Εδώ και μέρες σκεφτόμουν να γράψω κάτι σχετικά με το θέμα του τίτλου.
Απόψε το αποφάσισα και ω του θαύματος, ανακάλυψα διαβάζοντας πως το είπε ο Nigel Farage και το δημοσίευσε το Ποντίκι μόλις σήμερα.
"Οι Έλληνες πάσχουν από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης", είπε.
Τι να κάνουμε, η μοίρα των αναποφάσιστων, παρηγόρησα τον εαυτό μου και περιορίζομαι στο να παραθέσω ένα κομμάτι από το... επιστημονικής αξίας γραπτό μου, με τις ... παρενέργειες του συνδρόμου.
...Το θύμα ζει όπως αυτό που λένε "άσ' τον τρελό στην τρέλα του" και το απολαμβάνει, αρνούμενος να δει την αθλιότητα της κατάστασής του. Τις σπάνιες φορές που του το θυμίζουν, έχει την εντύπωση ότι είναι ένας εφιάλτης που θα περάσει μόλις ξυπνήσει. Άλλες φορές πάλι ονειρεύεται με τα μάτια ανοιχτά, πως κάποιος μάγος, μια καλή νεράιδα θα τον σώσει, είτε το Σύμπαν θα συνωμοτήσει- κάτι ξέρει ο Κοέλιο-διότι ΑΥΤΟΣ είναι κάτι εξαιρετικό και δεν του αξίζει να υποφέρει.
Μπορεί μάλιστα ν' αγαπήσει τον θύτη του τόσο που να του λείπει το βασανιστήριο να τον δικαιολογεί παντοιοτρόπως, όπως π.χ. -τι να κάνει ο καημένος, να με σώσει προσπαθεί, ας όψεται ο τάδε- και να συνεχίσει σφιχταγκαλιασμένος μαζί του, διότι τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους, μέχρι ο άλλος να τον μασήσει και να τον καταπιεί...
Καλό ξημέρωμα στο θύμα και καλή του χώνεψη του θύτη...
Αυτά!
