Λόγος Επικήδειος

Χμμ… χμμ… ένα-δύο, ένα-δύο… Εντάξει…


Αγαπητοί συνκηδεύοντες, έλαχε σε μένα το θλιβερό καθήκον να εκφωνήσω τον αποχαιρετιστήριο λόγο για μισή και βάλε ντουζίνα αγαπημένους φίλους που μαζί τους πορευθήκαμε σε χαλεπούς καιρούς…
Συναθροιστήκαμε σήμερα εδώ να ξεπροβοδίσουμε στο τελευταίο τους ταξίδι, να συνοδεύσουμε προς την έξοδο του τούνελ μέχρι την κοιλάδα των νεκρών, αυτούς που ζήλεψε ο μαύρος Χάρος και ωσάν λουλούδι κλάδεψε και άρπαξε κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια μας…
Φίλτατοι, ο Χάρος βγήκε παγανιά σας είδε και σας κούρσεψε, αχόρταγος και διψασμένος βολτάρει ανάμεσά μας, απλώνει τη χατζάρα του και παίρνει αθώα και χρήσιμα κεφάλια, αφήνοντας τα ένοχα και άχρηστα στη θέση τους.

Αγαπημένε Δεκατετρίτε μισθέ μας κι εσύ εξ’ ίσου πολύτιμε Δεκατετέταρτε που ζεσταίνατε την ύπαρξή μας, που ήσαστε η χαρά της ζωής, των εορτών και των διακοπών μας,
Ωρα σας Καλή
Καλή μας Εργασιακησχέση, μια κυρία ήσουν, σε σέβονταν ακόμα και οι άθλιοι των καταγωγίων, ουδείς είχε τη δύναμη να σε κουνήσει από το θρόνο σου και ιδού, το κατόρθωσε ο Χάρος.
Κι εσύ κυρία Σϋνταξη, παρηγοριά των αδυνάτων και ανήμπορων μας άφησες χρόνους, προτίμησες το νυμφώνα του Χάροντα από τις αγκάλες του αγωνιστή της ζωής.


Κι εμείς… κι εμείς…  άβουλοι, άνευροι, απορημένοι, καθηλωμένοι, παγωμένοι και αποχαυνωμένοι, μελλοντικά δε σκελετωμένοι και κατόπιν πεθαμένοι, ρίχνουμε το βλέμμα στα αδειανά μας χέρια αναφωνώντας.
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις!
Για ένα να είστε σίγουροι αγαπημένοι εκλιπόντες.
Θα σας ακολουθήσουμε λίαν συντόμως εις το τάφον!

Και κλείνω αγαπητοί συμπάσχοντες καλώντας σας ν’ αναφωνήσετε μαζί μου την εξτρεμιστική, πλην ματαιότατη φράση
Να πεθάνει ο Χάρος!!!!

ΥΓ. Το ξέρω αγαπητοί μου πως είστε θυμωμένοι, αλλά βρε παιδιά δεν μπορεί, πλάκα μας κάνουν οι Χάροντες του κόσμου…