Και μένα, ποιός θα μου λέει τώρα παραμύθια;

           Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

           Η ώρα είναι πέντε το απόγευμα και κανονικά αυτή την ώρα έχω Αγγλικά αλλά σήμερα δεν θα πάω.

           Είπα στη μαμά πως πονάει η κοιλιά μου, αλλά σε σένα θα πω όλη την αλήθεια.

           Δεν θέλω να πάω πουθενά σήμερα ούτε να διαβάσω θέλω, γιατί είμαι στεναχωρημένη.

           Η γιαγιά μου πριν από ένα μήνα έπαθε εγκεφαλικό, δεν μπορούσε να μιλήσει καλά, ούτε να σηκώσει το δεξί χέρι και πόδι. και την πήγαμε στο νοσοκομείο.

           Μετά έγινε καλύτερα και ξαναήρθε στο σπίτι μας.
           Τη γιαγιά μου την αγαπώ πολύ κι εκείνη με αγαπάει, λέει μάλιστα πως με αγαπάει δυο φορές περισσότερο από το δικό της παιδί, δηλαδή το μπαμπά μου.

           Με τη γιαγιά είμαστε μαζί, από το πρωί μέχρι το βράδυ γιατί οι γονείς μου δουλεύουν μέχρι τις πέντε και το βράδυ βγαίνουν με τους φίλους τους.

           Μαγειρεύει τα φαγητά που μου αρέσουν, φτιάχνουμε μαζί τυροκούλουρα και λουκουμάδες, μερικές φορές τραγουδάμε και ράβουμε κούκλες από πανί που τις έχω στο δωμάτιό μου.

           Μου λέει και ωραία παραμύθια γιατί εμένα μου αρέσουν πολύ τα παραμύθια κι ας είμαι στην Ε΄ Δημοτικού.

           Δηλαδή αυτά τα κάναμε πριν αρρωστήσει, τώρα δεν μπορεί, μιλάει λίγο σαν τον αδελφό της Kικής που πάει στον παιδικό σταθμό, αλλά αυτό δε με νοιάζει, εγώ καταλαβαίνω όταν ζητάει νερό, ή όταν θέλει να με αγκαλιάσει.

           Της λέω να μη στεναχωριέται κι εγώ θα τη βοηθήσω να γίνει καλά, στην προσευχή μου μόνον αυτό παρακαλάω.

           Από τότε που η γιαγιά μου έπαθε αυτό το εγκεφαλικό, στο σπίτι μας έρχεται μια ξένη χοντρή κυρία που όλο φωνάζει. Δεν με αφήνει να καθίσω στο κρεβάτι της, ούτε να τη χαϊδέψω, ούτε να της μιλήσω, ούτε να τη βοηθήσω να φάει κι εγώ δεν τη χωνεύω.
           Χθες το βράδυ η μαμά μου είπε πως αυτή η ξένη δεν θα ξαναέρχονταν στο σπίτι μας και γύρισα από το σχολείο πολύ χαρούμενη που θα καθόμουνα στο δωμάτιο της γιαγιάκας μου όσο ήθελα.
            Το μεσημέρι που γύρισα όμως, δεν βρήκα στο σπίτι ούτε τη γιαγιά μου.
            Ο μπαμπάς είπε πως από δω και πέρα θα μένει κάπου αλλού, σε κάποιο μέρος που φροντίζουν τους ανθρώπους όταν αρρωσταίνουν.
            Εγώ όμως φοβάμαι, μπορεί να φοβάται κι εκείνη τώρα που είναι μόνη της.
            Και αυτό το μέρος είναι μακριά, πώς να της λέω “γιαγιά μου σ’ αγαπώ”.  
            Και μένα; Ποιός θα μου λέει τώρα παραμύθια;