Τρίτη, Φεβρουαρίου 23, 2010

Τα χρόνια που ήρθαν...

Τα εν Οίκω μη εν Δήμω”, έλεγε η σπουδαγμένη θεία Φανή που έκανε κουμάντο τέσσερις οικογένειες, μαζί και τη δική μας, ως η μεγαλύτερη αδελφή του πατέρα.
Το άκουγε η γιαγιά και μας συμβούλευε χαμηλόφωνα και συνωμοτικά.
'''Ακούσατε τι είπε η θεία σας, “τα του οίκου μη στο Δήμο”, όπου Δήμος για τη γιαγιά ο κυρ Δήμος ο μπακάλης που ήταν ο κουτσομπόλης της γειτονιάς και έμενε δίπλα μας.
Το έμαθε και η μάνα μου και μας κουνούσε το δάχτυλο.
'“Σουτ, δεν θα λέτε έξω ότι συζητάμε στο σπίτι, του οίκου μας δεν τα βγάζουμε στη φόρα και στον Δήμαρχο”'…
Με τόσα ρητά, μάθαμε κι εμείς να μιλάμε χαμηλόφωνα, να μαλώνουμε χαμηλόφωνα, να χαιρόμαστε χαμηλόφωνα .



Τα χρόνια που ήρθαν άλλαξαν τα ήθη, άλλαξαν κι εμάς, μας άλλαξαν τα φώτα γενικά και ποιος νοιάζεται σήμερα αν τα “εν οίκω μας” φτάσουν στ’ αυτιά του Δήμου, του κυρ-Δήμου ή του Δημάρχου…
Το αντίθετα θα έλεγα. Επιζητούμε πλέον να τα βγάλουμε στη φόρα, να ξεβρακωθούμε δημοσίως, πανελληνίως και παγκοσμίως, ποζάροντας μάλιστα σε κάμερες με μαλλί κομμωτηρίου και την καλή μας ενδυμασία ή τα άψογα Αγγλικά μας και ότι ήθελε προκύψει…


Τι έγινε; Η ανάγκη ν’ ακουστούμε, πολίτες και δημόσιοι λειτουργοί, να πούμε τον πόνο μας, να επικοινωνήσουμε ίσως, είναι βουνό που πέφτει και καταπλακώνει αξιοπρέπεια, αξίες, την ιδιωτική μας ζωή, τα κάποτε κρατικά μυστικά, τις πολύτιμες στιγμές που κρατούσαμε μόνο για μας…
Όλα μας τα πήραν τα χρόνια που ήρθαν, αυτά τα ξένα χρόνια που δεν μας ταιριάζουν που δεν ήταν για μας…
Τι μας έχει μείνει τελικά;




Κυριακή, Φεβρουαρίου 21, 2010

Λόγια φτερά...

Δυστυχισμένος όποιος νομίζει πως η ζωή του χρωστάει...
Οι άνθρωποι θα γίνουν σοφοί όταν καταλάβουν πως εκείνοι χρωστούν στη ζωή...
Χρωστούν σε κείνη την αόρατη και μυστηριώδη δύναμη που στέλνει και ξαναστέλνει το πνεύμα
σε τούτο τον πλανήτη, προφυλαγμένο σε σκεύος εύθραυστο...   
Φυλακίζει το πνεύμα, είπαν για το σώμα...
Ας δουν οι άνθρωποι το σώμα σαν το ιερό που σκοπό έχει τη φύλαξη, την προστασία, την ελευθέρωση του πνεύματος και όχι την απελευθέρωση
Το πνεύμα δεν είναι σκλάβος κανενός
Είναι η υπέρτατη δύναμη που χρειάζεται να ζει ελεύθερη, να πετάει, να δημιουργεί, να ενώνεται με το μεγαλείο του σύμπαντος...

Καταραμένος, όποιος το  φυλακίζει, το εμποδίζει να πετύχει τη μεγάλη ένωση...
Ευλογημένος όποιος το αφήνει να ζει ελεύθερο, να εκφράζεται και  ν' αγαπά, να συγχωρεί και να απολαμβάνει...
.
Πώς μπορούν να ταιριάξουν δύο πνεύματα όταν το ένα σαν πεταλούδα τρέχει να ρουφήξει τους χυμούς της ζωής 
το άλλο δεν βρίσκει σχισμάδα  να πιει τον αέρα που χρειάζεται να ζήσει...

 Παρεξήγησες τον προορισμό σου και φυλάκισες, δεν φύλαξες το πνεύμα
Αλλίμονο, δεν ήσουν άξιος να λάβεις το δώρο της ζωής
Άνθρωπε
δεν είσαι Δυνάστης
Άνθρωπε
Ελευθερωτής του πνεύματος είσαι...





Δευτέρα, Φεβρουαρίου 15, 2010

Μασκαρέματα...

...και μασκαράδες και ο άνθρωπος από τα γενοφάσκια του – έστω και υποσυνείδητα- υποδύεται άλλον από τον εαυτό του.
Μωρά παιδιά που μπαίνουν στο πετσί της πριγκήπισσας, της Σταχτοπούτας, της νεράϊδας, του κάου μπόυ και του Μπάτμαν, σοβαροφανείς ενήλικες που ενδύονται τη στολή εκείνου που θα ήθελαν να είναι και δεν έγιναν, ώριμες κυρίες με περούκα Μαίριλιν, να βγάλουν το απωθημένο της ξανθιάς και της μοιραίας και πάει λέγοντας και γενικώς, άλλα θέλουμε να πούμε και άλλα λέμε, άλλα ποθούμε και άλλα πράττουμε κι εμείς γι’ αλλού κινήσαμε γι’ αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει….


Όχι, το μασκάρεμα δεν είναι έθιμο της Αποκριάς, είναι συνήθειο της καθημερινότητας και πάντα οι παρόντες εξαιρούνται για να μην φάω και καμιά ταραμοσαλάτα κατάμουτρα μέρα που είναι και θα πετάξουμε τον χαρταετό μας όπως θα θέλαμε να πετάξουν τα όνειρά μας, να φτάσουνε ψηλά...
Και του χρόνου με υγεία πάνω απ’ όλα και ας είμαστε ίδιοι κι απαράλλαχτοι, έτσι είναι η φύση μας και πώς να πάμε κόντρα…



Κυριακή, Φεβρουαρίου 14, 2010

Απρεπές περιεχόμενο...

Λοιπόν…

Είπα να σταματήσω τις αναρτήσεις για λίγο καιρό λόγω της επισήμανσης του ιστολογίου μου ως απρεπούς περιεχομένου ή κάτι τέτοιο.
Μετά από ωριμότερη σκέψη ξαναείπα πως αυτό είναι δειλία και υποταγή, ούτως ή άλλως κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα σκεφτόταν να επισημάνει αυτή τη σελίδα, τη στιγμή που δεν υπάρχει λόγος αφ’ ενός, αφ’ ετέρου τι νόημα έχει αυτό το εργαλείο όταν απαγορεύεται (αν αυτό συμβαίνει) να εκφράζεται κανείς ελεύθερα… 
Εκτός αυτού, τα περισσότερα από τα εδώ γραφόμενα δημοσιεύονται και σε έντυπα μέσα (της περιοχής μου), οπότε πού είναι το απρεπές;

Αγνοώ λοιπόν και συνεχίζω και συγχωρέστε μου τις προηγούμενες δηλώσεις...
 


Τετάρτη, Φεβρουαρίου 10, 2010

Ευχαριστώ τον Άνεμο για την παρακάτω ανάρτηση στους Ενωμένους Bloggers

Τετάρτη, 10 Φεβρουαρίου 2010


Οχι στη λογοκρισία...
Τελευταία έγινε πάλι μόδα να πάνε επάνω να πατάνε επισήμανση πολλοί

και Η google να προειδοποιεί ως άσεμνο περιεχόμενο το blog,κάτι που έκαναν και σε εμένα παλιά ώσπου το εβγαλα.Το μυαλό μου δεν παει σε απλούς φαρσέρ αλλά με την έξαρση του Πολέμου ενάντια στα blogs παει και σε δημοσιογράφους γιατί είναι κάτι οργανωμένο .Πρέπει να γίνουν πολλές επισημάνσεις για να το δεχτεί η google

Ο αριθμός των επισημάνσεων είναι 200. Αρκεί όμως και ένας χρήστης να κάνει επισημάνσεις από διαφορετικούς browsers. Αν αλλάζει συνέχεια και IP τότε η υπόθεση είναι ζήτημα ωρών να επιτευχθεί αυτή η αηδία.

ειδικά αυτή η σελίδα με τα παραμυθάκια είναι απαράδεκτοι

να βάλουν επισήμανση

http://alataki.blogspot.com

έστειλα μήνυμα στην google εδώ

http://www.google.com/support/contact/bin/request.py?contact_type=Google_legal&hl=el

ΕΠΙΣΗΣ

Μπορούμε να πάμε στη σελίδα προτάσεων του Blogger

και να κάνουμε κλικ στο Recommend a Blog of Note (Συνιστούμε ένα Αξιόλογο Blog). Μετά γράφουμε τΟ Blogs, , μόνο μία φορά ο...καθένας μας.

και επιτέλους ας βγάλουμε την ανόητη επισήμανση τελειος όπως εγώ επάνω δείτε ενα πολυ εύκολο τρόπο στο αξιόλογο blog

http://locusblogus.blogspot.com/2009/01/navbar.html

Αναρτήθηκε από Aνεμος στις 1:34 π.μ.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 08, 2010

Κάλεσμα...

Στον αναγνώστη που διαμαρτυρήθηκε για δημοσίευση απρεπούς περιεχομένου
σε τούτη τη σελίδα...

Γιατί δεν αφήνεις ένα σχόλιο να το συζητήσουμε φιλικά και αξιοπρεπώς;

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 03, 2010

Περί του τίποτα...


Και ήρθαν χρόνοι δίσεκτοι...
Τώρα πια η κουλτούρα, οι αξίες, η παιδεία μας. έχουν χτίσει θεμέλια στην κλειδαρότρυπα, στο βαμμένο ξανθό, την αμάθεια τον τυχοδιωκτισμό.
Ο προβληματισμός, τα άγχη μας, προέρχονται από τα τεκταινόμενα στα ροζ σεντόνια των τηλε(τρόπος του λέγειν- σταρ), η εκπαίδευσή μας στηρίζεται στις γνώσεις και αναλύσεις των "ιθυνόντων" περί του τίποτα  που εισέβαλαν μέσω του πανίσχυρου όπως αποδείχτηκε, γιάλινου ματιού στο σπίτι μας, καθιέρωσαν άλλα ήθη, αναστάτωσαν και πρόσβαλαν την αισθητική μας, μας άφησαν έκθετους στην αθλιότητα και το ψέμα.
Οι γυναίκες ζουν εικονικά, δανειζόμενες λίγη από τη χρυσόσκονη που είναι πασπαλισμένη στα ανέκφραστα πρόσωπα και που ένα φύσημα είναι αρκετό για να πάνε όλα περίπατο
Τα κορίτσια ταυτίζονται με επικίνδυνες και ανύπαρκτες καταστάσεις , αθώα κοριτσίστικα όνειρα που ξεγελάστηκαν σε αχρείους καιρούς από πουλημένες συνειδήσεις...
Και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός που εδώ ο κόσμος καίγεται...

O tempora, o mores... και το κακό συναπάντημα στο μεγαλείο του και δεν μας μένει άλλο, παρά να μας σώσει ο Μεγαλοδύναμος...
Αμήν!