Τα χρόνια που ήρθαν...

“Τα εν Οίκω μη εν Δήμω”, έλεγε η σπουδαγμένη θεία Φανή που έκανε κουμάντο τέσσερις οικογένειες, μαζί και τη δική μας, ως η μεγαλύτερη αδελφή του πατέρα.
Το άκουγε η γιαγιά και μας συμβούλευε χαμηλόφωνα και συνωμοτικά.
'''Ακούσατε τι είπε η θεία σας, “τα του οίκου μη στο Δήμο”, όπου Δήμος για τη γιαγιά ο κυρ Δήμος ο μπακάλης που ήταν ο κουτσομπόλης της γειτονιάς και έμενε δίπλα μας.
Το έμαθε και η μάνα μου και μας κουνούσε το δάχτυλο.
'“Σουτ, δεν θα λέτε έξω ότι συζητάμε στο σπίτι, του οίκου μας δεν τα βγάζουμε στη φόρα και στον Δήμαρχο”'…
Με τόσα ρητά, μάθαμε κι εμείς να μιλάμε χαμηλόφωνα, να μαλώνουμε χαμηλόφωνα, να χαιρόμαστε χαμηλόφωνα .



Τα χρόνια που ήρθαν άλλαξαν τα ήθη, άλλαξαν κι εμάς, μας άλλαξαν τα φώτα γενικά και ποιος νοιάζεται σήμερα αν τα “εν οίκω μας” φτάσουν στ’ αυτιά του Δήμου, του κυρ-Δήμου ή του Δημάρχου…
Το αντίθετα θα έλεγα. Επιζητούμε πλέον να τα βγάλουμε στη φόρα, να ξεβρακωθούμε δημοσίως, πανελληνίως και παγκοσμίως, ποζάροντας μάλιστα σε κάμερες με μαλλί κομμωτηρίου και την καλή μας ενδυμασία ή τα άψογα Αγγλικά μας και ότι ήθελε προκύψει…


Τι έγινε; Η ανάγκη ν’ ακουστούμε, πολίτες και δημόσιοι λειτουργοί, να πούμε τον πόνο μας, να επικοινωνήσουμε ίσως, είναι βουνό που πέφτει και καταπλακώνει αξιοπρέπεια, αξίες, την ιδιωτική μας ζωή, τα κάποτε κρατικά μυστικά, τις πολύτιμες στιγμές που κρατούσαμε μόνο για μας…
Όλα μας τα πήραν τα χρόνια που ήρθαν, αυτά τα ξένα χρόνια που δεν μας ταιριάζουν που δεν ήταν για μας…
Τι μας έχει μείνει τελικά;