Παρασκευή, Απριλίου 30, 2010

Λόγος Επικήδειος

Χμμ… χμμ… ένα-δύο, ένα-δύο… Εντάξει…


Αγαπητοί συνκηδεύοντες, έλαχε σε μένα το θλιβερό καθήκον να εκφωνήσω τον αποχαιρετιστήριο λόγο για μισή και βάλε ντουζίνα αγαπημένους φίλους που μαζί τους πορευθήκαμε σε χαλεπούς καιρούς…
Συναθροιστήκαμε σήμερα εδώ να ξεπροβοδίσουμε στο τελευταίο τους ταξίδι, να συνοδεύσουμε προς την έξοδο του τούνελ μέχρι την κοιλάδα των νεκρών, αυτούς που ζήλεψε ο μαύρος Χάρος και ωσάν λουλούδι κλάδεψε και άρπαξε κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια μας…
Φίλτατοι, ο Χάρος βγήκε παγανιά σας είδε και σας κούρσεψε, αχόρταγος και διψασμένος βολτάρει ανάμεσά μας, απλώνει τη χατζάρα του και παίρνει αθώα και χρήσιμα κεφάλια, αφήνοντας τα ένοχα και άχρηστα στη θέση τους.

Αγαπημένε Δεκατετρίτε μισθέ μας κι εσύ εξ’ ίσου πολύτιμε Δεκατετέταρτε που ζεσταίνατε την ύπαρξή μας, που ήσαστε η χαρά της ζωής, των εορτών και των διακοπών μας,
Ωρα σας Καλή
Καλή μας Εργασιακησχέση, μια κυρία ήσουν, σε σέβονταν ακόμα και οι άθλιοι των καταγωγίων, ουδείς είχε τη δύναμη να σε κουνήσει από το θρόνο σου και ιδού, το κατόρθωσε ο Χάρος.
Κι εσύ κυρία Σϋνταξη, παρηγοριά των αδυνάτων και ανήμπορων μας άφησες χρόνους, προτίμησες το νυμφώνα του Χάροντα από τις αγκάλες του αγωνιστή της ζωής.


Κι εμείς… κι εμείς…  άβουλοι, άνευροι, απορημένοι, καθηλωμένοι, παγωμένοι και αποχαυνωμένοι, μελλοντικά δε σκελετωμένοι και κατόπιν πεθαμένοι, ρίχνουμε το βλέμμα στα αδειανά μας χέρια αναφωνώντας.
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις!
Για ένα να είστε σίγουροι αγαπημένοι εκλιπόντες.
Θα σας ακολουθήσουμε λίαν συντόμως εις το τάφον!

Και κλείνω αγαπητοί συμπάσχοντες καλώντας σας ν’ αναφωνήσετε μαζί μου την εξτρεμιστική, πλην ματαιότατη φράση
Να πεθάνει ο Χάρος!!!!

ΥΓ. Το ξέρω αγαπητοί μου πως είστε θυμωμένοι, αλλά βρε παιδιά δεν μπορεί, πλάκα μας κάνουν οι Χάροντες του κόσμου…

Δευτέρα, Απριλίου 19, 2010

Πού πήγαν τα λεφτά καλέ; (Παραλογές)

(Χορός Τσάμικος, μπορεί και Καλαματιανός)


Πού πήγαν μάνα μ’τα λεφτά,πού πήγαν τα ευρουλίνια
μην πήγαν στ’ άρρωστο παιδί, στο έρμο παλικάρι
που μήνες τώρα κείτεται στου πόνου το κρεβάτι;


Ουδέ στο έρμο πήγανε, ουδέ για την ασθένεια
περπάτησαν και φύγανε πολύ μακριά στα ξένα
στα κότερα τα είδανε και στις πλατιές πισίνες.
Κολύμπαγαν μόν’ μέσα τους οι γιοι κι οι θυγατέρες
κάτι πουλάκια έξυπνα με το γαμψό το ράμφος
αχόρταγα σαν τα θεριά, τα μαύρα τα κοράκια


Πού πήγαν μάνα μ’τα λεφτά,πού πήγαν τα ευρουλίνια
Μήνα στον κόσμο πήγανε, μήνα στα μαγαζάκια
μήνα στο δίκιο φύγανε, μήνα στην έρμη φτώχεια
Μηδέ σε κόσμο πήγανε, μηδε σε μαγαζάκια
Στις μπάνκες λεν πως τάδανε και στα ψηλά τ’αλώνια
εκεί που Μίδες σφάζονται ποιος ναν’ο πιο χρυσός τους..


Πού πήγαν γιε μου τα λεφτά,πού πήγαν τα ευρουλίνια
Αυτό έλειπε μανούλα μου να πάνε όπου λάχει
τα θέλουμε για πάρτη μας να στήνουμε τα γλέντια
να τρώγουμε να πίνουμε να διώχνουμε τα ντέρτια

Κι αν τύχει γιε μ’ και ψάξουνε
κι αν τύχει και τα θέλουν
Ουδέ να ψάξουν πρόκειται, ουδέ να τα γυρέψουν
εδώ είναι το φουσάτο μου και το κακό κονάκι

Αν τύχει και πλησιάσουνε εκείνοι εκεί οι σκλάβοι
άρπαξε τ’ άρματα και βγες στου ΔουΝουΤου την πόρτα
να δεις που θα λουφάξουνε και θα παραχωθούνε
Μηδέ για χρήμα θα μιλούν μηδέ θα το γνωρίζουν
Θα κάνουν εκατό καιρούς και δε θα το μυρίζουν..

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα λεφτάδες μονοφάγοι
οι μαύροι θα ξυπνήσουνε θ'αρπάξουνε λιθάρια
και ταύροι ίδιοι γίνονται και... (άντε μην πω)
ΜΑΝΑΡΙΑ...

Με τις υγείες σας!!!
















Σάββατο, Απριλίου 17, 2010

Αγοράστε Ελληνικά…


By heliotypon

Μετά από όσα μας συμβαίνουν, μετά από την συνειδητοποίηση ότι το χρήμα που βρίσκεται στη χώρα μας δεν είναι ανεξάντλητο, αλλά καθημερινά ελαττώνεται, αποφάσισα να κάνω μιά καμπάνια στο διαδίκτυο.... (το πλήρες κείμενο στο blog Ηeliotypon)...

Σημ. Η παραπάνω ανάρτηση οφείλεται στο blog Ηeliotypon όπου τη διάβασα και τη βρήκα ενδιαφέρουσα (δεν τα κατάφερα με το link).   Γνωρίζω πως τα πράγματα δεν είναι απλά, αλλά το βρίσκω λογικό να προτιμώ τα προϊόντα του τόπου μου -προσωπικά το κάνω σχεδόν εξ ενστίκτου-για πολλούς λόγους (π.χ. υγείας, οικολογικής συνείδησης).

Τρίτη, Απριλίου 13, 2010

Σε βρίσκω μα δεν σε συναντώ...

Θυμάσαι;
Γειτονιά, μονοκατοικίες με αυλές σαν τη Γη της Επαγγελίας με γιασεμιά, και τριανταφυλλιές που τότε ακόμη μοσχομύριζαν, γαρδένιες και καμέλιες, τραπεζάκι στην αυλή με τις μισοχαλασμένες καρέκλες και τα σκαμπώ που είχαν αποσυρθεί από το εσωτερικό του σπιτιού, ώρες ατελείωτες, με τις φίλες γειτόνισσες, χουζούρι, καφές και τσιπουράκι, Σαββατοκύριακα με εκδρομές και παρέα αγαπημένη, χαμομήλια και χόρτα χωρίς λιπάσματα και ψεκασμούς, καρδιές και λόγια καθαρά και μυστικά ανύπαρκτα, κουβέντα ευλογημένη και ανακούφιση από τον πρόθυμο για ειλικρινή συμπαράσταση φίλο, σινεμά και μπουάτ με τραγούδια που γλύκαιναν, ατμόσφαιρα ελευθερίας και πρόσωπα όμορφα, φουντωμένα από τη χαρά για τα καλύτερα χρόνια που λαμπύριζαν στον ορίζοντα, αγόρια και κορίτσια με κρυφούς στεναγμούς και το αγνό συναίσθημα ν’ απλώνεται και ν’ αγκαλιάζει πέρα μακριά, χαμόγελο ευδαιμονίας, γιατί όλα τα είχες τότε, όλα όσα χρειαζόσουν για να γεμίσει η ψυχή,

Θυμάσαι;
Έψαχνα εκεί και σε συναντούσα…

Ψάχνω να σε βρω στα αποκρουστικά τσιμέντα και τις ξεραμένες βεράντες, στην αθλιότητα των δύστυχων που στοιβάζονται εκεί μέσα, στα πολυτελή κτίσματα τα ακριβά επιπλωμένα και στους απρόσωπους κήπους με τους ψυχρούς και αδιάφορους ενοίκους, στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή, στην αποξένωση και στα παραμορφωμένα από τις πλαστικές πρόσωπα, στο ψέμα και την υποκρισία, στις εξωτικές δανεικές εκδρομές, στα ένοχα μυστικά, στην έκπτωση της ηθικής και τη νομιμοποίηση του ανήθικου, στα μεταλλαγμένα και μολυσμένα τρόφιμα, στο αναίτιο σεξ, στο χάος των χρόνων που έρχονται, στη θλίψη που τεντώνει το προσωπείο σου, γιατί έχεις όλα όσα είναι περιττά και σου λείπουν όσα χρειάζεσαι…


Σε βρίσκω στα μέρη σου αλλά… δεν σε συναντώ…



Παρασκευή, Απριλίου 09, 2010

Απλά αναρωτιέμαι...

Είχα υποσχεθεί στον Ευρύνοο μέσα από ένα σχόλιο να γράψω κάποιες σκέψεις για τη δημοσίευσή του με τον τίτλο 12Χ (http://otrelostouxwriou.blogspot.com/) αν και είχαν αναρτηθεί εδώ δυο λόγια για τις συνθήκες που διαχωρίζουν την επανάσταση από την εξέγερση, άργησα να το κάνω και δεν είναι καλό να αναμασάμε, αλλά πρέπει να κρατήσω την υπόσχεσή μου...



Θα μείνω στη σκέψη του Ευρύνοου περί Απομάκρυνσης και θα επεκταθώ λίγο προς κάποιες κατευθύνσεις, φαινομενικά εκτός θέματος...
Προσωπικά πιστεύω πως άκριβώς εδώ είναι το θέμα.
Η Απομάκρυνση λοιπόν είναι μια λύση που θα μου άρεσε πολύ αλλά…
Απομάκρυνση, Απομόνωση; Αδιαφορία ίσως…
Ας δεχθούμε τον όρο Απομάκρυνση, ας δεχθούμε πως είναι μια εφαρμόσιμη λύση, ας δεχθούμε πως εδώ πρέπει να λειτουργήσει η ατομική ευθύνη που υπεραμύνομαι βλέποντας την εξέλιξη, αλλά για πόσους, για ποιους, για πόσο;
Και μετά; Ο κατήφορος θα συνεχιστεί, θα παρασύρει κι εκείνους, στο μεταξύ θα έχουν συμβεί γεγονότα για όλους και για εκείνους χωρίς εκείνους…


Οι λαοί αφυπνίζονται και οδηγούνται στις κατάλληλες ενέργειες μέσα από την παιδεία, τον πολιτισμό.
Ξέρω, υπάρχει ο αντίλογος.  
Η παιδεία συλλέγει καρπούς όταν παρέχεται από τη νηπιακή ηλικία και για την παιδεία των νέων είναι υπεύθυνη η πολιτεία, λένε.
Έτσι θα έπρεπε να είναι.
Τι γίνεται όμως όταν αυτό δεν συμβαίνει; Πέφτει άραγε το βάρος στην ατομική ευθύνη;
Ατομική ευθύνη σημαίνει οικογένεια, γονείς, έστω το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον.
Εδώ οδηγούμαστε σε έναν φαύλο κύκλο.
Πώς να λάβει παιδεία η νέα γενιά, όταν οι γονείς είναι απαίδευτοι; Ποιος θα διαμορφώσει την αισθητική, το κριτήριο του παιδιού όταν οι γονείς δεν τα διαθέτουν;
Ποιος θα εμποδίσει - ένα καθημερινό παράδειγμα αναφέρω - τα ακατάλληλα για παιδιά θεάματα και ακούσματα, όταν μάλιστα προέρχονται από επαγγελματίες (;) και δεν υφίσταται φορέας υπεύθυνος για την έγκρισή τους.
Ζούμε σε δημοκρατική χώρα θα μου πείτε, όπου η λογοκρισία δεν έχει θέση.
Αυτό σημαίνει πως μπορούν να δρουν ασύστολα ομάδες με μόνο κριτήριο την κερδοσκοπία εις βάρος της εκπαίδευσης και της ψυχαγωγίας των νηπίων; 
Με δεδομένο το παραπάνω παράδειγμα, με δεδομένο πως τα παιδιά εγκαταλείπονται ώρες μπροστά στο κουτί να παρακολουθούν όποιες αισχρότητες έχει κατεβάσει ο οποιοσδήποτε διεστραμμένος νους, με δεδομένο το γεγονός πως το παιδί επηρεάζεται από το περιβάλλον του και με τη σιγουριά πως δεν είναι όλοι οι γονείς σε θέση να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους, πώς θα οδηγηθεί αυτός ο λαός στην καλύτερη για την επιβίωσή του απόφαση;


Να οδηγηθούμε λοιπόν στη λύση της ατομικής ευθύνης με όλα τα συμπαραμαρτούμενα, με την ελπίδα πως κάποιοι θα καταφέρουμε να περισώσουμε έστω το ελάχιστο και πιστεύοντας στο "ο σώζων εαυτόν σωθήτω".


Να εξεγερθούμε με την οργή και την άγνοια οδηγό μας και ό,τι ήθελε προκύψει;

Να επαναστατήσουμε απέναντι στην επιβαλλόμενη αθλιότητα, φροντίζοντας να λάβουμε την απαιτούμενη παιδεία, καταλήγοντας στο κάλλιο αργά παρά ποτέ;


Εννοείται πως ουδεμία λύση είμαι σε θέση να προτείνω, πορεύομαι κι εγώ ανάλογα με τα πιστεύω μου …

Δευτέρα, Απριλίου 05, 2010

Λογικά όντα σε παραλογισμό...

Είναι ν' απορεί κανείς πώς καταφέρνουμε εμείς οι άνθρωποι που μας είπαν πως είμαστε όντα λογικά, να πετυχαίνουμε το παράλογο...
Πώς είναι δυνατόν να μετατρέπουμε την Ανάσταση από γιορτή Αγάπης σε καθεστώς θρήνου...
Από ημέρα ειρήνης σε πόλεμο με βεγγαλικά, κροτίδες, μπαρουτιές και κουμπουριές...
Από το Αναστάσιμο μήνυμα σε μηνύματα θανάτου..
Είναι στη φύση μας ν' αποζητάμε τον πόνο τελικά;


Συγνώμη, επηρεάστηκα από τις ειδήσεις.
Όπως και νάχει ο Θεός να μας φυλάει και να μας ξαναστείλει τη χαμένη λογική μας...



Σάββατο, Απριλίου 03, 2010

Aνάσταση...

Χρόνια πολλά!

Ας ευχηθούμε η Γη και η Ζωή να γνωρίσουν και φέτος το θαύμα της Ανάστασης!