Τι είναι βρε παιδιά αυτά τα προγράμματα; Προορίζονται ξέραμε, για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, έτσι δε λέει ο Νόμος; Τι σημαίνει αυτό, ή τι θα έπρεπε να σημαίνει;
Προσλαμβάνονται οι νέοι και άπειροι υποψήφιοι εργαζόμενοι για να εκπαιδευτούν πάνω στον τομέα τους, στην ειδικότητα για την οποία θα κληθούν στο μέλλον ν’ αναζητήσουν εργασία.
Ωραία ως εδώ; Ποιοί είναι λοιπόν αυτοί που έχουν ανάγκη εκπαίδευσης;
Όλοι ανεξαιρέτως οι νέοι. Σωστά; Πώς θα γίνει στην πράξη;
Μα πώς αλλιώς; Θα υποβάλλονται αιτήσεις από τους ενδιαφερόμενους που θα προσληφθούν με τη σειρά για ένα εξάμηνο, άντε οκτάμηνο. Το ένα διάστημα δύο χιλιάδες άτομα, το δεύτερο διάστημα άλλοι δύο χιλιάδες και ούτω καθ’ εξής.
Όλοι δεν πρέπει να έχουν πρόσβαση στο stage; Αμέ, φυσικά!
Αυτό λοιπόν προϋποθέτει την εναλλαγή των εκπαιδευόμενων. Φεύγει ο ένας, έρχεται ο άλλος.
Με ευθύνη του ίδιου του κρατικού μηχανισμού που πιστεύει πως όλοι οι πολίτες έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Καλά ως εδώ; Καλά!
Έλα όμως που τα stage είχαν την ίδια κατάντια όπως και τα υπόλοιπα σε τούτη τη χώρα.
Ο ενδιαφερόμενος για να έχει πρόσβαση στο πρόγραμμα υποχρεώθηκε - ναι υποχρεώθηκε διότι έτσι είθισται στον τόπο μας - να περάσει να υποβάλλει τα σέβη του, να δηλώσει πιθανόν υποταγή στον βουλευτή, να μετατραπεί σε δουλοπρεπή κάτοικο, να πληρώσει ίσως και δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο.
Αυτά τα προσόντα έπρεπε να διαθέτει ο υποψήφιος για να καταλάβει έστω και αυτή τη δημόσια καρέκλα του, χωρίς ασφάλιση και σχεδόν χωρίς μισθό εκπαιδευόμενου και από κει και πέρα, άντε να τον σηκώσεις…
Γιατί προβληματιζόμαστε; Ένα κι ένα κάνουν δύο
Θα μου πεις τι φταίνε οι εργαζόμενοι... Τι να πω! Θα πω μόνον πως όλοι υποκύψαμε στον παραλογισμό της πλύσης εγκεφάλου.
Γιατί δεν τους είπαν, η σύμβασή σου είναι εξάμηνη, μετά έχει άλλος σειρά; Γιατί αντίθετα είπαν, πήγαινε για ένα εξάμηνο και βλέπουμε…
Τι κουφά είναι αυτά με μονιμοποιήσεις και μοριοδοτήσεις;. Τα παιδιά που δεν έχουν τα συγκεκριμένα μόρια πώς θα κριθούν; Προς τι οι ενδοιασμοί και οι αντιδράσεις να κριθούν άπαντες επί ίσοις όροις; Από πότε επιβραβεύεται η λαμογιά και το γλύψιμο;
Ανέκαθεν θα μου πείτε. Ε, κάποτε πρέπει να βάλουμε τη γλώσσα μέσα.
Συμφωνώ πως πάνω απ’ όλα φταίνε οι ντήλερ και καπηλευτές των ονείρων, της ελπίδας και της ζωής των νέων. Με λίγα λόγια φταίνε όχι οι βουλευτές ως εκπρόσωποι της Βουλής των Ελλήνων, αλλά οι βολευτές κατάλοιπα, μην πω τίνος, που δρουν με βάση το προσωπικό τους συμφέρον.
Μα την αλήθεια αν ήταν στο χέρι μου θα ζητούσα την ποινική τους καταδίκη.
Και τα άλλα παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε βολευτές, ή δεν τους επιτρέπει η αξιοπρέπεια και η συνείδηση να καταφύγουν εκεί, τι θα γίνουν;
Τα παιδιά που δουλεύουν delivery, bar ή οικοδομή, σε ποια χώρα ανήκουν;
Τι θα γίνει με τη χώρα μας όπου το παράλογο θεωρείται αυτονόητο και η υποχρέωση δικαίωμα;
Πώς να πείσω το παιδί μου πως πρέπει να υπερασπιστεί αυτή την πατρίδα, ή να γίνει νόμιμος και ευσυνείδητος πολίτης τη στιγμή που η ίδια η πατρίδα χλευάζει το έντιμο, το νόμιμο το αξιοπρεπές;
Εγώ κύριοι στη Βουλή έστειλα Βουλευτές και όχι βολευτές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου