Σε βρίσκω μα δεν σε συναντώ...

Θυμάσαι;
Γειτονιά, μονοκατοικίες με αυλές σαν τη Γη της Επαγγελίας με γιασεμιά, και τριανταφυλλιές που τότε ακόμη μοσχομύριζαν, γαρδένιες και καμέλιες, τραπεζάκι στην αυλή με τις μισοχαλασμένες καρέκλες και τα σκαμπώ που είχαν αποσυρθεί από το εσωτερικό του σπιτιού, ώρες ατελείωτες, με τις φίλες γειτόνισσες, χουζούρι, καφές και τσιπουράκι, Σαββατοκύριακα με εκδρομές και παρέα αγαπημένη, χαμομήλια και χόρτα χωρίς λιπάσματα και ψεκασμούς, καρδιές και λόγια καθαρά και μυστικά ανύπαρκτα, κουβέντα ευλογημένη και ανακούφιση από τον πρόθυμο για ειλικρινή συμπαράσταση φίλο, σινεμά και μπουάτ με τραγούδια που γλύκαιναν, ατμόσφαιρα ελευθερίας και πρόσωπα όμορφα, φουντωμένα από τη χαρά για τα καλύτερα χρόνια που λαμπύριζαν στον ορίζοντα, αγόρια και κορίτσια με κρυφούς στεναγμούς και το αγνό συναίσθημα ν’ απλώνεται και ν’ αγκαλιάζει πέρα μακριά, χαμόγελο ευδαιμονίας, γιατί όλα τα είχες τότε, όλα όσα χρειαζόσουν για να γεμίσει η ψυχή,

Θυμάσαι;
Έψαχνα εκεί και σε συναντούσα…

Ψάχνω να σε βρω στα αποκρουστικά τσιμέντα και τις ξεραμένες βεράντες, στην αθλιότητα των δύστυχων που στοιβάζονται εκεί μέσα, στα πολυτελή κτίσματα τα ακριβά επιπλωμένα και στους απρόσωπους κήπους με τους ψυχρούς και αδιάφορους ενοίκους, στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή, στην αποξένωση και στα παραμορφωμένα από τις πλαστικές πρόσωπα, στο ψέμα και την υποκρισία, στις εξωτικές δανεικές εκδρομές, στα ένοχα μυστικά, στην έκπτωση της ηθικής και τη νομιμοποίηση του ανήθικου, στα μεταλλαγμένα και μολυσμένα τρόφιμα, στο αναίτιο σεξ, στο χάος των χρόνων που έρχονται, στη θλίψη που τεντώνει το προσωπείο σου, γιατί έχεις όλα όσα είναι περιττά και σου λείπουν όσα χρειάζεσαι…


Σε βρίσκω στα μέρη σου αλλά… δεν σε συναντώ…