Δευτέρα, Φεβρουαρίου 25, 2013

Βόμβα νετρονίου...






Κάποτε μιλούσαν για τη βόμβα νετρονίου. 
Όπλο πιο εξελιγμένο από την πυρηνική, για τη δουλειά τους φυσικά. 
Θα σκότωνε λέει τα έμβια από τη ραδιενέργεια, ενώ θα έμεναν ανέπαφα  οι υποδομές γενικά, τα ντουβάρια για παράδειγμα, κι αυτό γιατί το ωστικό κύμα που προκαλεί υλικές καταστροφές, θα ήταν μηδαμινό σε σχέση μ' αυτό της πυρηνικής. 
Τέλεια! 
Τελικά λέει, την απέσυραν.
Κρίμα μωρέ! Ήθελα να χαζεύω από τον άλλο κόσμο τι θα έκαναν τα τούβλα και τα τσιμέντα, θα είχε πλάκα να τους βλέπεις να κυλιούνται σαν φαντάσματα στα άδεια πατώματα και να τρώγονται μεταξύ τους, για το ποιο ήταν το πιο γυαλιστερό.
Δεν είμαι δηλαδή σίγουρη, αν κατασκευάστηκε η βόμβα ή υπήρχε μόνο στα σχέδια, αλλά όπως και νάχει τζάμπα μπήκαν στον κόπο.
Θα μπορούσαν να είχαν επινοήσει από τότε τον οικονομικό πόλεμο που άργησαν να κηρύξουν. 

Να, σαν τον σημερινό καλή ώρα, τα ίδια αποτελέσματα έχει και χωρίς τσαπατσουλιές... Το πολύ-πολύ καμιά αυτοκτονία, άντε και τα μη διαθέσιμα παγκάκια για τους κουρασμένους βολταδόρους, που έχουν καταληφθεί από τους άστεγους.







 

Sorry, αν σοκάρεστε...


Παρασκευή, Φεβρουαρίου 22, 2013

Η ΡΑΤΣΑ...







                                         (οι αναγνώσεις πολλές)

Η Κραυγή δεν είναι δική σου. 
Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. 
Δεν πεθυμάς εσύ, πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου. 
Οι νεκροί σου δεν κείτουνται στο χώμα. Γενήκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνότο τους. Γενήκαν ιδέες και πάθη, κι ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη. 
Οι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από σένα. Ζουν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και την καρδιά σου. 
Το πρώτο σου χρέος… είναι… 
να μπορέσεις να ζήσεις την απέραντη πορεία, την ορατή και την αόρατη, του εαυτού σου. 
Δεν είσαι ένας, είσαι ένα σώμα στρατού… 
Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο…. 
Δεν είσαι λεύτερος. Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις ένας πρόπαππος αφρίζει στο στόμα σου… 
"Μην πεθάνεις για να μην πεθάνουμε", φωνάζουν μέσα σου οι νεκροί…  
"Δεν είμαι ένας… δεν είμαι ένας"  
Τ’ όραμα τούτο κάθε στιγμή να σε καίει… 
Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. 
Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. 
Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει…

Ν. Καζαντζάκης - Ασκητική (μικρά αποσπάσματα)



Δευτέρα, Φεβρουαρίου 04, 2013

Μη μου θυμώνεις το παιδί...









Το βλέμμα των παιδιών που κατά καιρούς κατηγορούνται για άνομες πράξεις, όπως οι πρόσφατες καλή ώρα, συγκλονίζει.  
Κοράκια αγριεμένα οι άμωμοι, κατασπαράζουν πτώματα που άφησε στην έρημο ο λιμός. 
Ο λιμός της ψυχής
Ο λιμός και ο καταποντισμός που προκάλεσε μια κοινωνία παραπαίουσα ανάμεσα στην ανομία και την παράνοια.
Προσπαθώ ν’ ανιχνεύσω πίσω από τη ματιά τους. 
Φόβος; Θυμός; Περιφρόνηση; 
Γιατί; Για ποιόν; 
Για όποιον δεν τ’ αγκάλιασε, δεν τα φίλησε, δεν τα προστάτεψε, δεν τ’ αγάπησε, δεν τα πίστεψε; 
Για όποιον παραμέλησε, ξεγύμνωσε, στέρεψε, πρόδωσε τα όνειρά τους, τσαλάκωσε και καταπλάκωσε την παιδική ψυχή στα πεζοδρόμια του θανάτου του φίλου και του αδερφού, θυσία στη σχιζοφρένεια του απάνθρωπου;
Γιατί; Πώς; Ποιός; 

Πάντως όχι το παιδί...
Το θυμωμένο παιδί δεν το καταλαγιάζει η εκδίκηση, αντίθετα το ενσαρκώνει σε ταύρο της αρένας που προτάσσει τα κέρατα για να προστατευτεί, ξεκοιλιάζοντας τον ταυρομάχο. 
Το πεινασμένο παιδί, το παιδί που λιμοκτονεί δεν αναλύει τα συστατικά του σερβιρισμένου μενού, το καταβροχθίζει με βουλιμία, αν είναι δηλητηριασμένο θα το διαπιστώσουν οι επιζήσαντες. 

Αφήνοντας στην κρίση των αρμοδίων την πράξη αυτή καθαυτή, ας δούμε τα παιδιά μέσα από την πέννα του Χαλίλ Γκιμπράν.

Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας. Αυτοί είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται μέσα από σας, αλλά όχι από εσάς, Και αν είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε εσάς.
Μπορεί να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας, 
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορεί να στεγάσετε το σώμα τους, αλλά όχι τις ψυχές τους,
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο,
που δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε στα όνειρά σας