Διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας

                                       

Ξαφνικά άλλαξαν όλα, μήπως το κατάλαβα κι εγώ…
Εγώ γιατρέ μου είναι εξακριβωμένο, πως γεννήθηκα άνθρωπος και μέχρι πρότινος συγκαταλεγόμουν στα όντα τα ανθρώπινα.
Μη μου πείς πως κάνω λάθος και αν ναι, δεν φταίω, έτσι λέει η επιστημονική κοινότητα που χώρισε τα είδη σε μονοκύτταρους και πολυκύτταρους οργανισμούς,  σε έμβια όντα έλλογα και άλογα και άλλα διάφορα που τι σε νοιάζει τώρα και σένα, πάντως εγώ συγκαταλέγομαι στα έλλογα όντα.
Αυτό νόμιζα λέω, τόσα χρόνια τώρα και έλεγα είμαι τυχερή που δε γεννήθηκα ζαρκάδι να με κατασπαράξουν τα λιοντάρια ή ποντίκι να με πιάσουν στη φάκα.
Πολλές φορές άκουγα φωνές, μία μάλιστα μου ψιθύριζε πως φτηνά τη γλίτωσα που ζω στη χώρα τούτη και όχι στην έρημο της Αφρικής να λιμοκτονώ και να με μαστίζουν οι αρρώστιες, που είμαι μια αξιοπρεπής εργαζόμενη με την αμοιβή που μου αξίζει και όχι σκλάβα στα κάτεργα της Κίνας για ένα πιάτο ρύζι.
Ήμουν σίγουρη πως αν αρρωστήσω θα υπάρχει ένα κρεβάτι για νοσηλεία σε σύγχρονα νοσοκομεία και αν σπάσω το κεφάλι μου θα βρεθεί ένα ράμμα και μια βελόνα και ένας γιατρός να μου το ράψει. Είχα τη βεβαιότητα πως τα παιδιά μου θα έχουν ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση.
Μια άλλη φωνή μου έδινε συγχαρητήρια που είμαι ελεύθερος πολίτης και δε χρωστάω σε κανέναν κερατά που είμαι νομοταγής και πληρώνω τους φόρους μου στο κράτος και δεν κάνω λαμογιές που είμαι έντιμη, δεν λάδωσα και δεν λαδώθηκα. 
Κάποια από τις φωνές με μακάριζε που η πατρίδα μου είναι λεύτερη και κυρίαρχη και πλούσια και έχει όλα τ’ αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ και είναι σε θέση να τρέφει τους πολίτες της.  

Όλα έγιναν ξαφνικά γιατρέ μου εδώ και λίγο καιρό που άρχισα ν’ αμφιβάλλω,
Μου είπαν την αλήθεια άραγε, είμαι στ’ αλήθεια άνθρωπος, διαθέτω όλα τα παραπάνω που μου ψιθύριζαν εκείνες οι φωνές, ζω στον τόπο που νόμιζα ή στη φάρμα των ζώων, είναι λεύτερη και κυρίαρχη η πατρίδα μου;
Μήπως είναι πιο αλήθεια αυτό που μου λένε τώρα; Οι πάντες γύρω μου με ονομάζουν και μου συμπεριφέρονται διαφορετικά.
Με λένε υποζύγιο, με φορτώνουν μέχρι σκασμού και στοιχηματίζουν για το αν λυγίσω ή κλωτσήσω, με φωνάζουν πρόβατο και με αρμέγουν, λεν πως είμαι κατοικίδιο και μου πετούν ένα κόκκαλο για να με ξεγελάσουν, (αν μου δώσεις τη δυνατότητα να διαλέξω, θέλω να είμαι ντόμπερμαν).

Εμένα πάλι αν με ρωτήσεις, θα πω πως είμαι αρνάκι άσπρο και παχύ της μάνας το καμάρι που έτρεχα στην εξοχή και στο χλωρό χορτάρι. Και κάποια νύχτα , δεν ξέρω πώς, βρέθηκα τυλιγμένο στη λαδόκολλα με πολλά μυρωδικά να με ψήνουν ώρες και ώρες σε χαμηλή θερμοκρασία, με τα μαχαιροπήρουνα σε θέση μάχης, γιατί θα έρθω λέει και θα γίνω λουκουμάκι.
Τι ποιοι γιατρέ μου, δε γνωρίζεις τους Καλιγούλες;  
Πες μου επιτέλους την αλήθεια, Είμαι ή δεν Είμαι; Έχω ή δεν Έχω; Να Έχεις ή να Είσαι; To be or not to be; Το Μηδέν ή το Άπειρο; Να γίνω Λουκούμι ή Σκυλί;
Πες και σε μένα τη διάγνωση γιατρέ μου.
Διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας και παραλήρημα;
Επί τέλους τρελάθηκα...
Καλά ντε μη σκας, κοντά μου έρχεσαι…