Τετάρτη, Δεκεμβρίου 30, 2009

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου 2009
Aς αφήσουμε τη μιζέρια μας στο χρόνο που πέρασε και ας αρνηθούμε το «γκρίζο» στο χρόνο που έρχεται. Δεν είναι δύσκολο..Αρκεί μόνο να αναλάβουμε ως πολίτες τις ευθύνες μας..

Σε ελάχιστες ώρες το 2009 παραδίδει τη σκυτάλη του στο νέο χρόνο μαζί με όλα όσα κληροδοτεί για την επόμενη μέρα. Την επόμενη μέρα μας. Είμαστε ένας λαός που λατρεύει τα ορόσημα αλλά αρνείται την αυτοκριτική. Ένας λαός που αρέσκεται σε ευχολόγια και υποσχέσεις, που δείχνει να αγνοεί τη διάκριση ανάμεσα στο σοβαρό από το σοβαροφανές, που πάνω απ όλα αρνείται το προφανές· να αντιμετωπίσει την παθογένεια του. Θεωρούμε μοναδικό χρέος μας προς τη χώρα ή το κράτος το ότι απλά ψηφίζουμε αγνοώντας το ότι εμείς είμαστε η χώρα και το κράτος, οι καθημερινές μας πράξεις και παραλήψεις. Εκλέγουμε για να μας εκπροσωπήσουν πρόσωπα που ποτέ δε θα εμπιστευόμασταν στη δουλεία μας με μόνο κριτήριο την αναγνωρισιμότητα τους ή την εξυπηρέτηση αναξιοκρατικών αιτημάτων μας. Έχουμε παραδώσει τη μόρφωση, την ενημέρωση και τη διαπαιδαγώγηση μας στον πλασματικό κόσμο της TV και του κάθε τυχάρπαστου τυχοδιώκτη. Έχουμε αναγάγει την ηθική και την τιμιότητα ως προσόντα και όχι ως προ απαιτούμενα. Έχουμε χάσει το μέτρο και ζούμε τα αποτελέσματα της κοινωνικής παρακμής μας. Το νέο έτος μας υπόσχεται μιζέρια, κρίση και ανασφάλεια γιατί εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε αυτό το τοπίο. Γιατί έτσι μας έμαθαν αυτοί που το κάνουν μαύρο. Γιατί έχουμε παραδώσει τα κλειδιά σε όλους αυτούς που δε θα καλούσαμε σπίτι μας για να αλλάξουμε το χρόνο. Δε χρειάζονται θαύματα. Αν κάνουμε την αυτοκριτική μας, αν αλλάξουμε τις μικρές κακές καθημερινές μας συνήθειες που δυσκολεύουν τη ζωή του διπλανού μας και κατά συνέπεια και τη δική μας, αν δείξουμε πως η «αγέλη» σκέφτεται και πράττει, αν ζητήσουμε τη χαμένη αισθητική στη ζωή μας, και πάνω απ όλα, αν ξαναανακαλύψουμε πως τα “θέλω” μας είναι προαπαιτούμενα και όχι ευχολόγια, τότε η νέα μέρα, ο νέος χρόνος, το αύριο που ξημερώνει θα μας δώσει ελπίδα. Αφού μας αρέσουν τα ορόσημα.. ας αφήσουμε τη μιζέρια μας στο χρόνο που πέρασε και ας αρνηθούμε το «γκρίζο» στο χρόνο που έρχεται. Δεν είναι δύσκολο..Αρκεί μόνο να αναλάβουμε ως πολίτες τις ευθύνες μας..

Μου άρεσε και το δημοσιεύω

Αναρτήθηκε από Αντίλογος στις 1:13 μ.μ. 3 σχόλια

Σάββατο, Δεκεμβρίου 26, 2009

Oι Μάγοι με τα Δώρα...


… και οδηγούμενοι από άστρο φωτεινό προσέφεραν στο νεογέννητο τα Τίμια Δώρα, σμύρνα, λιβάνι και χρυσό…

Σαν ιστορία μακρινή, σαν παραμύθι που μας μεταφέρει στη μαγευτική Βηθλεέμ να γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες της Γέννησης, να συμπαρασταθούμε στη Μαρία και τον Ιωσήφ, να αποστραφούμε τον Ηρώδη, να βρεθούμε στην ίδια σπηλιά με τους μάγους να προσκυνήσουμε τον Μεσσία της αγάπης και της Ειρήνης…
... και τότε ο κόσμος ταξίδευε και τότε πολεμούσε, γεννούσε και ήλπιζε, το καλό και το κακό οντότητες αντίθετες και αιωνίως συμπορευόμενες, αέναη πάλη για τον επικρατέστερο και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα.
Οι σημερινοί Μάγοι δε λέγονται Γάσπαρ Βαλτάσαρ, Μελχιόρ, έχουν ίσως βαφτιστεί ΗΠΑ Κίνα και Ε.Ε, κατάγονται από τη νέα τάξη πραγμάτων, δεν προσφέρουν τίμια δώρα, μόνο επισκέπτονται τα νεογέννητα για να αρπάξουν όσα άφησαν στην κούνια οι συγγενείς
Οι δικοί μας Μάγοι στριμώχνονται στις συνόδους κορυφής, διαμένουν σε πολυτελή καταλύματα τρώγοντας και πίνοντας το αίμα των πληβείων, δίνουν μάχες επί χάρτου με πρόσχημα το καλό της ανθρωπότητας, στην πραγματικότητα εξαγοράζοντας και το καλό και το κακό, θυσία και τα δύο στον βωμό του πλούτου..
Καλύπτουν τον σύγχρονο Ηρώδη που σήμερα ονομάζεται ανεργία, εξαθλίωση, ρύπανση και μόλυνση και κλιματολογική καταστροφή και το μόνο που δίνουν είναι η συναίνεση να εξολοθρεύσει όσους περισσότερους μπορεί.
Ο Μεσσίας της αγάπης και της ειρήνης δεν βρίσκει τόπο να σταθεί και κείνο το σπήλαιο που γεννήθηκε έχει καταστραφεί από τα σύγχρονα όπλα και τρόπος δεν υπάρχει να κρυφτεί, ο Μεγάλος Αδελφός βρίσκεται παντού, έτοιμος να τον προδώσει και να τον κατατροπώσει.

Κι εμείς… εμείς φτωχοί βοσκοί γύρω από τη φάτνη προσκυνούμε και ελπίζουμε πως κάποια Χριστούγεννα ως εκ θαύματος οι δικοί μας Μάγοι θα καταληφθούν από το πνεύμα του καλού και θα επιτρέψουν στον Μεσσία να επισκεφθεί τις καρδιές τους…


Παρασκευή, Δεκεμβρίου 18, 2009

Ένα χελιδόνι τα Χριστούγεννα...


Κάπου στη γη, υπάρχει μια μικρή πόλη που οι κάτοικοί τους αγαπούν πολύ τα έλατα.
Για το λόγο αυτό η πόλη ονομάζεται Ελατούπολη.
Στην άκρη της Ελατούπολης, βρίσκεται από τα πολύ παλιά χρόνια ένα μικρό δάσος με έλατα.
Οι άνθρωποι της πόλης το αγαπούν και το φροντίζουν τόσο πολύ που το δάσος κάθε χρόνο που περνάει γίνεται όλο και πιο όμορφο.

Κάθε Χριστούγεννα, όλα τα σπίτια της Ελατούπολης στολίζονται με έλατα που παίρνουν από το δάσος, και το λέμε αυτό γιατί τα δικά τους δέντρα έχουν κάτι μοναδικό και ξεχωριστό.
Ενώ τα έλατα όλου του κόσμου πετιούνται μετά τις γιορτές, τα δικά τους, ξαναφυτεύονται και περιμένουν την επόμενη χρονιά για να ξαναστολιστούν.
Και δε φτάνει αυτό, γίνεται και κάτι άλλο πολύ πιο παράξενο στην Ελατούπολη τα Χριστούγεννα. Μαζί με τα έλατα που παίρνουν στα σπίτια τους οι κάτοικοι, έρχονται και όλα τα ζωάκια που ζουν ανάμεσά τους....

Η αυνέχεια στο http://www.alataki3.blogspot.com/



Δευτέρα, Δεκεμβρίου 14, 2009

To παιδί που βρήκε ένα αστέρι...


Χριστουγεννιάτικο παραμύθι




Η νύχτα που βρέθηκε ο μικρός Άμπεν στο δάσος, ήταν η πιο παγωμένη νύχτα του χειμώνα.

Tα δέντρα και οι θάμνοι φαίνονται κρυστάλλινα από την παγωνιά.
Το χώμα έχει μια στρώση από άσπρη αφράτο χιόνι.

Όλα είναι τόσο όμορφα που μοιάζουνν μαγικά.
Μα είναι στ’ αλήθεια μαγικά, γιατί αυτή η νύχτα είναι μαγεμένη.
Μοιάζουν έτσι γιατί απόψε είναι νύχτα Χριστουγέννων.
Ο Άμπεν είναι μόνος αυτή τη νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη σε ένα παγωμένο δάσος, κρυώνει και φοβάται.
Κάνει μια βόλτα γύρω από το μεγάλο δέντρο, μήπως και βρει κάπου να τρυπώσει.
Διαλέγει μια γωνιά, και κάθεται να ξεκουραστεί....

Η συνέχεια του παραμυθιού στο www.alataki3.blogspot.com

Σάββατο, Δεκεμβρίου 12, 2009

Ήταν κάποτε μοιραία...


Τα πράσινα παπούτσια και μάλιστα σε έντονο κυπαρισί, ήταν εκείνα που τράβηξαν πρώτα το βλέμμα του.
Ύστερα πρόσεξε τα κόκκινα της φωτιάς νύχια που ξετρύπωναν από τις ανοιχτές μύτες των παπουτσιών. Τα νύχια που ήταν οι απολήξεις τριών δακτύλων σε σχήμα S, δεν του άρεσαν και πολύ αλλά ας είναι, σκέφτηκε.
Το μάτι του σύρθηκε γρήγορα προς τα πάνω. Το άσπρο παντελόνι ήταν στενό, τα οπίσθια πλούσια και με τη βαρύτητα να έχει αποδείξει τη φυσική της ιδιότητα, δεν ήταν και το καλύτερο περιεχόμενο για το παντελόνι.
Ύστερα κοίταξε το μπούστο. Το κολλητό μπλουζάκι με το μεγάλο ντεκολτέ, έκανε φιλότιμες προσπάθειες να κρύψει τις σούρες του δέρματος, πλην όμως η κάτοχος είχε κάνει τις ίδιες προσπάθειες να αναδείξει τα πάλαι ποτέ πλούσια ελέη.
Το κεφάλι ήταν το καλύτερο κομμάτι. Χαραγμένο πρόσωπο και στόμα μεν, νόστιμο δε.
Το μαλλί ήταν όντως χάρμα. Άθικτο, πλούσιο, σπαστό, γυαλιστερό και κοκκινωπό.

Η συνέχεια στο www.alataki2.blogspot.com



Τετάρτη, Δεκεμβρίου 09, 2009

Mια Χριστουγεννιάτικη νύχτα ήταν δυο χιονονιφάδες...

χριστουγεννιάτικο παραμύθι

Στο ροζ σπιτάκι της γωνίας ζει ένα κοριτσάκι με το παράξενο όνομα Δροσοσταλίτσα...
Η Δροσοσταλίτσα αν και είναι υπναρού απόψε ξύπνησε μέσα στη νύχτα...
Είναι νύχτα χριστουγέννων, νύχτα μαγική...

Το παραμύθι στο http://www.alataki3.blogspot.com/


Κυριακή, Δεκεμβρίου 06, 2009

Σε έναν αλλιώτικο Αη-Βασίλη


Aη Βασίλη μου σε χαιρετώ και σε καλωσορίζω και τούτα τα Χριστούγεννα στον κόσμο μου και στην καρδιά μου.
Όχι, μην τρομάζεις, δεν θα σου ζητήσω ακριβά δώρα ούτε ταξίδια και άλλα παρόμοια, άλλωστε και τα προηγούμενα χρόνια που σου τα ζήτησα δεν είδα να μου τα φέρνεις, γιατί να κουραζόμαστε με τα ίδια και τα ίδια;
Ναι, ναι καταλαβαίνω έχεις δίκιο, μας βαρέθηκες κι εμάς τους ανθρώπους, όλο ζητάμε και δε λέμε να δώσουμε κατιτίς στον διπλανό μας, ποιον διπλανό μας δηλαδή, εδώ δε δίνουμε νερό στον άγγελό μας.
Φέτος έχω μεγαλώσει Αη Βασίλη μου, το κατάλαβα από την όρεξη που μου κόπηκε για τα δωράκια σου, αλλά συγνώμη κιόλας, μήπως μπορώ να ζητήσω κάτι αλλιώτικο;

Χωρίς παρεξήγηση καλέ μου παππούλη, έχω διαπιστώσει πως βαριέσαι να διαβάσεις όλα τα γράμματα, ή μάλλον προτιμάς να διαβάζεις τα γράμματα των ίδιων αλληλογράφων σου κάθε χρόνο. Πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι στον κυρ Βαγγέλη δεν έφερες το σπιτάκι που σου ζητάει εδώ και χρόνια για τα τέσσερα παιδάκια του, ενώ στον κύριο Αρίστο φέρνεις κάθε χρόνο και από ένα σπιτάκι-διαμερισματάρα και ας έχει ένα παιδάκι;
Και γιατί στη δεσποινίδα Καλλιόπη δεν έχεις κάνει δώρο ούτε έναν γαμπρό, τη στιγμή που στην κυρία Λιλίκα έστειλες τρεις και άλλους τρεις από το παράθυρο, τι γράμματα σου γράφει τέλος πάντων αυτή; Τα mail που σου στέλνει το παλικάρι στη γωνία που δουλεύει από το πρωί μέχρι τις δώδεκα τη νύχτα, πάνε τρία χρόνια τώρα και σου ζητά μια δουλειά με ένσημα, τι έγιναν, τα διέγραψες κατά λάθος μήπως;
Με το συμπάθειο δηλαδή, αλλά πώς έγινε και στον τεμπέλη το γιο της κυρά Βάσως έφερες δουλειά στο δημόσιο και τώρα κάθεται σε τρεις καρέκλες μαζί… (παρεμπιπτόντως αυτό το δημόσιο τέτοιους σου ζητάει να του φέρεις;)
Να μην ξεχάσω να σου πω για κείνους που άδειασαν τα ταμεία και τώρα τα γεμίζουν με τις συντάξεις, να έχεις το νου σου μη σου ζητήσουν και την ψυχή του κοσμάκη και τους τη δώσεις…
Και μια που τα λέμε και δεν έχεις αντίρρηση, το λίφτιγκ που παράγγειλε πέρσι και πρόπερσι η Αγορίτσα που έχει κρεμάσει το μούτρο της σαν φούστα πλισέ στο μανταλάκι, δεν της το έστειλες ακόμη, ή μήπως λάθεψες και έστειλες τέσσερα μαζί σε κείνη την αγγούρω την ξανθιά;

Το αλλιώτικο που σου ζητάω φέτος Αη-Βασίλη των παιδικών μου χρόνων που ακόμα σε συναντώ στα όνειρά μου, είναι να διαβάζεις όλα ανεξαιρέτως τα γράμματα και όλα τα μηνύματα και καλά το λίφτ της Αγορίτσας, μου ξέφυγε πάνω στη φόρα, αλλά σ’ εκείνα τα παιδιά που λιμοκτονούν μην ξεχάσεις να χαρίσεις ένα κομμάτι ψωμί, στα άλλα που κακοποιούνται να φέρεις τη γαλήνη και θυμήσου οπωσδήποτε φέτος να πάρεις μαζί σου την Ειρήνη …