Tα βαφτίσια

Είχα καιρό να βρεθώ σε οικογενειακή εκδήλωση και να που σήμερα το μεσημέρι στολίστηκα και έτρεξα ν' ακούσω το όνομα του τρίτου μωρού της αγαπημένης μου ξαδέλφης. Σεμνή τελετή ομολογουμένως, χωρίς μπαλόνια πολύχρωμα και τούλια ροζ και σιέλ να στολίζουν τις σκάλες της εκκλησίας και ντυμένη κολυμπήθρα με ότι παρδαλό έτυχε να βρεθεί στην αγορά από την υπ' ατμόν μαμά και νονά...

Τι τα θέλεις όμως! Η μελαγχολία μου χτύπησε την πόρτα βλέποντας μετά από καιρό τις θείες καμπουριασμένες και τους θείους να κουτσαίνουν, εκείνους τους αγαπημένους που μας έδιναν χαρτζιλίκι για να πάμε σινεμά και ν' αγοράσουμε παγωτό καϊμάκι. Βλέποντας τις χοντρές με τα βαμμένα μαλλιά κυρίες που κάποτε ήταν οι γλυκές σαν ξυλαράκια ξαδελφούλες και φίλες που μαζί κάναμε τις σκανταλιές και προκαλούσαμε το πετροβόλημα της γειτονιάς... Βλέποντας τα μωρά που σχεδόν μεγαλώσαμε να μεταμορφώνονται σε φυντανάκια και να μας ρωτάνε ποιοι είμαστε εμείς που θελήσαμε να τα φιλήσουμε επί τέλους...
 
Γύρισα στο σπίτι και πέρασα το μεσημέρι μου απέναντι από τον καθρέφτη, ρωτώντας για άλλη μια φορά.. Καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποια άλλαξε λιγότερο, η Κένα, η Μαίρη, η Λούλα, η... η... ΕΓΩ;;;;

Τις τις θέλω τις οικογενειακές και λοιπές κοντοκοινωνικές εκδηλώσεις...