Εγώ κλέβω - Εσύ πληρώνεις

(σουρεαλιστικό παραμύθι)

Τον παλιό καλό καιρό είχαμε ένα όνειρο.
Ήταν τότε που οι άνθρωποι ονειρεύονταν αγγέλους και ιδέες, όπως ας πούμε τον πλανήτη Γη απέραντο παράδεισο χωρίς συρματοπλέγματα, μόνο με κατοίκους που ονομάζονταν "Χέρια απλωμένα ενωμένα με τα διπλανά".


Εκείνο τον καιρό οι άνθρωποι έλεγαν πως ήταν ευτυχισμένοι, πως το δίκαιο κυβερνούσε την πολιτεία τους με βάση τους κανόνες και τους νόμους,
Ένιωθαν τόσο δυνατοί που πίστευαν πως θα έσβηναν ακόμα και τη λέξη "πόλεμος" από τα λεξικά τους.


Και ξαφνικά το όνειρο έγινε εφιάλτης, οι άγγελοι πέταξαν ψηλά κι εκείνοι σκόνταψαν σε γήινους δαίμονες που με σαρδόνιο γέλωτα απάντησαν πως ονειρεύονται οι αφελείς, οι ίδιοι προγραμματίζουν και σχεδιάζουν να σκαρφαλώσουν στην απόλυτη εξουσία καβάλα στα καινούργια τους παιχνίδια.


Παίζουν λέει, με τη λέξη πόλεμος, την πλάθουν προσθέτοντας πλοκάμια και κεφάλια, από τα μέσα της ξεπετιέται ο πόλεμος νεύρων, ο ψυχολογικός πόλεμος, ο οικονομικός πόλεμος.
Παίζουν Παγκοσμιοποίηση και Νέα τάξη πραγμάτων κι αυτούς που βλέπουν όνειρα κάνουν έτσι με το ραβδί τους και τους μεταμορφώνουν σε πράγματα, ούτε καν αριθμημένα, τους οδηγούν αλυσοδεμένους και εξαθλιωμένους στα έγκατα της γης τους πυρπολούν, τους λιώνουν, τους αφανίζουν, των αφανισμένων ούκ έστιν αριθμός.
Παίζουν ακόμα με το ολοκαίνουργο όσο και παμπάλαιο παιχνίδι που τώρα ονομάζεται Εγώ κλέβω – Εσύ πληρώνεις


Οι άνθρωποι τινάχτηκαν από τον ύπνο τους τρομαγμένοι μα μουδιασμένοι καθώς ήταν από το όνειρο, έμειναν ακίνητοι, μαρμαρωμένοι.
Οι δαίμονες είχαν προλάβει να τους πιάσουν στον ύπνο...

(H συνέχεια στο επόμενο)