Κυριακή, Ιανουαρίου 31, 2010

Oι χίλιες και μία νύχτες...

Mε αφορμή την ανάρτηση του Θολού Τοπίου (βλέπε δεξιά της σελίδας), ένα λυπημένο παραμύθι για την αρχή του κακού...


.....Η Χαλιμά με πρόσωπο που έλαμπε, ακούμπησε την πλάτη της στο μεταξωτό δαμάσκο, γεύτηκε τον γλυκό χουρμά και συνέχισε την ιστορία της.


« Η Γη της Επαγγελίας που σας έλεγα ονομάστηκε Μεσοποταμία. Χτισμένη ανάμεσα σε δυο ποτάμια τον Τίγρη και τον Ευφράτη, έκλεισε στα σπλάχνα της την ιστορία της ανθρωπότητας. Η Βαβυλώνα και η Νινευή, η Νιμρούδ και η Ουρ, η Ουρούκ και το Εριντού, η Ασσούρ και η Βασόρα, δημιουργήθηκαν από πολιτισμούς που μέχρι σήμερα δεν πρόδωσαν τα μυστικά τους. Οι Σουμέριοι και οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι και οι Χαλδαίοι, έθαψαν στη Μεσσοποταμία θησαυρούς γνώσεων, τόσους που όλη μου η ζωή δεν φτάνει να σας διηγηθώ. Μακάρι κάποτε η ανθρωπότητα να μάθαινε...
Η Βαγδάτη είναι ο παράδεισος που έστειλαν οι θεοί στη γη, δώρο στους ανθρώπους. Αλλά οι άνθρωποι...»


Το πρόσωπο της Χαλιμά σκοτείνιασε. Δάκρυ κύλησε στο μάγουλο, η φωνή της έσπασε και συνέχισε με λυγμό...
«Η ζηλευτή θέση της Μεσοποταμίας, ο μυθικός της πλούτος, η ευλογημένη γη έκαναν πολλούς να ξεσπάσουν πάνω της με αγριότητα που μόνον οι άνθρωποι δείχνουν.
Τα δεινά αυτής της γης είναι τόσα όσα και η δόξα της.
Αλλά σήμερα... σήμερα είναι τρις χειρότερα από κάθε άλλη φορά.


 Ένας λαός φάνηκε από το πουθενά. Δεν γνωρίζω την προέλευσή του. Δεν τον βρήκα στους χάρτες των Σουμερίων των Ασσυρίων των Αιγυπτίων. Δεν είναι Μογγόλοι, ούτε Οθωμανοί. Δεν γνωρίζω να σας πω αν είναι άνθρωποι ίδιοι με μας.
Γνωρίζω μόνο να σας πω, πως έγιναν άγρια θηρία πεινασμένα, έπεσαν με νύχια και με δόντια να ξεσχίσουν τα σπλάχνα των χωρών που γέννησαν πολιτισμό, να αφανίσουν την ανθρωπότητα και την ιστορία της, να γυρίσουν τη γη στο μηδέν.
Τους είδα με τα μάτια μου, φτιαγμένους από σίδερο να γυρνάν τη γη σε πύρινη κόλαση και η γη με τη φωτιά να γίνονται ένα.
Είδα παιδιά να κολυμπούν στο αίμα χωρίς πόδια και χέρια, νέους ξεκοιλιασμένους, γέροντες να σφαδάζουν.
Είδα τον λαό μας να ξεψυχά από τη δίψα με το πρόσωπο στραμμένο στα δυο πλούσια ποτάμια του.
Είδα να πέφτουν από τον ουρανό καταραμένα όπλα και να εξαφανίζουν σε μια στιγμή, όσα οι κάτοικοι της γης μας έστηναν εδώ και επτά χιλιάδες χρόνια.
Είδα ξένους να αρπάζουν τα ιερά και τα όσια της φυλής μας, τους θησαυρούς μας να λεηλατούνται.
Είδα φτωχούς να σκοτώνουν φτωχούς και τους φτωχούς να βοηθούν πάλι οι φτωχοί.
Είδα το χάος! Χάος, Χάος, Χάος!


Άκουσα πως ο λαός που ήρθε από το πουθενά, δεν έμαθε να σέβεται την ιστορία και τον πολιτισμό των προγόνων της γης, δεν έχει δικιά του ιστορία, δεν έχει δικό του πολιτισμό.
Άκουσα πως αυτοί έχουν ονομάσει την εξόντωσή μας “παγκοσμιοποίηση” και “νέα τάξη πραγμάτων”, τι θα πει αυτό θα σας γελάσω, λένε πως είμαστε εχθροί τους, πως η γη των προγόνων μας θα γίνει δική τους κι εμείς θα γίνουμε σκλάβοι τους.
Λένε ακόμα πως θα συνεχίσουν να πολεμούν μέχρι να αφανίσουν ολόκληρη τη γη.


Αλίμονο! Δεν ξέρω να σας πω αν αυτό είναι αλήθεια ή ψέμα.
Ξέρω μόνο να σας πω πως η ζωή από εδώ ξεκίνησε κι εδώ θα τελειώσει.
Οι θεοί των προγόνων μας, ο Ανού και η Ινάνα, ο Ενλίλ και ο Ένκι, ποτέ δεν άφησαν ατιμώρητους όσους κατάστρεψαν τις ιερές πόλεις, ποτέ δεν άφησαν ατιμώρητους τους εγκληματίες».


Η Χαλιμά, κουρασμένη με τα δάκρυα να τρέχουν βροχή, ξάπλωσε χάμω στο βαθυκόκκινο χαλί. Άφησε έναν αναστεναγμό και έμεινε ακίνητη.
Μπορεί να κοιμήθηκε, μπορεί και να πέταξε παρέα με τη Ναμπάρ, την αγγελιοφόρο της βασίλισσας του Κάτω Κόσμου..


Το παραμύθι για τη Γη της Επαγγελίας είχε τελειώσει.
Η “νέα τάξη πραγμάτων”δεν λέει παραμύθια.


Αυτή η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το μπλογκ Artanis

Σάββατο, Ιανουαρίου 23, 2010

Ε Υ Ρ Ω Π Η... Η γηραιά Κυρία - Η μικρή μας Κόρη



Κάποτε, κάπου σε μια χώρα μακρινή που την είπανε Φοινίκη, ζούσε μια όμορφη κόρη με το όνομα "Αυτή με τα μεγάλα μάτια που βλέπει μακριά".  Γεννήθηκε από τον Φοίνικα και μια γυναίκα με το όνομα "Αυτή που φωτίζει μακριά".
Μπορούμε να το πούμε και αλλιώς το παραμύθι.

Η όμορφη κόρη με το όνομα Ευρώπη, γεννήθηκε από τον Φοίνικα και την Τηλεφάεσσα. ζούσε στη Φοινίκη, χώρα εξωτική ώσπου ο Δίας, αυτός ο αχόρταγος, την εντόπισε σ’ ένα καταπράσινο λιβάδι την ώρα που παρέα με τις φίλες της μάζευε αγριολούλουδα.
 Kατά τη συνήθειά του, μεταμορφώθηκε σε έναν πανέμορφο λευκό ταύρο και πλησίασε να βοσκήσει τάχα, δίπλα στη δροσερή Ευρώπη. Εκείνη, αντικρίζοντας το δυνατό ζώο, έβγαλε μια κραυγή θαυμασμού, το πλησίασε, το χάιδεψε μα δεν της έφτασε αυτό, άλλο είναι να το καβαλικεύεις!
Αυτό ήταν! Ο ταύρος με την κοπέλα στην πλάτη του, πέταξε ψηλά.
Πέρασε τη θάλασσα και έφτασε στην Κρήτη.
Εκεί ήταν το ιδανικό μέρος για να ενωθεί μαζί της, ως Δίας πλέον, ελπίζουμε...
Από την ένωση μάλιστα του Δία και της Ευρώπης , γεννήθηκαν τρεις γιοι και βεβαίως, την αποκατέστησε πάρα πολύ καλά αφού την πάντρεψε με τον βασιλιά της Κρήτης.
Έτσι λέει ο μύθος για την αρπαγή της Ευρώπης που χάνεται στο πέλαγος των χιλιετιών.

Ευρώπη ονομάστηκε η κατοπινή ήπειρος, αυτή η δικιά μας.
Στην αρχαιότητα, Ευρώπη ήταν μόνο η Ελλάδα που έδωσε και τα φώτα της στον λεγόμενο Ευρωπαϊκό πολιτισμό, άσχετα που σήμερα λέγοντας "αυτός είναι πολιτισμένος, είναι ευρωπαίος παιδί μου ο άνθρωπoς", ποσώς εννοούμε την Ελλάδα.
Ύστερα, Ευρώπη ήταν η Ιταλία η Γαλατία η Ισπανία. Οι Φοίνικες θαλασσοπόροι ανακάλυψαν αργότερα τα βρεττανικά νησιά και σιγά-σιγά η Ευρώπη μεγάλωσε σε έκταση και όχι μόνον. Ακολούθησε ο Μεσαίωνας, η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός, η Βιομηχανική Επανάσταση, πόλεμοι, καταστροφές, μαχαιρώματα (αδελφικά πάντα) και τα λοιπά και τα λοιπά.

Πολλά τα βάσανα της όμορφης και πολυπρόσωπης Ευρώπης - το χάρισμα που υποδηλώνει το όνομά της, να βλέπει μακριά μάλλον δεν το είχε- που υποτασσόμενη στο μοιραίο, κατέληξε να ονομαστεί "γηραιά ήπειρος".
Άλλωστε ακολουθώντας τη φυσική ροή των πραγμάτων, μια νεαρή ύπαρξη είχε ήδη ξεπεταχτεί, η Αμερική.
Άρπαξε τη σκυτάλη και όπως όλοι οι έφηβοι αναστάτωσε το σύμπαν.
Και καλά ως εδώ, η μία είχε την εμπειρία η άλλη τη νιότη, θα περίμενε κανείς να προκύψει ένα θαυματουργό κοκτέιλ.
Αμ δε! Το κοκτέιλ ήταν κώνειο.

Και κοίτα τώρα που στα πίσω-πίσω οι διάφορες πτυχές του χαρακτήρα της Ευρώπης (οι χώρες),  άλλοτε προσπαθούν να γίνουν ένα σώμα μια ψυχή- παλεύοντας και αλαλάζοντας είναι αλήθεια- και άλλοτε λυσσάζουν να καταπιούν η μία την άλλη και ζήτημα είναι αν γλιτώσει έστω και μία... (αλλοίμονο σε μας)
Γηραιά καθώς είναι αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει πατερίτσα στο σχήμα της Αμερικής ή Κίνας, κάπως έτσι δηλαδή, παθαίνει Αλτσχάϊμερ και επιτρέπει σε κάτι επονομαζόμενους Moody's, Χoody's, Almounia και μαμούνια, κι εδώ θα σας γελάσω, να εξευτελίζουν τη μάνα που τη γέννησε (Ελλάδα τη λένε)
Είναι γνωστό πως ο γέρος άνθρωπος μοιάζει με παιδί.
΄Ετσι μοιάζει και η δικιά μας Ευρώπη, όπως εκείνη (η αρπαγμένη) που καβάλα στον λευκό ταύρο πήγε ακουσίως στην Κρήτη, μοιάζει με παρθένα που χρειάζεται προστασία από τους τόσους ταύρους που τριγυρνούν στα λιβάδια της.
Αυτή, η πεντάμορφη Ευρώπη που καβαλίκεψε ταύρους και ταύρους και ταξίδεψε στα πέρατα της γης
Άσε που τη μοίρα της κανονίζουν ανασφαλείς Δίες που και οι ίδιοι έχουν έναν φόβο για το ποιος θα τους καβαλικέψει.,.
Και καλά την άλλη Ευρώπη, την αποκατέστησε ο Δίας.
Να δούμε πώς θα αποκαταστήσουμε  εμείς την τιμή της δικιάς μας Ευρώπης.


Τρίτη, Ιανουαρίου 19, 2010

Eκκαθαρίσεις...


Φέτος το ζώδιό μου με διέταξε να κάνω εκκαθαρίσεις σε πρόσωπα και καταστάσεις που μ’ ενοχλούν και φθείρουν την καλή μου ενέργεια.
Το άκουσα, συμφώνησα, άλλωστε είχα βαρεθεί τα ίδια και τους ίδιους γύρω μου, το ανέβαλα για λίγες μέρες, αλλά χθες βράδυ ένιωσα τύψεις για την ανυπακοή μου, αρπάζω μολύβι και χαρτί και αρχίζω…

Διαγράφω τη φίλη μου Μερόπη που μου είπε ότι πάχυνα για να κρύψει τη ζήλεια της για το φιδίσιο μου κορμί.
Διαγράφω τη φίλη Κική που βγήκε για καφέ με την άλλη Κική και μένα δε με κάλεσαν
Διαγράφω τις επίσης φίλες Πόπη και Νόπη γιατί με κουτσομπολεύουν όταν λείπω από την παρέα.
Διαγράφω τη Μάρθα που στραβομουτσούνιασε όταν έμαθε πως θα πάω ταξίδι στην Ισλανδία
Διαγράφω τον φίλο μου Ηρακλή που ζήλεψε το καινούργιο μου αυτοκίνητο και κάνει το βαρύ πεπόνι.
Διαγράφω την Αλέκα που μου δωρίζει τα δικά της δώρα που έχει για πέταμα και νομίζει πως με υποχρεώνει.
Διαγράφω τις Λίτσα, Νίτσα και Πιπίτσα που μια φορά είπα τον πόνο μου και το έκαναν βούκινο.
Διαγράφω τον από εικοσαετίας φίλο Βρασίδα γιατί λυσσάζει κάθε φορά που εγώ χαίρομαι και τον τρέφει μόνο η δυστυχία
Πετάω στα μούτρα του διευθυντή την παραίτησή μου
Μήπως να διαγράψω και την οικογένεια που βαρέθηκα να πλένω και να μαγειρεύω τόσα χρόνια και να το ρίξω στα ταξίδια που τόσο μου αρέσουν…
Τους διέγραψα όλους, έμεινα μόνη και ησύχασα
Κοιμήθηκα σαν πουλάκι τη μισή νύχτα και την άλλη μισή σαν ταύρος πληγωμένος και τώρα που ξύπνησα το ξανασκέφτομαι, ξαναπαίρνω μολύβι και χαρτί και κοιτάω μήπως πρέπει να μειώσω τις διαγραφές…
Κακώς διέγραψα τη Μερόπη, αυτή η καημένη κάθε που στεναχωριέμαι μου φτιάχνει τη διάθεση.
Διαγράφω τη διαγραφή της Κικής και της άλλης Κικής, όποτε τραβάει η όρεξή μου καφέ είναι διαθέσιμες.
Η Πόπη και η Νόπη είναι λίγο κουτσομπόλες, αλλά μαθαίνω τόσα νέα από κείνες, εξάλλου κι εγώ τις κουτσομπολεύω…
Η Μάρθα είναι καλό κορίτσι, πάμε εκδρομές μαζί
Ο Ηρακλής είναι ζηλιάρης αλλά γελάμε πολύ και κάνουμε μια χαρά παρέα.
Η Αλέκα είναι λίγο πονηρή αλλά τόσες φορές αλληλοβοηθηθήκαμε, άσε που μου δίνει δωρεάν ιατρικές συμβουλές
Η Λίτσα, Νίτσα και Πιπίτσα είναι πάντα πρόθυμες να με εξυπηρετήσουν όποτε χρειάζομαι ΙΚΑ και Εφορεία.
Ο Βρασίδας είναι γρουσούζης αλλά με συντρέχει και τον συντρέχω κάθε φορά που μας πιάνει η γκρίνια κι εγώ τη φιλία την έχω στην καρδιά μου, όχι στο γόνατο. Αν θέλει ας με διαγράψει αυτός.
Τον διευθυντή δεν τον χωνεύω αλλά εκτιμώ που μου δίνει δουλειά
Και την οικογένειά μου … α, πα, πα τρελάθηκα η δύσμοιρη…

Βρε άντε στον αγύριστο που θα μου πείτε να κάνω εκκαθαρίσεις, τους αγαπώ όλους με τα καλά και τα στραβά τους κι εκείνοι με αγαπούν με τα δικά μου, τους χρειάζομαι και με χρειάζονται
Αλλού τις συμβουλές σας…



Σάββατο, Ιανουαρίου 16, 2010

Ευτυχούντων άπαντες φίλοι...

Θυμάμαι ένα κάτασπρο σπίτι, ελαφρώς υπερυψωμένο και μια πολύχρωμη αυλή με κυρίαρχο το έντονο πράσινο και κόκκινο.
Γλάστρες, φυτά, κάθε λογής λουλούδια και στη μικρή βεράντα σε μια βαθιά πολυθρόνα την κυρία Σέβη.
Μια γηραιά κυρά κι αρχόντισσα σε άλλες εποχές που τάφερε η τύχη και έμεινε χωρίς έναν δικό της, με συντροφιά την άσπρη γάτα της και την ανθισμένη αυλή της..
Τις ζεστές μέρες λιάζονταν μαζί με τα λουλούδια της και περίμενε την καλημέρα των περαστικών. Στο "πώς είσαι σήμερα κυρία Σέβη", απαντούσε με ρητά και παροιμίες και σου κάρφωνε την καρδιά. Ένα από αυτά μου τριβελίζει χρόνια τώρα το μυαλό.
Αχ παιδί μου, ευτυχούντων άπαντες φίλοι, δυστυχούντων μηδέ κι αυτοί οι γεννήτορες…
Αφήστε με να σας εξομολογηθώ…
 Είχα μέρες ν’ ανοίξω τις σελίδες των φίλων σ’ αυτό εδώ το μαραφέτι και χθες το βράδυ που το έκανα, θέλω να πω ότι έπαθα ένα σοκ.
 Ήταν πολλά που είχα χάσει, ένιωσα μικρή και χαμένη στο πέλαγος των συναισθημάτων σας, των προβληματισμών σας και των προβλημάτων της καθημερινότητας.
Συνειδητοποίησα πως ο άνθρωπος είναι πιο δυνατός από το απρόσωπο μηχάνημα, πως μπορεί να του δώσει ψυχή, φιλότιμο, να στείλει αγάπη, συμπαράσταση.
Αναθεώρησα τις απόψεις μου για το απρόσωπο διαδίκτυο, κατάλαβα πως είναι στο χέρι μας να το στρέψουμε υπέρ μας και όχι εναντίον μας.

Στον ύπνο μου μίλησα με την κυρία Σέβη, της είπα πως το ρητό της μπορούμε να το αντιστρέψουμε, να το πούμε αλλιώς.

Ευτυχούντων και δυστυχούντων άπαντες φίλοι…

Αφιερωμένο με αγάπη σε όλους εσάς που νιώθω φίλους, μέσα από τις αναγνώσεις...




Σάββατο, Ιανουαρίου 02, 2010

Κανόνες καλής συμπεριφοράς στον νέο που μόλις μπήκε...

Μετά τον εξαίσιο αποχαιρετισμό του Θολού τοπίου... με ξεκάθαρη ματιά " ο αποχαιρετισμός ενός καλού φίλου" (κάνε κλικ www.nefeloma.blogspot.com), είπα να υποδεχθούμε τον νέο καλό μας φίλο, υιοθετώντας δυο κανόνες savoir vivre...


Αν το Παρελθόν, το Παρόν, το Μέλλον, ήταν τρεις ηγεμόνες,

ποιος θα ήταν ο πιο δυνατός;
Ο ηγεμόνας Παρελθόν,
κάθισε στη χρυσή του άμαξα,
απομακρύνθηκε τόσο που είναι αδύνατον να τον φτάσεις.
(ότι έκανες, έκανες...)

Ο ηγεμόνας Παρόν,
είναι εδώ, δίπλα, απέναντι, θέλεις τον γκρεμίζεις,
θέλεις του χαρίζεις την ηγεμονία.
(πρόσεξε τις επιλογές σου από δω και πέρα...)

Τον ηγεμόνα Μέλλον θα τον συναντήσεις στην επόμενη πολιτεία,
καθώς προχωράς.
Σε περιμένει εκεί, ακίνητος,
μαθαίνει τις κινήσεις σου από τον σύμμαχό του, το Παρόν.
Είναι έτοιμος για τα πάντα.
Να μοιραστεί τον θρόνο του μαζί σου, να σε κατατροπώσει,
ή να τον νικήσεις.
Εξαρτάται από τον τρόπο που συμπεριφέρθηκες
στον αγαπημένο του ηγεμόνα,
το Παρόν!
(ότι κάνεις φέτος θα το πληρώσεις ή θα πληρωθείς τα επόμενα χρόνια)

Με το καλό να τον αποχαιρετήσουμε του χρόνου την ίδια μέρα...


Παρασκευή, Ιανουαρίου 01, 2010

Oι νεράιδες, το αγόρι και ο Πέτρος...


Αξίζει τον κόπο ν’ ακούσουμε την ιστορία του μικρού Πέτρου. Θα σας την πω όπως την έζησα εγώ, η Χρυσαφένια και οι δυο μικρότερες αδελφές μου, οι καλές νεράιδες που η μία λέγεται Αστραδένια και η άλλη Ασημένια...

Η συνέχεια στο http://www.alataki3.blogspot.com/

Γράμμα σ' έναν άγνωστο καλό φίλο

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου 2009
Το παρακάτω άρθρο ανήκει στο Θολό τοπίο... με ξεκάθαρη ματιά

Πώς ν`αρχίσεις ένα γράμμα σε κάποιον που δεν ξέρεις; Πώς να μιλήσεις και ν`αδειάσεις την ψυχή σου σε κάποιον που δεν τον έχεις δει ποτέ;
Η κυρά μου λέει ότι τον λένε Άη Βασίλη κι είναι εκείνος που εκπληρώνει τις επιθυμίες των ανθρώπων αυτές τις γιορτινές μέρες.
Στον δικό μου κόσμο δεν τον ξέρουμε. Συνυπάρχοντας όμως με σάς τους ανθρώπους τον μάθαμε σαν όνομα κι όχι σαν παρουσία.
Κι επειδή η κυρά μου πρώτη χρονιά φέτος, με παρακάλεσε να επικοινωνήσω μαζί του, και να ζητήσω κάποια πράγματα που θα ήθελα να γίνουν, για μένα και για τον κόσμο γύρω μου, αποφάσισα να του γράψω αυτό το γράμμα.
Απ`ότι ξέρω συνήθως οι άνθρωποι του ζητάνε υλικά αγαθά.
Εγώ επειδή ο κόσμος μου είναι τελείως διαφορετικός, θα του ζητήσω άλλα πράγματα.
Σε σένα λοιπόν που δεν σε ξέρω αλλά μου είπαν ότι ακούς κάθε πλάσμα, απευθύνομαι και θα σε προσφωνώ καλέ μου φίλε.
Το πρώτο που θέλω να σε παρακαλέσω είναι για εκείνην π`αγαπώ περισσότερο στην ζωή μου.
Την κυρά μου. Δώς της δύναμη ν`αντέχει όλες τις δυσκολίες που τις παρουσιάζονται και το κουράγιο,
να έχει πάντα το κεφάλι ψηλά σε όλες τις ανατροπές που συμβαίνουν γύρω της.
Μα πιο πολύ δώστης την δύναμη ν`αντέξει τον δικό μου χαμό, που είναι πια θέμα χρόνου.
Με κράτησε στην ζωή με νύχια και με δόντια κι ακόμη το πολεμάει αλλά εγώ ξέρω...το νιώθω...το αισθάνομαι στο κορμί μου κάθε μέρα που καταρρέει.
Έζησα πολυ καλά μαζί της. Μοιραστήκαμε όλη την αγάπη που μπορεί να νιώσει ένα πλάσμα για κάποιο άλλο. Θα φύγω χορτάτος από αγάπη και καλωσύνη.
Επίσης φίλε μου καλέ σε παρακαλώ να μην αλλάξει η τρέλα που κουβαλάει στο κεφάλι της. Αυτή την έχει σώσει μέχρι τώρα και πιστεύω ότι είναι κι η ασπίδα της στα παράλογα της ζωής.
Θα παρακολουθώ φίλε μου από ψηλά και θα στεναχωρεθώ πολύ αν δεν μου την προσέχεις.
Ακόμα θα ήθελα να χαρίσεις καλύτερες μέρε,ς στους υπόλοιπους φίλους μου του ζωικού βασιλείου.
Να ζεστάνεις τις καρδιές των ανθρώπων για να πάψουν να μας κακομεταχειρίζονται.
Να μπορέσουμε επιτέλους να συνυπάρξουμε ειρηνικά σ`αυτή την πλάση, που φτιάχτηκε για όλα τα πλάσματα του Θεού. Αν ήξεραν οι άνθρωποι πόση αγάπη κρύβουμε γι αυτούς στην καρδιά μας, ίσως να άλλαζε κι η συμπεριφορά τους απέναντί μας.
Η μεγαλύτερη επιθυμία μου; Ένας επίγειος παράδεισος συνύπαρξης που ξέρω ότι δεν θα έρθει.
Να μην υπάρχει αδικία, μίσος, κακία παρά μόνο αγάπη.
Ίσως αν ακολουθούσαν οι άνθρωποι τα δύο ρητά της Χριστιανοσύνης,"Αγάπα τον πλησίον σου σαν εαυτόν," και "Τον Θεό με όλη την δύναμη της ύπαρξής σου" να μην λάβαινες πολλά γράμματα.
Να μην υπήρχες καν στην ζωή των ανθρώπων...γιατί όλα θα ήταν απλά κι αληθινά.
Θα ένιωθαν ευγνωμοσύνη γι αυτά που έχουν, και δεν θα ζητούσαν παραπάνω και κάθε χρόνο πιο πολλά χωρίς τέλος.
Θα μπορούσα να σου γράφω ώρες. Δεν θέλω να σε κουράσω όμως. Πιστεύω ότι όλα τα θέματα τα έχουν εξαντλήσει κάποιοι άλλοι πριν από μένα...Κλείνω το γράμμα μου με την ευχή να έρθει ένα καλύτερο αύριο για την ανθρωπότητα κι ας μην είμαι εδώ να το δω.
Και μην ξεχάσεις καλέ μου φίλε, στο ολιγόωρο ταξίδι σου εδώ να φέρεις μαζί σου την Αγάπη .

Αναρτήθηκε από Το Θολό Τοπίο...με ξεκάθαρη ματιά. στις 10:55 μ.μ.

Με συγκίνησε και το δημοσιεύω