Ευτυχούντων άπαντες φίλοι...

Θυμάμαι ένα κάτασπρο σπίτι, ελαφρώς υπερυψωμένο και μια πολύχρωμη αυλή με κυρίαρχο το έντονο πράσινο και κόκκινο.
Γλάστρες, φυτά, κάθε λογής λουλούδια και στη μικρή βεράντα σε μια βαθιά πολυθρόνα την κυρία Σέβη.
Μια γηραιά κυρά κι αρχόντισσα σε άλλες εποχές που τάφερε η τύχη και έμεινε χωρίς έναν δικό της, με συντροφιά την άσπρη γάτα της και την ανθισμένη αυλή της..
Τις ζεστές μέρες λιάζονταν μαζί με τα λουλούδια της και περίμενε την καλημέρα των περαστικών. Στο "πώς είσαι σήμερα κυρία Σέβη", απαντούσε με ρητά και παροιμίες και σου κάρφωνε την καρδιά. Ένα από αυτά μου τριβελίζει χρόνια τώρα το μυαλό.
Αχ παιδί μου, ευτυχούντων άπαντες φίλοι, δυστυχούντων μηδέ κι αυτοί οι γεννήτορες…
Αφήστε με να σας εξομολογηθώ…
 Είχα μέρες ν’ ανοίξω τις σελίδες των φίλων σ’ αυτό εδώ το μαραφέτι και χθες το βράδυ που το έκανα, θέλω να πω ότι έπαθα ένα σοκ.
 Ήταν πολλά που είχα χάσει, ένιωσα μικρή και χαμένη στο πέλαγος των συναισθημάτων σας, των προβληματισμών σας και των προβλημάτων της καθημερινότητας.
Συνειδητοποίησα πως ο άνθρωπος είναι πιο δυνατός από το απρόσωπο μηχάνημα, πως μπορεί να του δώσει ψυχή, φιλότιμο, να στείλει αγάπη, συμπαράσταση.
Αναθεώρησα τις απόψεις μου για το απρόσωπο διαδίκτυο, κατάλαβα πως είναι στο χέρι μας να το στρέψουμε υπέρ μας και όχι εναντίον μας.

Στον ύπνο μου μίλησα με την κυρία Σέβη, της είπα πως το ρητό της μπορούμε να το αντιστρέψουμε, να το πούμε αλλιώς.

Ευτυχούντων και δυστυχούντων άπαντες φίλοι…

Αφιερωμένο με αγάπη σε όλους εσάς που νιώθω φίλους, μέσα από τις αναγνώσεις...