Πέμπτη, Δεκεμβρίου 30, 2010

Kλεψύδρα...




Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει και η κλεψύδρα αδειάζει, άλλο που ο άνθρωπος ζει με τη σιγουριά πως  με μια  του κίνηση θα τρέξει τη ροή της από την αρχή.
Χρόνος μπαίνει και ευχές δραπετεύουν από τις καρδιές και χορεύουν στο Σύμπαν βιαστικά, ψάχνοντας να τρυπώσουν σε θεϊκό αυτί, να μεταλλαχθούν σε οντότητες, καταλαμβάνοντας τη θέση τους στον υπαρκτό, έστω και μάταιο κόσμο.

Χρόνια Δύο χιλιάδες και δέκα ήρθαν και έφυγαν από τη ζωή μας την τελευταία περίοδο που το καθένα, ό,τι του κάπνιζε κουβάλαγε και το φόρτωνε στην πλάτη μας.
Σε κάποιους έφερνε χαρές, σε άλλους έφερνε πλούτο, σε κάποιους και πλούτο και χαρές, σε μερικούς γκρίνια, φτώχεια, δυστυχία, έφερνε πολέμους και καταστροφές, αρρώστιες και άδικους θανάτους.
Σε όλους ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως από τα παραπάνω, ο κάθε νιόφερτος και τρυφερός χρόνος έφερνε ελπίδες μυριάδες, κάποιες φορές παράλογες που ύπουλα τις φύτευε στις διψασμένες καρδιές, σκοπίμως ξεχνώντας να δωρίσει και το νερό.

Και αύριο μεθαύριο παίρνει τη σειρά του ένας καινούργιος χρόνος.
Δύο χιλιάδες έντεκα το λεν το φυντανάκι μας και περίμενε στην ουρά στριμωγμένο πίσω-πίσω, αμίλητο και μουλωχτό.
Το Δύο χιλιάδες έντεκα λέει το μαντείο, έχει βαρύ το κάρμα από τις αμαρτίες των προγόνων του που οργίαζαν και ραδιουργούσαν εις βάρος των απογόνων.
Το τρόμαξαν κι αυτό και έτσι αγριεμένο ζαβό κι ανάποδο, περιμένει στην αυλή να μπουκάρει και να τα κάνει όλα λίμπα, να μας πάρει και να μας σηκώσει και στάχτες ν’ αφήσει στο διάβα του.
Έτσι λένε δηλαδή.

Χρόνος νέος είναι κι αυτός, έστω και αν φουρτουνιασμένος θε’ να μπει, φορτωμένος με ελπίδες θα μας έρθει, θα μας πείσει  πως οι δικές του δεν είναι φρούδες, πως οι ευχές μας δωρεάν στο Σύμπαν θα σταλούν, θα στροβιλιστούν  αλλά ούς ευήκοον θα βρουν και θα υλοποιηθούν…
Άλλωστε τα φουρτουνιασμένα χρόνια ξέβρασαν λέει, κύματα ερώτων…
Kαι το μόνο σίγουρο είναι πως στην περίπτωσή του την κλεψύδρα κανείς δεν μπορεί να τρέξει από την αρχή…
Θα τον καλωσορίσουμε και τούτον, θα ελπίσουμε, θα ευχηθούμε και όπου βγει…

Ευτυχισμένη χρονιά

Κυριακή, Οκτωβρίου 17, 2010

Greek Statistics...

                       


Τη στατιστική ποτέ μου δεν τη χώνεψα ούτε ως μάθημα, αλλά αφού οι ειδήμονες επιμένουν πως είναι εργαλείο απαραίτητο, τους πιστεύω και ακολουθώντας τη λογική της, κάνω μια ανάλυση (λέμε τώρα) οικονομική, της σημερινής ελληνικής και όχι μόνον, πραγματικότητας.

Πρώτον.  Τα λεφτά που φάγαμε όλοι μαζί όπως είπε και ο κ. Υπουργός μας, ανέρχονται στο ποσόν των 450 δις Ευρώ.
Η χώρα έχει πληθυσμό 10.000.000 (εκτός από τους μετανάστες, δεν πιστεύω να έφαγαν κι αυτοί) και υπολογίζοντας πως η κάθε οικογένεια αριθμεί 4 άτομα κατά μέσον όρο, στην Ελλάδα κατοικούν 2.500.000. οικογένειες.
Όπερ στατιστικά σημαίνει.
Η κάθε οικογένεια έφαγε 180.000 Ευρώ
Καλά είναι μωρέ…

Στην Ελλάδα έχουν ανεγερθεί 5.000.000  εξοχικές κατοικίες, δηλαδή η κάθε οικογένεια είναι κάτοχος 2 εξοχικών κατοικιών.

Στην Ελλάδα υπάρχουν υπόνοιες (στην Ελλάδα επίσης κανείς δεν είναι σίγουρος για τίποτε), πως το ετήσιο συνολικό εισόδημα ανέρχεται στο ποσόν των 800  δις Ευρώ, άρα το κατά κεφαλήν ετήσιο εισόδημα είναι 80.000 Ευρώ

Πρόσφατα έχουν καταγραφεί 500.000 πισίνες, δηλαδή η κάθε οικογένεια διαθέτει 0.2 πισίνες και κανείς δεν μένει παραπονεμένος

Στην Ελλάδα ο πληθυσμός των παιδιών ανέρχεται σε 2.000.000 και αυτό σαφώς σημαίνει πως η κάθε οικογένεια γεννάει 0,8 παιδιά!!!

Στον πλανήτη καταναλώνονται καθημερινά 6 δις κιλά κρέατος, δηλαδή ο κάθε κάτοικος καταβροχθίζει 1 κιλό κρέας ημερησίως.

Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Όλα είναι τέλεια στον γαλάζιο πλανήτη μας και στην αγγελικά φτιαγμένη πραγματικότητα.

ΥΓ. Για καλό και για κακό, ας προσευχηθούμε μην πέσει στο μάτι κάποιου επιστήμονα στατιστικής η ανάρτηση αυτή.

Σάββατο, Οκτωβρίου 09, 2010

Από τα μυστικά της γιαγιάς

Αχ... να κάνω ένα μπάνιο!




Χαλαρωτικό, θεραπευτικό, αρωματικό, καλλυντικό. Το απαραίτητο!
Σκέφτεστε κάτι καλύτερο μετά από μια κουραστική, αγχωτική, στενάχωρη μέρα;

Ας γεμίσουμε τη μπανιέρα με ζεστό νερό και ας το εμπλουτίσουμε με υλικά... μαγειρικής
Όπως αν φτιάχναμε ένα υπέροχο κέικ για να φιλέψουμε τον καλό μας...

Η απαλή επιδερμίδα έχει γοητεία ακαταμάχητη

Στο νερό της μπανιέρας προσθέτουμε
1 λίτρο γάλα
1 φλυτζάνι του καφέ μέλι
5-6 καρφάκια γαρύφαλλου

Το απολαμβάνουμε βουτηγμένες στο νερό πίναντας άργά 1 ποτήρι κόκκινο κρασί.
Βγαίνοντας θα είμαστε απαλές, μοσχομυριστές και ευδιάθετες.με τα... προσόντα της Κλεοπάτρας!

Αν έχετε προβληματάκι με το γάλα και το μέλι, η γιαγιά αποκαλύπτει και ένα άλλο μυστικό της...

Μπάνιο μπαχαρικών
Σε 1 λίτρο νερό βράζουμε
2-3 φύλλα δάφνης
1 κουτ. γλυκού μέντα
1    ''          ''        λεβάντα
1    ''          ''        θυμάρι
1    ''          ''        δεντρολίβανο
1    ''          ''        μπαχάρι σε κόκκους
1    ''          ''        κίμινο


Φιλτράρουμε προσθέτουμε 1 φλιτζάνι του καφέ βότκα και ρίχνουμε το θαυματουργό νερό στο νερό της μπανιέρας.

Θεσπέσιο μπάνιο με πολλαπλές ιδιότητες.
Αποτοξινώνει, συσφίγγει, τονώνει, χαρίζει ευεξία.

Γυναίκες όμορφες, έτοιμες για όσα μας αξίζουν...








Τετάρτη, Οκτωβρίου 06, 2010

Aπό τα μυστικά της γιαγιάς

Τα χέρια μας λευκά περιστέρια





Ερωτεύονται, χαϊδεύουν και χαϊδεύονται, αγκαλιάζουν
και όταν έτσι νιώθουν, χαστουκίζουν
σε κάθε περίπτωση τα λευκά απαλά χέρια, το λένε διαφορετικά

Κανείς δεν θα μάθει πώς έγιναν τα χέρια μας τόσο ερωτεύσιμα.

Υπάρχουν όμως πονηρές συνταγές

1 πατατούλα πουρέ με όσο γάλα χρειαστεί για να γίνει μαλακός πολτός
λίγες σταγόνες γλυκερίνη
και χαρίστε τους ένα μασάζ

Αν δεν σας αρέσει η ιδέα, δοκιμάστε τη δεύτερη πονηρή συνταγή

1 κουταλιά.γιαούρτι
1 κουταλιά αλεύρι
χυμό λεμονιού
ανακατέψτε, απλώστε στα χεράκια σας
και πάλι μασάζ

Ούτε το γιαούρτι βρίσκετε κομψό για τα δικά σας χέρια;
Ορίστε μία τρίτη πονηριά

1 κουτ. αμυγδαλέλαιο
1 κουτ. γλυκερίνη,
λίγο λεμόνι
το μασάζ απαραίτητο

Και τώρα, ένα καλό μανικιούρ και αφήστε τα χεράκια σας ελεύθερα,
να χειρονομήσουν (διακριτικά), να χαϊδέψουν, να μιλήσουν για όσα
διστάζετε να πείτε με τα χείλη


Δευτέρα, Οκτωβρίου 04, 2010

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 23, 2010

Bρε τον άπληστο...

                                       
Η κουρούνα και το περιστέρι

Μια κουρούνα ζήλεψε την τύχη των περιστεριών που έτρωγαν και έπιναν χωρίς κόπο και θέλησε να γίνει και η ίδια περιστέρι.
Έγινε άσπρη,  βολεύτηκε ανάμεσά τους και περνούσε μια χαρά.
Ώσπου μια μέρα θέλησε να κράξει, τα περιστέρια κατάλαβαν πως δεν ήταν ίδια μ’ εκείνα και την κυνήγησαν κακήν κακώς από κοντά τους.
Η κουρούνα  απογοητευμένη αποφάσισε να γυρίσει στη φάρα της. Οι όμοιές της όμως άσπρη καθώς την είδαν, την έδιωξαν μακριά .
 Έτσι η κουρούνα που τώρα δεν ήταν ούτε κουρούνα, ούτε περιστέρι, διωγμένη από παντού  έχασε και τους δυο τόπους και βουτηγμένη στη ντροπή της έμεινε μόνον να κάθεται να κλαίει.




              Μύθος του Αισώπου σε ελεύθερη απόδοση για την πλεονεξία.


Έχουμε και λέμε
Η απληστία γεννήθηκε μάλλον την ίδια στιγμή με τον άνθρωπο
Οι πρώτοι άπληστοι, οι πρωτόπλαστοι




      βρε πλεονέκτες, τόσα σαλατικά στον παράδεισο, το μήλο τι το θέλατε;


Αυτοκρατορίες και βασίλεια ανά τους αιώνες
Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Ρωμαίοι, Αιγύπτιοι, Βυζάντιο, Μογγόλοι, Οθωμανοί,  Σελτζούκοι,  Μακεδόνες, Πέρσες,
αποικίες της Ευεώπης και άλλες… και άλλες...




                                                                

                                                                               Βασίλειο ήταν και πέρασε



Ελλάδα (εδώ και χρόνια)

Εξουσία
Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω, και το φυστικάκι μου απ’ το λαό το τρώω…
Τα κινητά μου και τ’ ακίνητα φτάσαν τα εκατό
νάναι καλά αυτοί που αφήνουν να τους πιάνω και τον κώ.. .
Βρε σύντεκνοι, μ’ αυτή την ευκαιρία για σύνταξη και για μισθούς να δίναμε τα… τρία;;;






 Άπληστη δεν είναι η κοιλιά καθώς λένε οι πολλοί, αλλά η λανθασμένη γνώμη πως η κοιλιά είναι ακόρεστη.
                                                
                                    
                                 Επίκουρος

ΥΓ.  Ξεκίνησα με σκοπό να δω το θέμα με σοβαρή ματιά, να παραθέσω αξιοπρεπώς κι εγώ στοιχεία επιστημονικά και τα λοιπά αλλά δεν μου βγήκε, εδώ είναι να γελάς αλλά  καλού κακού κλάψε πρώτα…

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 13, 2010

Αλήθεια που σκοτώνει ή ψέμα που γλιτώνει




Πες την αλήθεια!



Μια φράση που ακούγεται από την παιδική ηλικία, με έπαθλο την αποφυγή της τιμωρίας.
Να είναι άραγε η επιθυμία του γονιού να διδάξει άλλη μία αξία στο παιδί, να το προστατέψει από πιθανά ανεπιθύμητα γεγονότα ή μια απόπειρα διερεύνησης του χαρακτήρα του.



Από κει και πέρα, η φράση «πες την αλήθεια» μας τοποθετεί στη θέση του ανακριτή ή ανακρινόμενου σε πολλές περιστάσεις στη διάρκεια της ζωής.
Όλοι θέλουν να μάθουν την αλήθεια γιατί μισούν το ψέμα, υποτίθεται.



Δες κατάματα την αλήθεια σου λένε, το συστήνουν και οι ψυχολόγοι αν και κάποιες φορές αλήθειες και ψέματα μπερδεύονται γλυκά και βοηθούν στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων.



Έλα όμως που η αλήθεια είναι πικρή, τη λένε και μαύρη αλήθεια, επίσης είναι σκληρή, πρέπει να είναι και κακιά γιατί πονάει πολύ εκείνον που θα την ακούσει, μπορεί να γίνει αιματηρή, για να μη σας πω ότι τη λένε και γυμνή, να υποθέσω πως είναι και ξεδιάντροπη;



Είμαστε μαζοχιστές λοιπόν οι άνθρωποι, ζητάμε να μάθουμε όλη την αλήθεια ούτε καν τη μισή, ξέροντας πως τις περισσότερες φορές θα φέρει δυστυχία, αλλά στην πραγματικότητα προτιμούμε το ψέμα
Πες μου την αλήθεια με απάτησες, λέει ο σύζυγος που αν και σίγουρος εύχεται ν’ ακούσει το ψέμα.
Και άντε να πει ο άλλος την αλήθεια, ναι σε απάτησα, τι θα βγει και ποιον θα ωφελήσει όταν όλα μπορούν να συμβούν, από το να του βγάλει εκείνη τα μάτια, μέχρι να κάνει φόνο εκείνος για λόγους τιμής.



Το ψέμα δεν ζει τόσο ώστε να γεράσει, είπε κάπου ο Σοφοκλής
Μήπως η αλήθεια είναι αθάνατη; Σχετική είναι κι αυτή, άσε που κάθε λίγο πεθαίνει και ξαναγεννιέται.. Από την επιστημονική μέχρι την κοινωνική και ηθική αλήθεια, καθώς διαφορετικά αντιμετωπίζεται από τους διάφορους πολιτισμούς.



Ποιος θα με πείσει λοιπόν πως είναι πανάκεια η αλήθεια που πονάει, όταν στο χρυσόχαρτο του ψέματος είναι τυλιγμένη η ευτυχία;





Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 10, 2010

Έλα να παίξουμε μαζί...





Τώρα που άνοιξαν τα σχολεία, εμένα δεν μου αρέσει καθόλου. Με αναγκάζουν να ξυπνάω πολύ πρωί κι εγώ νυστάζω και δεν με αφήνουν στο σπίτι με τη γιαγιά μου που μου λέει ωραία παραμύθια και με πάνε σε ένα σχολείο που δεν έχει αυλή για να παίξουμε και μένουμε μέχρι το μεσημέρι σε ένα μεγάλο δωμάτιο και μας λένε να ζωγραφίσουμε και να κάνουμε ησυχία


Εμένα όμως μου παίρνουν τις ξυλομπογιές τα άλλα παιδιά και με κοροϊδεύουν που ζωγραφίζω κούκλες κι εγώ κάθομαι και κλαίω και μετά που όλοι παίζουν κι εμένα δεν με παίζει κανένας γιατί λένε πως είμαι μωρό αφού μου αρέσουν οι κούκλες κι εγώ κλαίω πιο πολύ.


Σήμερα όμως βρήκα ένα κοριτσάκι που λένε πως είναι νεραϊδομαγισσούλα και τη λένε Ελενίτσα αλλά τη φωνάζουν με το παράξενο όνομα http://www.apinkdreamer.blogspot.com/ που μου έμαθε ένα καινούργιο παιχνίδι και πολύ μου άρεσε.


Να πω, λέει, δέκα πράγματα που αγαπώ και να καλέσω δέκα φίλους μου να παίξουμε όλοι μαζί.


Τα δέκα πράγματα που αγαπώ είναι τα ίδια που αρέσουν στη μαμά μου, από κείνη τα άκουσα και την παρακάλεσα να τα γράψει.


1. Αγαπώ τη θάλασσα και το κολύμπι.


2. Αγαπώ τα δάση


3. Αγαπώ το περπάτημα


4. Αγαπώ να διαβάζω


5. Αγαπώ να γράφω ό,τι μου κατέβει


6. Αγαπώ το θέατρο


7. Αγαπώ τη γυμναστική


8. Αγαπώ να ταξιδεύω


9. Αγαπώ να την αράζω στα ταβερνάκια και να συζητώ με τους φίλους μου


10. Αγαπώ να μαθαίνω καινούργια πράγματα.


Και αφού αγαπώ όλα τα παραπάνω, θέλω να τα μοιραστώ με δέκα αγαπημένους φίλους και να μάθω τι αγαπούν κι εκείνοι.


Και τώρα που βρήκα το αγαπημένο μου παιχνίδι και αφού τα άλλα παιδιά δεν με παίζουν, εσύ που βλέπεις το όνομά σου παρακάτω, σε παρακαλώ…

Έλα να παίξουμε μαζί!


Θεοδοσία     - nefeloma
Ευγενία         - ideastudio
Σταύρος       -  negentropist
Ιαμ                -  iamaticus
Σπύρος         -  spirogyrismata
Αποστόλης  -  αnoixtoparathyro
Ρίκη               -  Λογο-τεχνία
Έλενα           -  porcupine
fani                -  coupepe-art
marilia           -   webzobbie's

Και μη νομίζετε, έχω και άλλους φίλους αλλά τους κάλεσαν τα άλλα κοριτσάκια και αν δεν σας αρέσει το παιχνίδι δεν πειράζει, κάτι άλλο θα βρούμε να παίξουμε μαζί...






Τετάρτη, Αυγούστου 25, 2010

Δείτε κάτι πολύ ενδιαφέρον!


Πρόσκληση και Πρόκληση: το ταξιδιάρικο ημερολόγιο της μπλογκοφιλίας!!!! - Invitation and Challenge: the travelling journal of blogfriendship!!!








και κάντε κλικ στο http://www.apinkdreamer.blogspot.com/

Παρασκευή, Ιουλίου 09, 2010

Ο Σοφός, ο Έξυπνος και ο Πονηρός...

Στον κόσμο τούτο τρία παιδιά γεννήθηκαν.


Μόλις τόμαθαν οι Μοίρες έτρεξαν να αποθέσουν τα δώρα τους.


Ευχήθηκε η πρώτη στο πρώτο παιδί.   Σοφός να γίνεις τόσο που όλος ο κόσμος να ζητά τις συμβουλές σου


Ευχήθηκε η δεύτερη στο δεύτερο παιδί. Έξυπνος να γίνεις τόσο που ποτέ μη χρειαστείς τη συμβουλή σοφού


Ευχήθηκε η τρίτη στο τρίτο παιδί. Πονηρός να γίνεις τόσο που ο Σοφός και ο Έξυπνος να σε βλέπουν και να σε φοβούνται…




Ήρθε καιρός που ο Σοφός κρύφτηκε, ο Έξυπνος αποχώρησε,
                ο Πονηρός είναι εδώ




Η ευφυϊα είναι ένα τυχαίο προσόν, αλλά ίσως όχι τόσο χρήσιμο
Isaac Asimov


Τετάρτη, Ιουλίου 07, 2010

Τρίτη, Ιουνίου 22, 2010

Τι περιπέτεια κι αυτή...



Δεν ξέρω πόσοι θα με καταλάβουν τώρα που θα πω τον πόνο μου και σίγουρα όχι εσείς που παίζετε στα δάχτυλα τα τερτίπια του διαδικτύου και μου τη σπάτε, αλλά εγώ θα μιλήσω στους άλλους.


Πάει καιρός που διαβολάκι πανούργο κάρφωσε μια ιδέα στο κεφάλι μου.
Να ασχοληθώ κι εγώ με σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και τα συναφή, διότι η τεχνολογία κυρά μου τρέχει κι εσύ ως πότε θα είσαι η γυναίκα των σπηλαίων λέει, βρε τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι λέω εγώ, βρε τόσα φρούτα στο παζάρι στις αλεπούδες θα κολλήσουμε, άσε που έχει πλάκα μου λέει αυτό, βρε άντε από κει εγώ θέλω να κοιτάζω τον άλλον στα μάτια σαν μιλάω ξαναλέω εγώ, πες αυτό και πες εγώ κατάφερε το άτιμο και με έσυρε στην οδό της απωλείας, κατέστην έγκυος και να που τίκτω πέντε-έξη διαβολοπραγματάκια.


Και τώρα τι γίνεται ρωτάω το διαβολάκι, τώρα σκάσε και κολύμπα μου λέει αυτό…


Και αρχίζω εγώ το κολυμπητό και πάω στα τυφλά να πιάσω ακτή και συναντώ στα πέλαγα μέδουσες και με τραβολογάν τα ξεχασμένα δίχτυα και ψάξε-ψάξε κάτι θα βρεις και κάπως έτσι ξεβράστηκα κάπου που είχε άμμο να πατήσω.


Πήρα όσο νάναι τα πάνω μου, έβγαλα ταυτότητα και το όνομα αυτής alataki, αλλά ξύπνησε η Κατίνα μέσα μου….


Καλέ, ποιος είναι αυτός ο διπλανός, ποιος είναι αυτός ο τύπος…
Μαρία με τα κίτρινα ποιον αγαπάς καλύτερα…
Είναι γάτα είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα…
Είμαστε δυο είμαστε τρεις είμαστε χίλιοι δεκατρείς και άντε να κάνεις χωριό με τόσους… αλλόθρησκους.


Ξύπνησε επίσης μέσα μου ο επιθεωρητής Κλουζώ και πήρα στο κατόπι τους γείτονες και έστηνα αυτί και το μάτι μου γαρίδα μη μου ξεφύγουν και τους ξάπλωσα όλους στο ντιβάνι μην πέσω και σε λούμπα, όχι πως τη γλύτωσα δηλαδή…


Συνεχίζω να τους κρυφοκοιτάζω από το παράθυρο, βλέπω παλάτια και ζηλεύω και σκέφτομαι αν είναι πρέπον να κάνω ντου στο σπίτι τους και πώς θα με δεχτούν και αναρωτιέμαι αν εκείνοι θα επιθυμούσαν μια επίσκεψη στο δικό μου να τους τρατάρω το κατιτίς μα έλα που σφυρίζουν αδιάφορα και όλο θέλω να ρωτήσω…


Πού πάτε κύριε, πώς μας περνάτε και δεν μας παίρνετε και μας στα σοβαρά…


Με το τούτο και το κείνο, ούτε κατάλαβα πώς μπήκα στον Ρουβίκωνα φθινόπωρο και βγήκα καλοκαίρι και να δεις που όχι μόνον δεν με τράβηξαν ρουφήχτρες, το κολύμπι το απόλαυσα…



Δευτέρα, Ιουνίου 14, 2010

Με συγχωρείτε, είμαι βιαστική...

Τι ώρα είναι; Αχ, πέρασε η ώρα… τίποτε δεν προλαβαίνω… τι τον ήθελα τον καφέ με τη Λϊτσα και πώς έτυχε να πέσω πάνω της σήμερα, μου λες;
Πέντε χρόνια έχεις να δεις κάποιον και ξαφνικά, τσουπ, πετάγεται μπροστά σου και μάλιστα όταν πνίγεσαι στη δουλειά… έλεγε και έλεγε, ευτυχώς κατάφερα να βάλω φραγή, λες και δεν είχα άλλα στο μυαλό μου…


Ορίστε τώρα χτυπάει το τηλέφωνο, ωχ η πεθερά μου, έχει πλάκα να της πονάει πάλι το κεφάλι άσε, θα κάνω τη κουφή… τι είμαι εγώ, ασπιρίνη…


Αυτό μας έλειπε, από πού ξεφύτρωσε τώρα κι αυτή, να προλάβω ν’ αλλάξω πεζοδρόμιο, έτσι και πέσω πάνω της θα μου αρχίσει πάλι για τον καημό που την τρώει με τον γιο της και τα λοιπά.
Τι φταίω εγώ κυρά μου που ο γιος σου είναι άνεργος και δεν τα βγάζετε πέρα, το φιλόπτωχο είμαι…
Την πάτησα χτες με τη διπλανή που με είχε στημένη στο ασανσέρ ένα τέταρτο, έπαθε η κόρη μελαγχολία λέει, για ψυχίατρο με πέρασε…


Έχεις και κείνη την κολλητή κάθε τρεις και λίγο έχει την ανάγκη να μιλήσουμε λέει, ναι καλά, την όρεξή της έχω…


Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, ο καθένας τη δουλειά του κοιτάει, εμένα με ρωτάνε που καίγομαι, πνίγομαι, πεθαίνω, τρέχω και δεν προλαβαίνω, ανάσα δεν παίρνω…


Αλλά εδώ δεν σε καταλαβαίνει ο άντρας σου, δεν με βλέπει το σπίτι λέει, αν ήθελες γυναίκα για το σπίτι κύριε Γιωργάκη, ας παντρευόσουν τη Μερόπη…


Τι ώρα είναι, αχ πέρασε η ώρα και δεν θα προλάβω πάλι το παιδί, θα έχει κοιμηθεί μέχρι να φτάσω, αύριο να θυμηθώ να περάσω από το σχολείο να ρωτήσω γιατί οι βαθμοί του ήταν τόσο χαμηλοί το τελευταίο δίμηνο…


Πρέπει να βρω οπωσδήποτε χρόνο να κάνω ένα καυγαδάκι με τον δικό μου, πολύ λάσκα τον βλέπω τελευταία και τώρα που το θυμήθηκα, χτες γύρισε ξημερώματα στο σπίτι ή στον ύπνο μου το είδα..


Α ναι, το Σάββατο είναι και η συνάντηση των συμμαθητών, όρεξη που την έχουν, μπορεί και να μην πάω μωρέ βαριέμαι, πού χρόνος για τέτοια…



Τι ώρα είναι, τι μέρα, τι μήνα έχουμε, ποια χρονιά είπες;…


Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε; Τι μου λες, περίεργο, απίστευτο, δεν μπορεί να πέρασαν είκοσι χρόνια, πού πάνε τα χρόνια που περνούν και μας αφήσουν πίσω…


Κι εγώ γιατί δεν το κατάλαβα, πού πήγαν όλοι και τώρα πού βρίσκομαι και τι θα κάνω τώρα;


Ναι, ναι… τώρα που το λες θυμάμαι, είχαμε συναντηθεί τότε που ο Γιώργος, ο δικός μου Γιώργος, παντρεύτηκε τη Μερόπη…



Για την επιστημονική άποψη του θέματος διαβάστε http://www.negentropist.blogspot.com/  με τίτλο "Χρόνος" και μη μου πείτε... άσχετο!

Σάββατο, Ιουνίου 05, 2010

Οι δαίμονες... (συνέχεια)

(η συνέχεια του προηγούμενου) 



Οι δαίμονες είχαν καταφέρει να τους πιάσουν στον ύπνο…


Τα “πράγματα” κοιμήθηκαν για καιρό… κι εκείνοι, καθώς τους έβλεπαν μαρμαρωμένους, σκέφτηκαν κάτι ακόμα πιο δαιμονικό αλλά τόσο φυσιολογικό για τους βρικόλακες, να ρουφήξουν το αίμα των “πραγμάτων” σε ποτήρι σαμπάνιας.


Ρούφα-ρούφα, τα καημένα τα “πράγματα” ήρθαν και στέγνωσαν σαν χταπόδια σε καλούπι.
Κι εκεί πάνω που ο αρχιδαίμονας έδωσε εντολή να στηθεί πάρτι που όμοιό του δεν είχε ξαναγίνει οι στεγνωμένοι, ως εκ θαύματος άρχισαν να ανακτούν δυνάμεις, κινήθηκαν δεξιά, κινήθηκαν αριστερά, βρήκαν τη θέση που τους ταίριαζε, κάθισαν και σκέφτηκαν.
 Βρε, κοθόνια είμαστε, έλεγε ο ένας στον άλλον, πόσοι είναι αυτοί και πόσοι εμείς. Πώς γίνεται οι λίγοι να τρέφονται από τους πολλούς, κάτι γίνεται στραβά και πρέπει να ισιώσει
Κατέστρωσαν σχέδιο στρατηγικό, δεν θυμάμαι να σας πω ακριβώς - οι θύμησες χάθηκαν στα βάθη των αιώνων- και την επόμενη φορά που οι δαίμονες επέλασαν για να πάρουν το ρούφηγμά τους, όλοι μαζί την ίδια στιγμή σαν ένα “πράγμα” ορμώντας καταπάνω στους τριφηλούς δαίμονες, τους κατατρόπωσαν ως άλλος Δίας με τους κεραυνούς του.


Oι δαίμονες έμοιαζαν τώρα με την πειθήνια Πηνελόπη, ότι έκαναν έκαναν, δέχτηκαν την καινούργια μοίρα τους υπακούοντας στον Οδυσσέα τους, το φυσούσαν και δεν κρύωνε και ακόμα το φυσάνε…


Μη με ρωτάτε περισσότερα, έτσι λέει το παραμύθι έτσι λέω κι εγώ, το μόνο που ξέρω είναι πως γίνονται και θαύματα…

 
ΥΓ. Και για να μην θεωρηθεί πως γράφω μόνο διεστραμμένα κείμενα, σας κερνάω αυτό το παραμύθι
       www.alataki3.blogspot.com

Δευτέρα, Μαΐου 24, 2010

Εγώ κλέβω - Εσύ πληρώνεις


(σουρεαλιστικό παραμύθι)

Τον παλιό καλό καιρό είχαμε ένα όνειρο.
Ήταν τότε που οι άνθρωποι ονειρεύονταν αγγέλους και ιδέες, όπως ας πούμε τον πλανήτη Γη απέραντο παράδεισο χωρίς συρματοπλέγματα, μόνο με κατοίκους που ονομάζονταν "Χέρια απλωμένα ενωμένα με τα διπλανά".


Εκείνο τον καιρό οι άνθρωποι έλεγαν πως ήταν ευτυχισμένοι, πως το δίκαιο κυβερνούσε την πολιτεία τους με βάση τους κανόνες και τους νόμους,
Ένιωθαν τόσο δυνατοί που πίστευαν πως θα έσβηναν ακόμα και τη λέξη "πόλεμος" από τα λεξικά τους.


Και ξαφνικά το όνειρο έγινε εφιάλτης, οι άγγελοι πέταξαν ψηλά κι εκείνοι σκόνταψαν σε γήινους δαίμονες που με σαρδόνιο γέλωτα απάντησαν πως ονειρεύονται οι αφελείς, οι ίδιοι προγραμματίζουν και σχεδιάζουν να σκαρφαλώσουν στην απόλυτη εξουσία καβάλα στα καινούργια τους παιχνίδια.


Παίζουν λέει, με τη λέξη πόλεμος, την πλάθουν προσθέτοντας πλοκάμια και κεφάλια, από τα μέσα της ξεπετιέται ο πόλεμος νεύρων, ο ψυχολογικός πόλεμος, ο οικονομικός πόλεμος.
Παίζουν Παγκοσμιοποίηση και Νέα τάξη πραγμάτων κι αυτούς που βλέπουν όνειρα κάνουν έτσι με το ραβδί τους και τους μεταμορφώνουν σε πράγματα, ούτε καν αριθμημένα, τους οδηγούν αλυσοδεμένους και εξαθλιωμένους στα έγκατα της γης τους πυρπολούν, τους λιώνουν, τους αφανίζουν, των αφανισμένων ούκ έστιν αριθμός.
Παίζουν ακόμα με το ολοκαίνουργο όσο και παμπάλαιο παιχνίδι που τώρα ονομάζεται Εγώ κλέβω – Εσύ πληρώνεις



Οι άνθρωποι τινάχτηκαν από τον ύπνο τους τρομαγμένοι μα μουδιασμένοι καθώς ήταν από το όνειρο, έμειναν ακίνητοι, μαρμαρωμένοι.
Οι δαίμονες είχαν προλάβει να τους πιάσουν στον ύπνο...



(H συνέχεια στο επόμενο)

Πέμπτη, Μαΐου 06, 2010

Παραλογισμός...

Γεννήθηκα στην Ελλάδα, την πιο όμορφη χώρα του κόσμου (λένε).
Έχει γαλανό ουρανό, λαμπερό ήλιο και απέραντες θάλασσες, γόνιμο έδαφος, πλούσιο υπέδαφος, ένδοξη ιστορία.

Ζω σε μια χώρα που αγνοεί τα παραπάνω
Ζω σε μια χώρα που έδωσε τα φώτα στην ανθρωπότητα, αλλά τώρα ζει στο σκοτάδι
Ζω σε μια χώρα που ίδρυσε Σχολές αλλά υποβαθμίζει τα σχολειά της
Ζω σε μια χώρα που έγραψε τεράστια ιστορία αλλά δεν τη διδάσκει στα παιδιά της
Ζω σε μια χώρα που διαθέτει ικανότατους πολίτες αλλά κυβερνάται (συνήθως) από... άλλους

Ζω σε μια χώρα που λάτρεψε τον Ξένιο Δία, αλλά φέρεται αφιλόξενα στα παιδιά της
Ζω σε μια χώρα που επιβραβεύει τους απατεώνες και τιμωρεί τους έννομους
Ζω σε μια χώρα με έντιμους πολίτες που αγωνίζεται να τους μετατρέψει σε ανέντιμους
Ζω σε μια χώρα που αμείβει πλουσιοπάροχα τους τεμπέληδες και πετά αποφάγια στους σκληρά εργαζόμενους.
Ζω σε μια χώρα που οι πολίτες διακρίνονται σε όλες τις άλλες χώρες εκτός από τη δική τους (μου)

Ζω σε μια χώρα που παράγει λαμπρά μυαλά αλλά τα κλείνει στην κατάψυξη ή τα στέλνει εξορία και βολεύεται με τους βλάκες
Ζω σε μια μεγάλη σε ιδέες και έκταση (κάποτε) χώρα που πολέμησε για να συρρικνωθεί
Ζω σε μια χώρα που γέννησε τη σάτιρα και τώρα σατιρίζεται
Ζω σε μια χώρα που δίδαξε την αλήθεια και τώρα ζει στο ψέμα
Ζω σε μια χώρα που θέσπισε τους αγώνες αλλά ξέχασε ν’ αγωνίζεται

Zω σε μια χώρα που η Θέμις εγκατέλειψε
Ζω σε μια χώρα που μεγαλούργησε στο παρελθόν, επένδυσε στο παρόν και αποκεφάλισε το μέλλον.
Ζω σε μια χώρα που δίνει λίγα και ζητάει πολλά
Ζω σε μια χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, τις τέχνες τις επιστήμες, αλλά εγώ είμαι τούβλο (φαίνεται)
Ζω σε μια χώρα που την υπερασπίστηκαν ήρωες, αλλά εγώ είμαι δειλή (μάλλον)

Ζω σε μια χώρα με πάμπλουτους πολίτες αλλά η ίδια κι εγώ μαζί, είμαστε σε πτώχευση
Ζω σε μια χώρα που νομιμοποίησε το ανέντιμο
Ζω σε μια χώρα που οι πολίτες της ξέχασαν να σέβονται αλλήλους
Ζω σε μια χώρα που γέννησε έναν Σωκράτη και τον σκότωσε
Ζω σε μια χώρα που τρώει τα παιδιά της

Ζω σε μια χώρα που φοβάμαι πως δεν είναι πια η Πατρίδα μου
Ωστόσο, ζω σε μια χώρα που την αγαπώ!



Παρασκευή, Απριλίου 30, 2010

Λόγος Επικήδειος

Χμμ… χμμ… ένα-δύο, ένα-δύο… Εντάξει…


Αγαπητοί συνκηδεύοντες, έλαχε σε μένα το θλιβερό καθήκον να εκφωνήσω τον αποχαιρετιστήριο λόγο για μισή και βάλε ντουζίνα αγαπημένους φίλους που μαζί τους πορευθήκαμε σε χαλεπούς καιρούς…
Συναθροιστήκαμε σήμερα εδώ να ξεπροβοδίσουμε στο τελευταίο τους ταξίδι, να συνοδεύσουμε προς την έξοδο του τούνελ μέχρι την κοιλάδα των νεκρών, αυτούς που ζήλεψε ο μαύρος Χάρος και ωσάν λουλούδι κλάδεψε και άρπαξε κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια μας…
Φίλτατοι, ο Χάρος βγήκε παγανιά σας είδε και σας κούρσεψε, αχόρταγος και διψασμένος βολτάρει ανάμεσά μας, απλώνει τη χατζάρα του και παίρνει αθώα και χρήσιμα κεφάλια, αφήνοντας τα ένοχα και άχρηστα στη θέση τους.

Αγαπημένε Δεκατετρίτε μισθέ μας κι εσύ εξ’ ίσου πολύτιμε Δεκατετέταρτε που ζεσταίνατε την ύπαρξή μας, που ήσαστε η χαρά της ζωής, των εορτών και των διακοπών μας,
Ωρα σας Καλή
Καλή μας Εργασιακησχέση, μια κυρία ήσουν, σε σέβονταν ακόμα και οι άθλιοι των καταγωγίων, ουδείς είχε τη δύναμη να σε κουνήσει από το θρόνο σου και ιδού, το κατόρθωσε ο Χάρος.
Κι εσύ κυρία Σϋνταξη, παρηγοριά των αδυνάτων και ανήμπορων μας άφησες χρόνους, προτίμησες το νυμφώνα του Χάροντα από τις αγκάλες του αγωνιστή της ζωής.


Κι εμείς… κι εμείς…  άβουλοι, άνευροι, απορημένοι, καθηλωμένοι, παγωμένοι και αποχαυνωμένοι, μελλοντικά δε σκελετωμένοι και κατόπιν πεθαμένοι, ρίχνουμε το βλέμμα στα αδειανά μας χέρια αναφωνώντας.
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις!
Για ένα να είστε σίγουροι αγαπημένοι εκλιπόντες.
Θα σας ακολουθήσουμε λίαν συντόμως εις το τάφον!

Και κλείνω αγαπητοί συμπάσχοντες καλώντας σας ν’ αναφωνήσετε μαζί μου την εξτρεμιστική, πλην ματαιότατη φράση
Να πεθάνει ο Χάρος!!!!

ΥΓ. Το ξέρω αγαπητοί μου πως είστε θυμωμένοι, αλλά βρε παιδιά δεν μπορεί, πλάκα μας κάνουν οι Χάροντες του κόσμου…

Δευτέρα, Απριλίου 19, 2010

Πού πήγαν τα λεφτά καλέ; (Παραλογές)

(Χορός Τσάμικος, μπορεί και Καλαματιανός)


Πού πήγαν μάνα μ’τα λεφτά,πού πήγαν τα ευρουλίνια
μην πήγαν στ’ άρρωστο παιδί, στο έρμο παλικάρι
που μήνες τώρα κείτεται στου πόνου το κρεβάτι;


Ουδέ στο έρμο πήγανε, ουδέ για την ασθένεια
περπάτησαν και φύγανε πολύ μακριά στα ξένα
στα κότερα τα είδανε και στις πλατιές πισίνες.
Κολύμπαγαν μόν’ μέσα τους οι γιοι κι οι θυγατέρες
κάτι πουλάκια έξυπνα με το γαμψό το ράμφος
αχόρταγα σαν τα θεριά, τα μαύρα τα κοράκια


Πού πήγαν μάνα μ’τα λεφτά,πού πήγαν τα ευρουλίνια
Μήνα στον κόσμο πήγανε, μήνα στα μαγαζάκια
μήνα στο δίκιο φύγανε, μήνα στην έρμη φτώχεια
Μηδέ σε κόσμο πήγανε, μηδε σε μαγαζάκια
Στις μπάνκες λεν πως τάδανε και στα ψηλά τ’αλώνια
εκεί που Μίδες σφάζονται ποιος ναν’ο πιο χρυσός τους..


Πού πήγαν γιε μου τα λεφτά,πού πήγαν τα ευρουλίνια
Αυτό έλειπε μανούλα μου να πάνε όπου λάχει
τα θέλουμε για πάρτη μας να στήνουμε τα γλέντια
να τρώγουμε να πίνουμε να διώχνουμε τα ντέρτια

Κι αν τύχει γιε μ’ και ψάξουνε
κι αν τύχει και τα θέλουν
Ουδέ να ψάξουν πρόκειται, ουδέ να τα γυρέψουν
εδώ είναι το φουσάτο μου και το κακό κονάκι

Αν τύχει και πλησιάσουνε εκείνοι εκεί οι σκλάβοι
άρπαξε τ’ άρματα και βγες στου ΔουΝουΤου την πόρτα
να δεις που θα λουφάξουνε και θα παραχωθούνε
Μηδέ για χρήμα θα μιλούν μηδέ θα το γνωρίζουν
Θα κάνουν εκατό καιρούς και δε θα το μυρίζουν..

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα λεφτάδες μονοφάγοι
οι μαύροι θα ξυπνήσουνε θ'αρπάξουνε λιθάρια
και ταύροι ίδιοι γίνονται και... (άντε μην πω)
ΜΑΝΑΡΙΑ...

Με τις υγείες σας!!!