Δευτέρα, Φεβρουαρίου 04, 2013

Μη μου θυμώνεις το παιδί...









Το βλέμμα των παιδιών που κατά καιρούς κατηγορούνται για άνομες πράξεις, όπως οι πρόσφατες καλή ώρα, συγκλονίζει.  
Κοράκια αγριεμένα οι άμωμοι, κατασπαράζουν πτώματα που άφησε στην έρημο ο λιμός. 
Ο λιμός της ψυχής
Ο λιμός και ο καταποντισμός που προκάλεσε μια κοινωνία παραπαίουσα ανάμεσα στην ανομία και την παράνοια.
Προσπαθώ ν’ ανιχνεύσω πίσω από τη ματιά τους. 
Φόβος; Θυμός; Περιφρόνηση; 
Γιατί; Για ποιόν; 
Για όποιον δεν τ’ αγκάλιασε, δεν τα φίλησε, δεν τα προστάτεψε, δεν τ’ αγάπησε, δεν τα πίστεψε; 
Για όποιον παραμέλησε, ξεγύμνωσε, στέρεψε, πρόδωσε τα όνειρά τους, τσαλάκωσε και καταπλάκωσε την παιδική ψυχή στα πεζοδρόμια του θανάτου του φίλου και του αδερφού, θυσία στη σχιζοφρένεια του απάνθρωπου;
Γιατί; Πώς; Ποιός; 

Πάντως όχι το παιδί...
Το θυμωμένο παιδί δεν το καταλαγιάζει η εκδίκηση, αντίθετα το ενσαρκώνει σε ταύρο της αρένας που προτάσσει τα κέρατα για να προστατευτεί, ξεκοιλιάζοντας τον ταυρομάχο. 
Το πεινασμένο παιδί, το παιδί που λιμοκτονεί δεν αναλύει τα συστατικά του σερβιρισμένου μενού, το καταβροχθίζει με βουλιμία, αν είναι δηλητηριασμένο θα το διαπιστώσουν οι επιζήσαντες. 

Αφήνοντας στην κρίση των αρμοδίων την πράξη αυτή καθαυτή, ας δούμε τα παιδιά μέσα από την πέννα του Χαλίλ Γκιμπράν.

Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας. Αυτοί είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται μέσα από σας, αλλά όχι από εσάς, Και αν είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε εσάς.
Μπορεί να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας, 
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορεί να στεγάσετε το σώμα τους, αλλά όχι τις ψυχές τους,
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο,
που δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε στα όνειρά σας




7 σχόλια:

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Πόσο θα ήθελα να το φωνάξω!!!
Αν μου επιτρέπεις θα ήθελα να το δω ... αναρτημένο.
Ευχαριστώ αλατάκι μου!!!

to alataki είπε...

Να το φωνάξουμε Αντιγόνη μου, το χρωστάμε στη ζωή...
φιλάκια...

para-kelsoscooks είπε...

"Μπορεί να στεγάσετε το σώμα τους, αλλά όχι τις ψυχές τους,
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο,
που δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε στα όνειρά σας"
Πόσο δίκιο είχε ο Χαλίλ Γκιμπράν!!!!

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Καλώς σε βρήκα ....τι ωραιο και αληθινό κειμενο!!!!!ο λιμός της ψυχής..τους....ποσο τον εχουμε καταλάβει;;;

to alataki είπε...

parakelsos
Οι ποιητές έχουν πάντα δίκιο καλή μου, βλέπουν με τα μάτια της ψυχής...

Σμαραγδένια Ρούλα
Καλώς το!
Αχ τι όμορφο σμαράγδι, είναι και η... πέτρα μου!!!!!
Θα ήθελα δηλαδή...

DemeterDS είπε...

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τα παιδιά της ΧΑ... έτσι?
Δεν θέλω να εξωρραΐζουμε τίποτα... τίποτα όμως. Υπάρχει ένα βαρύ κάλυμμα που πρέπει να μπει και στις δυο όψεις του νομίσματος: τρομοκρατία και φασισμό.
Τα άκρα που γεννούν βία έχουν ρουφήξει πρώτα βία απ' την κοινωνία.
Γι' αυτό και θέλει καθαρό μάτι.
Γι' αυτό και θέλει να σταθούμε δυο φορές σε κάθε τι, πριν φωνάξουμε, πριν δώσουμε άφεση, πριν ζητωκραυγάσουμε ή απαξιώσουμε.
«Στα όπλα» δεν φωνάζουμε τόσον καιρό? Και αίφνης τα όπλα δεν μας τρομάζουν..
Αίφνης?? Όχι και τόσο....

to alataki είπε...

Demeter DS

Ξέρεις Δήμητρα, είναι μια προσωπική άποψη.
Σε περιπτώσεις ακόμα και εγκληματικής βίας, όταν οι θύτες είναι παιδιά, με απασχολεί πάρα πολύ η αιτία που όπλισε το χέρι τους και με τρομάζει ο πόνος τους.
Υπάρχουν βέβαια πάντα οι εξαιρέσεις (ψυχοπαθολογικά αίτια κ.λ.π.), αλλά σε περιπτώσεις παιδιών, δεν διαχωρίζω τη βία με γνώμονα τις πολιτικές πεποιθήσεις.
Η βία γεννά βία, όπως είπες και η παγίδα βρίσκεται εκεί.
Η προέλευση της βίας ιδωμένη υποκειμενικά, είναι ενα από τα προβλήματα της κοινωνίας.
Μακάρι κάποτε εξουσία και κοινωνία ν' αναλάβουν τις ευθύνες τους...