Πέμπτη, Ιουνίου 30, 2011

Oλιγοήμερον πένθος...



Για τη μετάλλαξη των όσων ιδεολόγων αγωνιστών,
σε Α.Τ.Ι.Μ.Α
(Αγνώστου Ταυτότητας Ιδεών Μεγαλόστομων Ασυναρτησιών) 

Και μετά θα πάρω φόρα...




Τρίτη, Ιουνίου 28, 2011

Διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας



                                       
Ξαφνικά άλλαξαν όλα, μήπως το κατάλαβα κι εγώ…
Εγώ γιατρέ μου είναι εξακριβωμένο, πως γεννήθηκα άνθρωπος και μέχρι πρότινος συγκαταλεγόμουν στα όντα τα ανθρώπινα.
Μη μου πείς πως κάνω λάθος και αν ναι, δεν φταίω, έτσι λέει η επιστημονική κοινότητα που χώρισε τα είδη σε μονοκύτταρους και πολυκύτταρους οργανισμούς,  σε έμβια όντα έλλογα και άλογα και άλλα διάφορα που τι σε νοιάζει τώρα και σένα, πάντως εγώ συγκαταλέγομαι στα έλλογα όντα.
Αυτό νόμιζα λέω, τόσα χρόνια τώρα και έλεγα είμαι τυχερή που δε γεννήθηκα ζαρκάδι να με κατασπαράξουν τα λιοντάρια ή ποντίκι να με πιάσουν στη φάκα.
Πολλές φορές άκουγα φωνές, μία μάλιστα μου ψιθύριζε πως φτηνά τη γλίτωσα που ζω στη χώρα τούτη και όχι στην έρημο της Αφρικής να λιμοκτονώ και να με μαστίζουν οι αρρώστιες, που είμαι μια αξιοπρεπής εργαζόμενη με την αμοιβή που μου αξίζει και όχι σκλάβα στα κάτεργα της Κίνας για ένα πιάτο ρύζι.
Ήμουν σίγουρη πως αν αρρωστήσω θα υπάρχει ένα κρεβάτι για νοσηλεία σε σύγχρονα νοσοκομεία και αν σπάσω το κεφάλι μου θα βρεθεί ένα ράμμα και μια βελόνα και ένας γιατρός να μου το ράψει. Είχα τη βεβαιότητα πως τα παιδιά μου θα έχουν ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση.
Μια άλλη φωνή μου έδινε συγχαρητήρια που είμαι ελεύθερος πολίτης και δε χρωστάω σε κανέναν κερατά που είμαι νομοταγής και πληρώνω τους φόρους μου στο κράτος και δεν κάνω λαμογιές που είμαι έντιμη, δεν λάδωσα και δεν λαδώθηκα. 
Κάποια από τις φωνές με μακάριζε που η πατρίδα μου είναι λεύτερη και κυρίαρχη και πλούσια και έχει όλα τ’ αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ και είναι σε θέση να τρέφει τους πολίτες της.  
Όλα έγιναν ξαφνικά γιατρέ μου εδώ και λίγο καιρό που άρχισα ν’ αμφιβάλλω,
Μου είπαν την αλήθεια άραγε, είμαι στ’ αλήθεια άνθρωπος, διαθέτω όλα τα παραπάνω που μου ψιθύριζαν εκείνες οι φωνές, ζω στον τόπο που νόμιζα ή στη φάρμα των ζώων, είναι λεύτερη και κυρίαρχη η πατρίδα μου;
Μήπως είναι πιο αλήθεια αυτό που μου λένε τώρα; Οι πάντες γύρω μου με ονομάζουν και μου συμπεριφέρονται διαφορετικά.
Με λένε υποζύγιο, με φορτώνουν μέχρι σκασμού και στοιχηματίζουν για το αν λυγίσω ή κλωτσήσω, με φωνάζουν πρόβατο και με αρμέγουν, λεν πως είμαι κατοικίδιο και μου πετούν ένα κόκκαλο για να με ξεγελάσουν, (αν μου δώσεις τη δυνατότητα να διαλέξω, θέλω να είμαι ντόμπερμαν).

Εμένα πάλι αν με ρωτήσεις, θα πω πως είμαι αρνάκι άσπρο και παχύ της μάνας το καμάρι που έτρεχα στην εξοχή και στο χλωρό χορτάρι. Και κάποια νύχτα , δεν ξέρω πώς, βρέθηκα τυλιγμένο στη λαδόκολλα με πολλά μυρωδικά να με ψήνουν ώρες και ώρες σε χαμηλή θερμοκρασία, με τα μαχαιροπήρουνα σε θέση μάχης, γιατί θα έρθω λέει και θα γίνω λουκουμάκι.
Τι ποιοι γιατρέ μου, δε γνωρίζεις τους Καλιγούλες;  
Πες μου επιτέλους την αλήθεια, Είμαι ή δεν Είμαι; Έχω ή δεν Έχω; Να Έχεις ή να Είσαι; To be or not to be; Το Μηδέν ή το Άπειρο; Να γίνω Λουκούμι ή Σκυλί;
Πες και σε μένα τη διάγνωση γιατρέ μου.
Διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας και παραλήρημα;
Επί τέλους τρελάθηκα...
Καλά ντε μη σκας, κοντά μου έρχεσαι…

Παρασκευή, Ιουνίου 17, 2011

Τσιλιμπουρδίσματα-Tsiliburdismata



                     
Ω, τι κόσμος μπαμπά, μαμά, καλή μου φίλη Μαίρη…
Εσύ πατέρα τι θα έκανες, αν η καλύτερη φίλη της γυναίκας σου, σε έκανε τσακωτό με νεαρά μπογιατισμένη πλατινέ, με δωδεκάποντη γόβα και φουστίτσα κοντή και φουντωτή, σε σκηνή που ουδεμία αμφιβολία άφηνε περί του είδους της σχέσης;
Κι εσύ μαμά, τι θα έκανες, αν έκανες τσακωτό τον σύζυγο της καλύτερής σου φίλης με κάποια της ως άνω περιγραφής, σε παρόμοια σκηνή;
Κι εσύ καλή μου φίλη Μαίρη τι θα έκανες, αν τσάκωνες τον δικό μου σε ταβέρνα παραλίας να κάθονται κολλητά, να ταϊζει ο ένας την άλλη και αντιστρόφως και να μοιράζονται τη μπουκιά, στόμα με στόμα;
Εσύ μπαμπά (υποθετικά μιλάω, μη θυμώνεις) θα προσπαθούσες τουλάχιστον να με βρεις, να μου πεις μια κουβέντα, να δικαιολογηθείς έστω, να με παρακαλέσεις στην ανάγκη να κρατήσω το στόμα μου κλειστό.
Εσύ μαμά, είμαι σίγουρη πως θα εφάρμοζες το βλέπε, άκου, σιώπα.
Εσύ καλή μου Μαίρη, νομίζω θα μου το έλεγες για να με προστατέψεις.
Ο ακατανόμαστος δεν έκανε ουδεμία κίνηση.
Εγώ επίσης. Κάνεις την πάπια στα tsiliburdismata ή κάνεις το παπαγαλάκι στα τσιλιμπουρδίσματα.. Κανένα από τα δύο δεν είναι της αρεσκείας μου. Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα.
Προς το παρόν αναθεματίζω την ώρα που βρέθηκα για πρώτη φορά στην ίδια ταβέρνα και όχι κατ’ επιλογήν, ως καλεσμένη ξένης οικογένειας.
Αυτό το ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο, είναι καλό τώρα ή κακό;


Τετάρτη, Ιουνίου 15, 2011

Πού πάτε κύριε;

                         

Πού πάτε κύριε;   Βουρ για κατάλυση ιδεολογίας, ανθρωπιάς, για ξεπούλημα;
Πώς μας περνάτε; Στη δημοκρατία μαζί, στην εξουσία χώρια; Στις υποχρεώσεις εμείς, στα δικαιώματα εσείς;
Έχετε ακούσει το "φωνή λαού- οργή θεού;"
Γιατί γελάτε με των άλλων την καρδιά; Γελάει καλά όποιος γελάει τελευταίος, αλλά εμείς ευχόμαστε να γελάμε μαζί.
Πού πάτε κύριε και δεν μας παίρνετε κι εμάς στα σοβαρά; Λάθος κύριε, είστε λίγοι και είμαστε πολλοί, υπολογίστε μας.
Πώς μας περνάτε; Ποιος σας δίδαξε πως οι καρέκλες σας έχουν ψυχή και ο λαός όχι;
Συγνώμη κύριε, πάρτε το αλλιώς…
Χρειαζόμαστε όλοι, ο ένας τον άλλον, ας πιαστούμε από τα χέρια...
Ευθύνη και ψυχραιμία...