Με συγχωρείτε, είμαι βιαστική...

Τι ώρα είναι; Αχ, πέρασε η ώρα… τίποτε δεν προλαβαίνω… τι τον ήθελα τον καφέ με τη Λϊτσα και πώς έτυχε να πέσω πάνω της σήμερα, μου λες;
Πέντε χρόνια έχεις να δεις κάποιον και ξαφνικά, τσουπ, πετάγεται μπροστά σου και μάλιστα όταν πνίγεσαι στη δουλειά… έλεγε και έλεγε, ευτυχώς κατάφερα να βάλω φραγή, λες και δεν είχα άλλα στο μυαλό μου…


Ορίστε τώρα χτυπάει το τηλέφωνο, ωχ η πεθερά μου, έχει πλάκα να της πονάει πάλι το κεφάλι άσε, θα κάνω τη κουφή… τι είμαι εγώ, ασπιρίνη…


Αυτό μας έλειπε, από πού ξεφύτρωσε τώρα κι αυτή, να προλάβω ν’ αλλάξω πεζοδρόμιο, έτσι και πέσω πάνω της θα μου αρχίσει πάλι για τον καημό που την τρώει με τον γιο της και τα λοιπά.
Τι φταίω εγώ κυρά μου που ο γιος σου είναι άνεργος και δεν τα βγάζετε πέρα, το φιλόπτωχο είμαι…
Την πάτησα χτες με τη διπλανή που με είχε στημένη στο ασανσέρ ένα τέταρτο, έπαθε η κόρη μελαγχολία λέει, για ψυχίατρο με πέρασε…


Έχεις και κείνη την κολλητή κάθε τρεις και λίγο έχει την ανάγκη να μιλήσουμε λέει, ναι καλά, την όρεξή της έχω…


Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, ο καθένας τη δουλειά του κοιτάει, εμένα με ρωτάνε που καίγομαι, πνίγομαι, πεθαίνω, τρέχω και δεν προλαβαίνω, ανάσα δεν παίρνω…


Αλλά εδώ δεν σε καταλαβαίνει ο άντρας σου, δεν με βλέπει το σπίτι λέει, αν ήθελες γυναίκα για το σπίτι κύριε Γιωργάκη, ας παντρευόσουν τη Μερόπη…


Τι ώρα είναι, αχ πέρασε η ώρα και δεν θα προλάβω πάλι το παιδί, θα έχει κοιμηθεί μέχρι να φτάσω, αύριο να θυμηθώ να περάσω από το σχολείο να ρωτήσω γιατί οι βαθμοί του ήταν τόσο χαμηλοί το τελευταίο δίμηνο…


Πρέπει να βρω οπωσδήποτε χρόνο να κάνω ένα καυγαδάκι με τον δικό μου, πολύ λάσκα τον βλέπω τελευταία και τώρα που το θυμήθηκα, χτες γύρισε ξημερώματα στο σπίτι ή στον ύπνο μου το είδα..


Α ναι, το Σάββατο είναι και η συνάντηση των συμμαθητών, όρεξη που την έχουν, μπορεί και να μην πάω μωρέ βαριέμαι, πού χρόνος για τέτοια…

Τι ώρα είναι, τι μέρα, τι μήνα έχουμε, ποια χρονιά είπες;…


Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε; Τι μου λες, περίεργο, απίστευτο, δεν μπορεί να πέρασαν είκοσι χρόνια, πού πάνε τα χρόνια που περνούν και μας αφήσουν πίσω…


Κι εγώ γιατί δεν το κατάλαβα, πού πήγαν όλοι και τώρα πού βρίσκομαι και τι θα κάνω τώρα;


Ναι, ναι… τώρα που το λες θυμάμαι, είχαμε συναντηθεί τότε που ο Γιώργος, ο δικός μου Γιώργος, παντρεύτηκε τη Μερόπη…

Για την επιστημονική άποψη του θέματος διαβάστε http://www.negentropist.blogspot.com/  με τίτλο "Χρόνος" και μη μου πείτε... άσχετο!