Facebook ή αλλιώς...

             Στη γενιά της τεχνολογίας δεν ανήκω, κάτι πιάνει το χέρι μου και μου αρέσει αλλά είναι πολλά που δεν καταλαβαίνω, κυρίως τη φιλοσοφία κάποιων υπηρεσιών του διαδικτύου.
             Για το Facebook άκουγα, δεν έβλεπα τη χρησιμότητα ούτε γιατί όλοι ήταν ενθουσιασμένοι, γιατί κάποιοι έσπευδαν να προβάλουν τον εαυτό τους μέσω αυτού, κάποια φορά μάλιστα διάβασα στην εφημερίδα πως συγκεκριμένο πρόσωπο ήταν λέει, πολύ δημοφιλές γιατί στο FB είχε συγκεντρώσει τους περισσότερους φίλους έναντι κάποιων άλλων.

Είναι της μόδας σου λέει, είναι πολύ in να έχεις σελίδα στο FB.
            Στα πλαίσια λοιπόν της εξερεύνησης του διαδικτύου - μη μείνω και πίσω - μαζί με τις ιστοσελίδες τα blogs και τα παρεπόμενα, μπήκα στον πειρασμό να ψάξω και την συγκεκριμένη υπηρεσία με τη βοήθεια του fan στα περί τεχνολογίας ανεψιού μου.
           Εκείνος λοιπόν μου έδειξε υπερήφανος το δικό του FB και μου ανακοίνωσε πως έχει 300 φίλους. Φίλους ρώτησα, γνωρίζεις τόσους πολλούς; Καμιά δεκαριά μου απάντησε, οι 300 φίλοι είναι φίλοι των φίλων των φίλων κ.λ.π. Τότε τι νόημα έχει να τους ονομάζεις φίλους;.
Έτσι γίνεται με διαφώτισε, το FB είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για να επικοινωνείς να λες τα νέα σου και να μαθαίνεις τα δικά τους, ανακοινώνει ο καθένας τις δραστηριότητες, τα γούστα, τις φωτογραφίες του, δείχνει πόσο επιτυχημένος κι ευτυχισμένος είναι. Όλα γίνονται πολύ εύκολα και προσβάσιμα, δεν χρειάζεται να ξοδεύεις χρόνο και ενέργεια τρέχοντας δεξιά κι αριστερά για να συναντήσεις γνωστούς και φίλους.
Σου συνιστώ ν’ ανοίξεις κι εσύ μια σελίδα θα τα λέμε μια χαρά, δεν είναι ανάγκη να με πρήζεις με τηλεφωνήματα

           Το facebook προσπάθησα να του εξηγήσω, είναι ένα παρανοϊκό εργαλείο προσφέρει το ψέμα, την πλαστική επαφή, την πλαστική φιλία, θα σας οδηγήσει στην πλαστική αγάπη και ότι επακολουθεί; Τότε ο χρόνος τι σου χρειάζεται αν δεν τον αφιερώνεις σε αγαπημένα πρόσωπα, δεν δίνεις και δεν παίρνεις συναισθήματα, δεν μπορείς να χορέψεις ένα cheek to cheek με την αγαπημένη σου;
           Έχεις μεγαλώσει θεία, μου είπε με αυτοπεποίθηση, μάλλον δεν είναι για σένα.
           Η περιήγηση στο FB μου πρόσφερε μια κατάθλιψη και με έστειλε για ύπνο. Στο όνειρό μου είδα τον άλλο κόσμο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, τότε που ένα μηχάνημα δεν είχε υποκαταστήσει τη ζεστή σχέση, τη χειραψία, το φιλί στο μάγουλο, την αγκαλιά, το χαμόγελο, το χάδι στα μαλλιά του φίλου, το τρυφερό βλέμμα, το παραπονεμένο ή το θυμωμένο, το ζηλιάρικο, το επιτιμητικό αν θέλεις.
          Αυτό το άψυχο πράγμα με απίστευτο θράσος ζητά να πάρει τη θέση που για αιώνες κατέχουν η κουβεντούλα, τα καυγαδάκια, το φλερτ που τότε γινόταν face to face και όχι μέσω του facebook...         Όχι κύριε, δεν είναι που μεγάλωσα, είναι που αρνούμαι να παραχωρήσω το δικαίωμα αρπαγής της ψυχής μου.
Δεν το αντέχω, το περιφρονώ όπως του αξίζει, όπως αξίζει σε όσους κομπάζουν πως έχουν καταφέρει να μεταλλάξουν αισθήματα και αξίες.
Μακάρι να μην το άντεχε και η νέα γενιά.
         Το επόμενο πρωί ξύπνησα φουρκισμένη και άρπαξα το τηλέφωνο. Άκου δω αγόρι μου φώναξα, αυτός ο τρόπος που βρήκατε να κάνετε σχέσεις είναι κατάντια, δεν σας χαλαλίζω γι’ αυτό το σκουριασμένο μαραφέτι, εσείς είστε προορισμένοι να ζήσετε μια πραγματική ζωή.
Για τους μόνους που θα ευχόμουν να επικοινωνούν μέσω του FB είναι οι πολιτικοί. Τότε μάλιστα, να το εκτιμούσα που θα μας γλύτωνε από ανούσιες κουβέντες, ψεύτικα χαμόγελα, μηχανικές χειραψίες και ευκαιριακά χτυπήματα στην πλάτη…
        Α, μα πια…