο φοιτητής συγκάτοικός μου, ένα εξαιρετικό παιδί με πατέρα του-όταν υπάρχει μεροκάματο- και μητέρα άνεργη.
Δουλεύει συγχρόνως όπου βρει, ξεπαγιάζει με σβηστό καλοριφέρ για να μην αυξηθούν τα κοινόχρηστα, τη βγάζει με πατάτες, αυγά και μακαρόνια, σπάνια δέχεται το φαγητό που κάποιες φορές του προσφέρουν οι συγκάτοικοι και πρόσφατα φιλοξενεί τον μικρότερο αδελφό του.
Ο μικρός, πέρασε στα ΤΕΙ Αγρινίου, αλλά δεν μπορεί να παρακολουθήσει τη σχολή, λόγω έλλειψης χρημάτων. Περιμένει λοιπόν δουλεύοντας σε καφέ, ντιλίβερι και διανομές φυλλαδίων, να τελειώσει πρώτα ο μεγαλύτερος και μετά να φοιτήσει στη σχολή του. Κι όλα αυτά με πλήρη σοβαρότητα, υπομονή και επιμονή, κατόπιν συμφωνίας της οικογένειας όπως είπε, αλλά και αγανάκτηση και πολλά ερωτηματικά στα οποία, κάθε φορά που συζητάμε αδυνατώ να δώσω απάντηση.
Βρείτε μου έναν υπεύθυνο να πει κάτι λογικό σ' αυτά τα δυο παιδιά... να του πω κι εγώ κάτι που θέλω...
Είμαι έξαλλη... Ακούω και διαβάζω σχόλια από τους βολεμένους και εξαγριώνομαι.
Δεν πάει άλλο βρε παιδιά.
Και οι περισσότεροι από μας στον κόσμο μας τον πουπουλένιο που έτσι και φυσήξει ένας αέρας θα μας πάρει και θα μας σηκώσει μαζί με τα πούπουλα. Τη βγάζουμε με το χαχα και το μπούχα, έτσι και γίνει σοβαρή ανάρτηση ουδείς ασχολείται.
Θάβουμε την αλήθεια όπως η γάτα τα κακά της κι έχουμε ήσυχη συνείδηση...
Ο καιρός εγγύς; Ας γελάσω...
7 σχόλια:
Μας είπαν για το Δόγμα του Σοκ. Οκ το καταλάβαμε, το ζούμε, είδαμε πως λειτουργεί. Πότε στα σκ@@@α τελειώνει σε έναν λαό αυτό το σοκ; Τι χρειάζεται να συμβεί για να ξυπνήσει;
Ιωάννα, με όλη την αγάπη και εκτίμηση που σου έχω , θα έλεγα να μην βιάζεσαι να κρίνεις το "χαχα και το μπούχα", γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβεται κάτω από αυτό.Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε , με λιγότερα ή περισσότερα προβλήματα.Μπορεί να μην είναι στρουθοκαμηλισμός, αλλά ένα είδος εκτόνωσης.Δεν έχουν όλοι τον ίδιο τρόπο αντίδρασης.
Σε φιλώ
Μαράκι, αυτό δεν είναι τρόπος αντίδρασης. Είναι κανονικός στρουθοκαμηλισμός. Μην ντρέπεσαι να το πεις! Αντίδραση σιωπηλή που να κρατάει τόσα χρόνια δεν έχει υπάρξει ουδεπόποτε. Άλλωστε τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας δεν λες οτι σαν λαό μας κάνει και αντιδραστικούς. Ας μην κρυβόμαστε, λοιπόν.
Θλίψη.. Δεν υπάρχουν λόγια.. Όχι μόνο για τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Και για κείνα που αναφέρετε, και για τόσα άλλα.. Και για την αναλγησία προς τον άνθρωπο, απο κυβερνώντες, συνεργάτες, κομματικοδίαιτους, στρουθοκαμήλους. Η χώρα νοσεί, και κατασπαράζει τα παιδιά της.
MYRTW
Τι χρειάζεται Μυρτώ μου; Ανθρώπους και δασκάλους σαν εσάς...
ΜΑΡΙΑ ΚΕΛΕΚΟΥ
Μαρία, γιατί το πήρες στραβά; Την αυτοκριτική μου κάνω που προέκυψε από μια συζήτηση με φίλο στο facebook. Αυτό που διαβάζεις εδώ και ειδικά η φράση "σοβαρή ανάρτηση" αναφέρεται σε κάποιο άρθεο στο facebook.
Ελπίζω να μην πίστεψες ότι θεωρώ τα τα blogs που διαβάζω του "χαχαμπούχα".
Αντίθετα, τα απολαβάνω, μου αρέσουν, με διδάσκουν, αλλιώς δε θα τα διάβαζα.
Εξ' άλλου πιστεύω ότι όλα τα χρειάζεται ο άνθρωπος και συμφωνώ. Ο καθένας κάνει ότι μπορεί, εμένα μου φτάνει να δείχνω τη διαφωνία μου...
Lila Lilak
Lila, έχουμε όλοι εξοργιστεί με τη γενική κατάσταση. Ο άνθρωπος θυμώνει πολύ όταν βλέπει να τον κοροϊδεύουν, θίγεται η αξιοπρεπειά του. Εκείνο που προκαλεί την απορία παγκοσμίως, είναι το "γιατί" και το "πώς" οι πολίτες όχι μόνο το ανέχονται, αλλά το αποδέχονται σχεδόν αδιαμαρτύρητα.
Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο πολύ φταίω και προσωπικά για τη σημερινή κατάσταση και δεν θέλω να χαρίσω στον εαυτό μου δικαιολογίες του τύπου "εγώ δεν έκλεψα, δε ζήτησα ρουσφέτι, και τα λοιπά". Τα γνώριζα, τα έβλεπα, τα ζούσα... και κυρίως δεν αντέδρασα, δεν έκανα τις καταγγελίες μου αρμοδίως, παρά στις παρέες που λίγο-πολύ, όλοι είχαμε τη φωλιά μας λερωμένη...
Το βρήκα και Συναραπστικό και Απολύτως Ρεαλιστικό Αλατάκι μου.. Σκέφτομαι αναγκαστικά, ποιά ήταν η σχέση μάνας και γιών (δεν διαφοροποιώ παρά ελάχιστα τα κορίτσια) σ όλα εκείνα τα χρόνια του μεγαλώματος. Γιατί αν καταγινόμαστε ως γονιοί μόνο στο στίβο της επιβίωσης, μπορεί να μη κτιστεί η Σχέση! Η Σχέση λοιπόν εδώ και αλλού πολύ περισσότερο, δεν έχει προχωρήσει ενδοψυχικά σε κανένα επίπεδο. Έμεινε στο πρωτόλειο στάδιο της συναλλαγής και της "διατροφής", γιαυτό και η ανταλλαγή είναι στο να χορταστεί αφ ενός εγωιστικά η "πείνα" και το δικαίωμα(των παιδιών), κι απ την άλλη να μην υπάρχει η αίσθηση του άλλου (της Μάνας)και της Σχέσης μαζί του. Να διδαχθούμε πρέπει ώστε να φροντίζουμε τη Σχέση!Τα φιλιά μου.
Δημοσίευση σχολίου