Kλεψύδρα...

Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει και η κλεψύδρα αδειάζει, άλλο που ο άνθρωπος ζει με τη σιγουριά πως  με μια  του κίνηση θα τρέξει τη ροή της από την αρχή.

Χρόνος μπαίνει και ευχές δραπετεύουν από τις καρδιές και χορεύουν στο Σύμπαν βιαστικά, ψάχνοντας να τρυπώσουν σε θεϊκό αυτί, να μεταλλαχθούν σε οντότητες, καταλαμβάνοντας τη θέση τους στον υπαρκτό, έστω και μάταιο κόσμο.

Χρόνια Δύο χιλιάδες και δέκα ήρθαν και έφυγαν από τη ζωή μας την τελευταία περίοδο που το καθένα, ό,τι του κάπνιζε κουβάλαγε και το φόρτωνε στην πλάτη μας.

Σε κάποιους έφερνε χαρές, σε άλλους έφερνε πλούτο, σε κάποιους και πλούτο και χαρές, σε μερικούς γκρίνια, φτώχεια, δυστυχία, έφερνε πολέμους και καταστροφές, αρρώστιες και άδικους θανάτους.

Σε όλους ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως από τα παραπάνω, ο κάθε νιόφερτος και τρυφερός χρόνος έφερνε ελπίδες μυριάδες, κάποιες φορές παράλογες που ύπουλα τις φύτευε στις διψασμένες καρδιές, σκοπίμως ξεχνώντας να δωρίσει και το νερό.

Και αύριο μεθαύριο παίρνει τη σειρά του ένας καινούργιος χρόνος.

Δύο χιλιάδες έντεκα το λεν το φυντανάκι μας και περίμενε στην ουρά στριμωγμένο πίσω-πίσω, αμίλητο και μουλωχτό.

Το Δύο χιλιάδες έντεκα λέει το μαντείο, έχει βαρύ το κάρμα από τις αμαρτίες των προγόνων του που οργίαζαν και ραδιουργούσαν εις βάρος των απογόνων.

Το τρόμαξαν κι αυτό και έτσι αγριεμένο ζαβό κι ανάποδο, περιμένει στην αυλή να μπουκάρει και να τα κάνει όλα λίμπα, να μας πάρει και να μας σηκώσει και στάχτες ν’ αφήσει στο διάβα του.

Έτσι λένε δηλαδή.

Χρόνος νέος είναι κι αυτός, έστω και αν φουρτουνιασμένος θε’ να μπει, φορτωμένος με ελπίδες θα μας έρθει, θα μας πείσει  πως οι δικές του δεν είναι φρούδες, πως οι ευχές μας δωρεάν στο Σύμπαν θα σταλούν, θα στροβιλιστούν  αλλά ούς ευήκοον θα βρουν και θα υλοποιηθούν…

Άλλωστε τα φουρτουνιασμένα χρόνια ξέβρασαν λέει, κύματα ερώτων…

Kαι το μόνο σίγουρο είναι πως στην περίπτωσή του την κλεψύδρα κανείς δεν μπορεί να τρέξει από την αρχή…

Θα τον καλωσορίσουμε και τούτον, θα ελπίσουμε, θα ευχηθούμε και όπου βγει…

Ευτυχισμένη χρονιά