Zω ένα δράμα...

Εδώ και κάποια χρόνια σε τούτη δω τη χώρα ζουν όλοι κι όλοι δύο άνθρωποι.
Η Λαμογίτσα και η αφεντιά μου που με λένε… με λένε… Σκασεκαικολύμπα..
Εγώ, η Σκασεκαικολύμπα είμαι μια συνηθισμενη γυναίκα, φιλήσυχη πολίτης αυτής της χώρας που δεν θέλω κάτι παραπάνω από την οικογένειά μου τη δουλειά μου, την ησυχία μου. .
Δεν είμαι μεγαλομανής, δεν είμαι άλλο από αυτό που φαίνομαι.
Έτσι ζούσα όλα μου τα χρόνια, έτσι ήθελα να ζήσω μέχρι να πεθάνω.
Είμαι νομοταγής, δεν ξεγέλασα κανέναν, δεν είμαι φοροφυγάς, δεν λαδώθηκα και δεν λάδωσα ποτέ, δεν έκανα λαμογιές.
Δεν καταπάτησα ούτε πόντο δημόσιας έκτασης, δεν έχτισα αυθαίρετο, σέβομαι τους νόμους και το σύνταγμα, σέβομαι εξ ίσου τους άγραφους νόμους, δεν έκανα παρασπονδίες οποιουδήποτε τύπου, δεν κάνω τον έξυπνο, δεν προσβάλλω τον συνάνθρωπο.
Δεν έφαγα χρήμα της ΕΕ ούτε ξένα λεφτά γενικώς, τρώω μόνο τον μέτριο μισθό μου για όσο μου φτάσει.
Δεν έγλειψα πολιτικό, δεν ζήτησα οτιδήποτε παράνομο από κανέναν
Γενικώς, δεν κυνηγώ το ακίνητο, δεν κυνηγώ το άπιαστο και είμαι της θεωρίας πως το πρώτο θα το πιάσω χωρίς να το κυνηγήσω, το δεύτερο δεν θα το πιάσω ποτέ….


Δίπλα μου μένει η Λαμογίτσα.
Αυτό το κορίτσι λοιπόν, πώς είμαι εγώ, το εντελώς αντίθετο.
Άλλο δείχνει και άλλο είναι, έγλειψε, φίλησε κατουρημένες ποδιές, έκλεψε και από τους πεθαμένους, φόρους δεν πληρώνει, τους νόμους τους έχει γραμμένους – δεν ξέρω ακριβώς πού - λαμογιές σκαρφίζεται στο τσακ-μπαμ, κινητά κι ακίνητα κονόμησε να ζήσουν όλοι οι συντάκτες του focus, γενικώς έκανε όσα δεν έκανα εγώ και το σπουδαιότερο, αυτή τη στιγμή έχει πιάσει την πιο ψηλή κορφή, μας … (μπιπ) κι αγναντεύει…
Κι ακούστε τώρα το μήνυμα που μου έστειλε χθες βράδυ.
Έχω λέει υποχρέωση να πληρώσω το καταπέτασμα που έφαγε αυτή γιατί αλλιώς μαύρο φίδι που έφαγε εμένα!!!
Μήνυμα αυτή, μήνυμα κι εγώ….
Προς Λαμογίτσα. Βεβαίως, φυσικά, οπωσδήποτε Λαμογίτσα μου μην σκας, κάνε εσύ τη δουλειά που κάνεις τόσα χρόνια και την ξέρεις καλά, χ….ε δηλαδή ψηλά κι αγνάντευε εμένα την Σκασεκαικολύμπα και όποτε σου γουστάρει πιάσε τ’ αυγό και κούρευτο και πού θα πάει κάθε πράμα στον καιρό του και όλα εδώ πληρώνονται - ελπίζω να ισχύει δηλαδή - θα σε κανονίσω εγώ μια μέρα, μαζί θα το ζήσουμε αυτό το δράμα...