Oh dear, είμαι πολύ, πολύ ευ-τυ(νου)χισμένη...

Στην παραλία άκουσα το νέο για τη σωτηρία της πατρίδας, καβάλησα το παπάκι όπως ήμουν με το μπικίνι!!! και έτρεξα στο κοντινότερο internet-café, να γράψω κι εγώ δυο λογάκια, δεν έχω άλλο τρόπο να εκφράσω τη χαρά και την ευγνωμοσύνη προς τους σωτήρες μου.

Thank you all of you για την αναπάντεχη και άνευ προηγουμένου εξασφάλιση των καταθέσεών μου και δεν πειράζει που ως ανήκουσα στη μικρομεσαία τάξη θα αφανιστώ συντόμως, τι είναι αυτό μπροστά στα 5000 Ευρώ μου.  

Merci monsieur Trichet et Sarkozy που παρέα με τη frau Merkel και τους διαδόχους σας θα κρέμεστε ως Δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι μου, το κεφάλι των παιδιών και των εγγονών μου τα επόμενα πενήντα και βάλε χρόνια.

Thank you mister president που κανονίσατε τα παραπάνω και εξασφαλίσατε τα δανεικά μου - άσχετα που δεν σας τα ζήτησα και θα τα πληρώσω με  αίμα -το μυαλό μου θα είναι πλέον απαλλαγμένο από κάθε αναζήτηση δημιουργικής εργασίας και στο κάτω-κάτω, ποιος κάθεται τώρα να χτίζει και να δημιουργεί, αφού θα καταλήξουν στα ξένα χέρια πούναι μαχαίρια.

Καλέ αλήθεια σας λέω, it’s amazing, τι πειράζει που θα γίνω δουλοπάροικος και γκαρσόνα (πόρνη δεν προλαβαίνω) των απανταχού της γης boss και δεν θα μου μείνει μια σπιθαμή γης και παραλίας να λιάζω το κορμί μου, δεν με ενοχλεί καθόλου που δεν θα έχω το δικαίωμα, ούτε βεβαίως το μπαχτσέ μου να φυτέψω δυο ντομάτες, ο άνθρωπος είναι σαν την κατσαρίδα, θα προσαρμοστώ στα μεταλλαγμένα.

Αστείο πράγμα τώρα, μοιράστε ότι προλάβετε, χαλάλι και ο εθνικός μου πλούτος τι στο καλό, μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία είμαστε και προσωπικά είμαι οπαδός της κοινοκτημοσύνης και του Επίκουρου.

Μια μικρή αντίρρηση έχω σε κείνο το “και τα δικά σας δικά σας και τα δικά μας δικά σας”.

Never mind my friends, και την Ακρόπολη σας τη χαρίζω και τον πολιτισμό μου και την ιστορία μου και τα αρχαία μου να πάνε στα κομμάτια και τον στρατό μου να διαθέσω όποτε σας κάνει κέφι για bombing, εσείς με σώσατε από τη χρεωκοπία.

Τι σημασία έχει που χρεωκοπημένο είναι το σύστημα και όχι εγώ, τι σημαίνει που εσείς θα χάνατε στα στοιχήματα και όχι εγώ, πόσο σπουδαίο είναι τάχα που η όλη ιστορία είναι μια παρτίδα σκάκι, με τον τρελό να θριαμβολογεί πως πήρε τη θέση του βασιλιά;

Σιγά το πράμα που θα χάσω ότι ήταν δικό μου, αρκεί που θα γίνει δικό σας.

Finally πατριωτάκια μου, δεν μου λέει τίποτε η βεβαιότητα όλου του κόσμου ότι είμαι προ πολλού χρεωκοπημένη, άντε βρε, εγώ εσάς πιστεύω, σας δίνω μάλιστα και τον υπόλοιπο μισθό μου με την προϋπόθεση να μην τολμήσετε ν’ αγγίξετε τον δικό σας, φορολογείστε εμένα με πενήντα τα εκατό, αλλά προς θεού, κάτω τα χέρια από τα λαμόγια και τους μιζαδόρους.

Be happy Greek Parliament, feel free to act as you like… clap, clap, clap...  Bifriedigen.

Oh dear, είμαι πολύ, πολύ ευ-τυ(νου)χισμένη!!!!

Αλλά συγνώμη κιόλας που θα ρωτήσω και ας το πάρει το ποτάμι…

Έχουν πλυθεί οι κουτάλες;