Μάζεψα ό,τι είχε απομείνει, κοινούς φίλους, τους τόπους που ταξιδέψαμε, τις αναμνήσεις, τα όνειρα, τα έκλεισα σ’ έναν κύκλο με στραβή περιφέρεια από κείνους που σχεδίαζα χωρίς διαβήτη στο Γυμνάσιο και σαν παραγεμισμένο τσουβάλι, το πέταξα στο σωρό με τους υπόλοιπους....
Έτσι είναι η ζωή μου. Γεμάτη κύκλους πεταμένους.Χωρίς εμένα μέσα. Εγώ μένω έξω και εξακολουθώ να προσπαθώ να σχεδιάσω τον κύκλο που θα κλείσει μαζί μ’ εμένa που θα είναι ολοστρόγγυλος και γω θα είμαι η γραμμούλα που θα λείπει για να κλείσει σωστά.
Οι κύκλοι που πετώ μου λείπουν για καιρό.
Μετά συνηθίζω.
Αργότερα αρχίζω να σχεδιάζω έναν καινούργιο, άσχετα αν έχω διαπιστώσει πως όσο αυξάνονται οι κύκλοι, τόσο χάνεται η ικανότητά μου και τόσο πιο στραβούς τους φτιάχνω.
Κοίτα να δεις τώρα! Ο τελευταίος πεταμένος δεν πήρε φαίνεται καλά τη θέση του.
Τον κοιτώ και μου φαίνεται πως θα τινάξει πλοκάμια, να με τραβήξει εκεί στα αζήτητα.
Πιάνομαι καλά από την πολυθρόνα μην τυχόν και γίνει έτσι αληθινά. Κολλώ τα πόδια μου στη γη, στρέφω το κεφάλι μου, δεν τα καταφέρνω.
Νιώθω να γίνομαι φτερό, να παρασύρομαι στη χωματερή της ψυχής μου.
Λες κι οι πεταμένοι κύκλοι ανασταίνονται και ζητούν εκδίκηση.
Όμως όχι! Είμαι εδώ! Θα μείνω εδώ, εδώ!
Δεν μπορώ να κρατηθώ, αδύνατον, παρασύρομαι....
Πρέπει να σοφιστώ κάτι άλλο. Να παρακαλέσω ίσως τον τελευταίο τουλάχιστον, να με συγχωρέσει. Μα γιατί; Εγώ έφταιγα; Απλώς τον πέταξα πριν με πετάξει έξω από την περιφέρεια.
Πρόλαβα εγώ!
Αντε στο καλό! Μια χαρά έκανα. Αυτό άλλωστε ήταν που με έσωζε. Αφού έφτιαχνα στραβούς κύκλους, είχα δικαίωμα να τους πετάω. Κι αυτός ο τελευταίος πού θα πάει; Σιγά- σιγά θα βρει τη θέση του, Θα κουρνιάσει εκεί και δεν θα ξανακουνηθεί.
Αλήθεια, πόσους κύκλους χωρά άραγε η χωματερή μιας ψυχής;
Μπορούν να βολευτούν όλοι, ακίνητοι, ακίνδυνοι;
Μήπως κάποια μέρα, πιθανόν λόγω σεισμικής δόνησης, λέω... ή λόγω κάποιας μεταφυσικής αιτίας, -ποιος μπορεί να είναι σίγουρος μ’ αυτά τα πράγματα- ξετιναχτούν ένας ένας και τυλιχτούν γύρω από τον άσπρο μου λαιμό κι αρχίσουν να μικραίνουν, να μικραίνουν, να σφίγγουν, να σφίγγουν...
Λέω, μήπως....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου